Nie chcę odpowiedzialności: powody, dla których nie chcę się pobrać. Strach przed mężczyznami „Sunny, nie zaczynaj”. „Nie zaczynam, Emil, chcę kontynuować” – westchnęła Vika, opadając na sofę. Emil również westchnął, celowo głośno, żeby nie było równo nie było najmniejszych wątpliwości, że dla niego było to sto razy gorsze niż dla niej. Usiadł obok niego i objął ramieniem Vikę. To mnie trochę uspokoiło: przynajmniej nie uciekł jak ostatnim razem, kiedy zniknął na dwa dni. „Prawdopodobnie słyszałaś, że im starsza jest kobieta, tym trudniej jej rodzić. ” Vika zaczęła ostrożnie. „Nieważne. Teraz medycyna jest na bardzo dobrym poziomie. „Ale ja mam już trzydzieści cztery lata…”. „W przyszłym miesiącu nie naciskaj, proszę.” Emil machnął ręką. Cholera, od sześciu lat proszę cię o dziecko!” „Niech będzie dla ciebie dziecko”. „Kiedy?” Na czterdzieste urodziny? – Vika uśmiechnęła się smutno. – Dlaczego nie? – Bo na czterdzieste urodziny chcę trzecie! „Już mówiłem, to nie dla mnie!” Emil podskoczył, wyzywająco trzymając się za głowę. „Kto?!” Emilu, do kogo mam się udać? Jeśli jesteś moim ukochanym mężczyzną! Do kogo mam się udać po dzieci, co? Emil rozłożył ręce. – Nie jesteś mały, powinieneś zrozumieć. Nie mogę jeszcze się rozwieść, a posiadanie dzieci z inną kobietą, kiedy jestem oficjalnie żonaty, jest poniżej mojej godności! - Oh tak, oczywiście! Twój kodeks honorowy mnie zadziwia! Oznacza to, że nic nie stoi na przeszkodzie, abyś uprawiał seks, mieszkał także w moim mieszkaniu, a tym bardziej podróżował z moimi pieniędzmi, ale dzieci to tabu! Dobra robota, co mogę powiedzieć! Emil zacisnął usta, urażony. „Przepraszam” – powiedziała niechętnie Vika. „Po prostu nie wiem, gdzie wywierać presję, aby uzyskać od ciebie informację zwrotną. „Nie wywieraj na mnie presji”. Jedna już tam jest... krztusi się. „Mimo to ona ma dziecko.” „Nie widziałam go od prawie siedmiu lat!” „Wiesz, Em” – Vika nagle zaczęła znowu. „Czasami naprawdę rozumiem Twoja żona." To naprawdę świetne! Jak kobieta, kobieta! Nie rozumiem tylko jednego: dlaczego mieszkasz ze mną od sześciu lat, a ona włóczy się gdzieś za granicą, a mimo to to nadal moja żona, a nie ja?! – Jesteś moją ulubioną dziewczyną – jestem! niedługo trzydzieści pięć, nie chcę być dziewczyną, chcę być kobietą o normalnym statusie, z pierścionkiem na palcu i dzieckiem! „Zaczęła krzyczeć.” Emil skrzywił się i odwrócił. - Uspokój się proszę. Znowu będzie cię boleć głowa. Vika zakryła twarz rękami. „Nic się nie zmienia”. Przez sześć lat nic się nie zmieniło. To nie jest nadzieja, to jest jakaś kpina. *** Nie wiemy, przyjaciele, czy zwróciliście na to uwagę, czy nie, ale portale randkowe to bardzo interesująca przestrzeń. Jest „wypełniona” kobietami szukającymi mężczyzn „do poważnych związków” i mężczyznami szukającymi kobiet „na spotkania bez zobowiązań”. Jednocześnie wydawało się, że wszyscy czytali Dale'a Carnegiego i pamiętali jego zdanie: „Osobiście uwielbiam truskawki ze śmietaną, ale z jakiegoś powodu ryby wolą robaki. Dlatego kiedy idę na ryby, nie myślę o tym, co lubię. ale o tym, co ryba kocha.” I łowią, a raczej bezinteresownie bawią się w rybaków. Kobiety udają, że nie są zainteresowane miłością (niektóre świadomie, inne nie, mając nadzieję, że gdy spotka się „ten jedyny”, wszystko się ułoży). Mężczyźni udają, że nie są po prostu tacy, ale bardzo „potencjalnymi mężami”. Po prostu jeszcze nie zdecydowali, dlatego „przemyślają to”. I tutaj warto pamiętać o dwóch rzeczach. Może są ze sobą powiązane, a może nie do końca. Po pierwsze, Dale Carnegie zmarł samotnie i niechciany w domu opieki. Po drugie, nikt nie lubi czuć się jak ryba na haczyku i w najgorszych snach