Są dwa doświadczenia, z którymi według mnie najtrudniej sobie poradzić w pojedynkę. Mówię o odrzuceniu i rozpaczy. Te doświadczenia są całkowicie urzekające. Nie da się też przed nimi ukryć, tak jak nie da się ukryć przed samym sobą. To sprawia, że ​​tak trudno je znieść. W ciągu dnia łatwiej jest być wśród ludzi, najtrudniejszą porą dnia jest noc, kiedy nie ma snu i zostajesz sam na sam ze sobą. Ktoś za pomocą alkoholu próbuje zapomnieć, ktoś pędzi w nowy związek , ktoś odrywa się i odchodzi, ktoś przeciąża się pracą itp. A jednocześnie czasami ci „ktoś” do samego końca nie potrafią przyznać się przed sobą do swojej prawdziwej sytuacji, znajdując wszelkie możliwe wyjaśnienia swojego zachowania (co zostało zrobione, co można było zrobić) i motywów osoby, która odrzuciła - czy to usprawiedliwienia, czy oskarżenia, może to zająć miesiące, a nawet lata. Wydaje się, że każdy przynajmniej raz w życiu spotkał się z odrzuceniem w takiej czy innej formie i związaną z tym rozpaczą, byciem odrzuconym. Z mojej osobistej obserwacji wynika, że ​​gdy udało się przeżyć (słowo to jest bardzo udanym synonimem „oddychać”) tymi doświadczeniami, człowiek subiektywnie staje się bardziej dojrzały, holistyczny, wewnętrznie wolny. Co to znaczy móc żyć? pozwól tym doświadczeniom przejść przez siebie – nie odwracaj się plecami, nie uciekaj, nie próbuj zapomnieć, zamroź, wytłumacz logicznie, ale na początek po prostu je uznaj, nie opieraj się im. Dosłownie musisz przyznać się do swojego stanu - „Jestem w rozpaczy”, przyznając się w ten sposób do własnej bezsilności, bezradności. Bardzo trudno jest przyznać się, nieznośnie trudno, „jestem odrzucony” lub „jestem odrzucony”. Zacząłem swoją notatkę od stwierdzenia, że ​​te uczucia są trudne do pokonania w pojedynkę. Bardzo ważne jest, aby się nimi z kimś podzielić. Ważne jest, aby powiedzieć komuś, patrząc mu w oczy: „Zostałem odrzucony”, wziąć go za rękę, przytulić za ramiona i po prostu tam być. Dopiero gdy te słowa zostaną wypowiedziane na głos, zwłaszcza do kogoś, osoba naprawdę zaczyna widzieć i uznawać rzeczywistość. A potem uczy się żyć w tej nowej rzeczywistości. Niedawno na sesji zaprosiłam klientkę, aby wypowiedziała te słowa. Nie mogła, nie opanowała tego za pierwszym razem, zaczęła frazę, ale, jak to mówią, dosłownie nie mogła zmusić języka, aby ją dokończyć. Ale ona powiedziała: „Wygląda na to, że tak. I bardzo trudno się do tego przyznać.” We własnym tempie zbliża się do świadomości i akceptacji faktu odrzucenia. Ważne, bardzo ważne jest utrzymanie wewnętrznego stanu „Jestem OK!”. i nie stać się gorzkim. Bardzo pomocne jest w tym wsparcie bliskich i pomoc psychologa. A także, jeśli istnieje możliwość omówienia i przeżycia tego wszystkiego w kontakcie z kimś, kto odrzucił, jeśli dana osoba jest na to gotowa (wcześniej czy później sam to zaproponuje lub jest to twoja prośba), ważne jest, aby najpierw to zrobić przede wszystkim dla siebie. Wtedy masz szansę nie zamarznąć, nie zerwać kontaktu, pozostawić związek w stanie zawieszenia, niejasności, ale żyć, zakończyć związek i kto wie, może rozpocząć nowe z tą samą osobą - przyjaźnie, partnerstwa. Jeśli uczucia są zamrożone, ich trwałość może być niewiarygodnie długa i nosisz ze sobą tę ciężką zamrażarkę - w obawach i obawach w „nowym” związku („nowy” w cudzysłowie, ponieważ jesteś w nim ze starym bagażem), w uściskach ciała i chorobach itp. Kiedy w Twoim doświadczeniu pojawia się odrzucenie, założę się, że jesteś już filozofem.