Zacznijmy od ogółu. Najbardziej powszechne i niezwykle uporczywe przekonanie brzmi: „Psychoterapeuta zajmuje się „ludźmi szalonymi”. I jestem normalny. Jeśli zwrócę się o pomoc psychologiczną, inni (krewni, psychoterapeuta i ja) pomyślą, że jestem nienormalny. Czyli kontakt ze specjalistą jest: a) krępujący i b) straszny (a co jeśli naprawdę jestem „tym”). Ale co się tak naprawdę dzieje? Jak nienormalni są klienci psychoterapeutów? W większości są to osoby takie jak Ty czy ja (ja też mam certyfikat :)). A powody ich odwołań są całkiem normalne i zrozumiałe. Na pierwszym miejscu są oczywiście problemy bliskich związków, począwszy od całkowitego ich braku, po nieporozumienia, skandale, zdrady i ewentualne rozwody. Różnorodności tutaj nie ma końca, ponieważ, jak zauważył L. Tołstoj: „Wszystkie szczęśliwe rodziny są do siebie podobne, każda nieszczęśliwa rodzina jest nieszczęśliwa na swój sposób”. A pomoc psychoterapeuty przydałaby się nie tylko bohaterom Anny Kareniny, ale także każdemu, dla kogo więzy miłości zamieniły się w kajdany. Kolejnym bardzo częstym powodem leczenia w naszych czasach jest doświadczenie bezsensu życia , bezwartościowość pracy, iluzoryczny charakter własnych osiągnięć itp. Często takie doświadczenia nie zależą od zewnętrznego sukcesu i dobrego samopoczucia. W zasadzie pytanie o sens życia i pytania typu: „Czy tak żyję? Czy to właśnie robię? są znane większości myślących ludzi, jednak wielu woli zmagać się z nimi samotnie, chociaż nawet tutaj psychoterapeuta może poważnie pomóc. Niestety, wielu próbuje znaleźć wybawienie od tych bolesnych myśli, zagłuszając je alkoholem, narkotykami i innymi nałogami; zupełnie źle, jeśli chodzi o samobójstwo. Dla niektórych drażliwym tematem jest relacja między dziećmi a rodzicami, dla innych zwątpienie, dla innych niepokój, dla innych agresywność itp. itp. Jak widać problemy, którymi zajmuje się psychoterapia, są całkiem „normalne” w tym sensie, że są zrozumiałe i znane niemal każdemu. Nie ma tu więc nic wstydliwego ani strasznego, jak w każdym innym przypadku, gdy coś nam dolega, czy to krótkowzroczność, zapalenie żołądka, podarta pończocha, czy zła fryzura. Większość ludzkich problemów można rozwiązać, jeśli wiesz, gdzie zwrócić się o pomoc. W jaki sposób psychoterapeuta może pomóc osobie, której relacje rodzinne na przykład się rozpadają? Najpierw poszerz swoją perspektywę na problematyczną sytuację i życie w ogóle. Każdy z nas widzi świat w wąskich ramach własnej świadomości, a kiedy pojawia się problem, świadomość staje się jeszcze bardziej zafiksowana, stąd poczucie ślepego zaułka (gdy w rzeczywistości opcji jest wiele). na odpowiedniej odpowiedzialności. Z jednej strony często nie dostrzegamy swojej odpowiedzialności na swoim miejscu (To nie moja wina – on sam przyszedł!), z drugiej zaś bierzemy na siebie winę za to, co nie jest w naszej mocy (To wszystko moja wina! ) . W związku z tym zamiast kierować wysiłki na to, co można zmienić, osoba bezowocnie wbija czoło w betonową ścianę. Po trzecie, terapeuta naprawdę stara się zrozumieć Ciebie, Twoją sytuację, Twoje relacje i lęki. To osoba, która jest w stanie potraktować Cię poważnie, nawet jeśli uważasz się za głupiego lub przeciętnego, leniwego lub dziecinnego. Zamiast samobiczowania i tonięcia w bezsilności, przy pomocy psychologa można znaleźć środki na wyjście ze ślepego zaułka. Są też czwarte, piąte i dziesiąte, ale o tym innym razem. A teraz kilka słów o psychoterapii grupowej. Aktualnie prowadzę rekrutację grupy psychoterapeutycznej w Nowokuźniecku. W naszym mieście zjawisko to jest prawie tak rzadkie, jak wycieczki do Teatru Maryjskiego, więc opowiem więcej o pracy grupowej. Oczywiste jest, że jeśli nawet psychoterapeuta ma trudności z powiedzeniem o swoich problemach, to zrobi to to w obecności grupy (nawet małej) jest jeszcze trudniejsze. Okoliczność ta w istotny sposób ogranicza powszechność występowania grup wsparcia psychologicznego. Jednak możliwości grupy]8-923-473-87-76