nie widzi siebie w tej roli. Dlatego też w większości przypadków relacje rozpoczynające się pod hasłem „oto przynęta”. kończą się czymś konstruktywnym. Opowieści o zapalonych kawalerach, którzy zakochują się w pięknej nieznajomej i radośnie biegną, by ją poślubić, nadają się tylko na komedie romantyczne. Jak powiedziała jedna ze znanych osób: „Kino to życie, z którego usunięto plamy nudy”. W tym przypadku następują „plamy realizmu”. Jeśli mężczyzna w zasadzie nie chce „długo” i „poważnie”, szanse na to, że zmieni zdanie i będzie chciał się zmienić dla Ciebie, są niezwykle małe. Ichmusimy szukać tych szans pod mikroskopem. Podjęcie miliona działań motywacyjnych prawdopodobnie przeanalizuje cechy hipnozy komunikacyjnej w celu zmiany przekonań. Dlatego lepiej nie tracić czasu i energii na kupowanie bananów w aptece; to znaczy wydobyć od osoby to, czego nie chciał ci dać. A w dodatku coś, czego może w ogóle nie mieć. Bo są też mężczyźni, którzy podchodzą do perspektyw związku i małżeństwa i chcą mieć dzieci; Dla tych, którzy w osobistej hierarchii wartości rodzina jest na pierwszym miejscu. Nie tylko nie boją się odpowiedzialności, ale także chętnie ją przyjmują, w pełni zdając sobie sprawę, że drugą stroną odpowiedzialności jest wolność. Dlaczego więc, ktoś mógłby zapytać, nie wszyscy mężczyźni wykazują takie normalne męskie zachowanie? podświadomie mówią, że „dobrze, że nie nazwą tego małżeństwem” i robią wszystko, co w ich mocy, aby nie znaleźć się w subiektywnie niekorzystnej, a nawet niebezpiecznej sytuacji. Kto wie, w czym dokładnie tkwi problem i co może nie spodobać się dziecku w interpretacji życia rodzinnego, którą nadawali jego mama i tata. Może się kłócili. Może tata odszedł (po co do cholery budować coś, co i tak się rozpadnie?). Może nie odszedł, ale po prostu zawsze pił, imprezował, był słaby i agresywny. Albo umarł za wcześnie. Ogólnie rzecz biorąc, gdzieś w przeszłości zdarzały się sytuacje, które zwróciły człowieka przeciwko formatowi relacji rodzinnych. Jakby coś złego działo się z przyczepą rodzinną. Musimy się uporać z tym pomysłem. Oddziel jedno od drugiego. A po głębokiej analizie bądź szczęśliwy. Również niechęć do zawarcia małżeństwa może wynikać z infantylizmu, niedojrzałości osobistej i płciowej, zastygnięcia w obrazie „małego synka”, nadopiekuńczych rodziców. Gdzie dziecko powinno wyjść za mąż? Pytanie jest retoryczne, jak rozumiesz. Bo jeśli gdzieś w środku człowiek czuje się nie jak dorosły, ale jak dziecko lub nastolatek, będzie miał odpowiednie ograniczenia. Jak być? Dorośnij, oczywiście. Ale aby to zrobić, musisz zdać sobie sprawę z dyskomfortu, jaki niesie ze sobą rola dziecka. I żeby ten dyskomfort w końcu przeważył nad komfortem otrzymania tych „dobrodziejstw moralnych”, które towarzyszą dzieciństwu, a właściwie lęku przed odpowiedzialnością. Zwykle jest to strach przed błędem. Ponieważ dzieci, które nie mają depresji, nie boją się odpowiedzialności. „Mamo! Pozwól mi ponieść portfel i kluczyki do samochodu. Jakie mamy tu guziki? Pójdę sama po mleko!” Ci, którzy na własnym doświadczeniu poznali pełną skalę katastrofy, która następuje po jakiejś porażce, zaczynają obawiać się odpowiedzialności. Ogólnie rzecz biorąc, w tym przypadku musisz pracować nad traumatycznymi historiami i budować pewność siebie. Tak, z uznaniem jego absolutnego, niezbywalnego prawa człowieka do popełnienia błędu. I oczywiście musimy jeszcze przedyskutować, że może mężczyzna nie chce iść do przodu w związku, bo gdzieś w głębi duszy to czuje. że to nie jest ten partner, którego chciałby widzieć obok siebie. Co więcej, może to być albo manipulacja („Och, nie wiem, czy cię potrzebuję, czy nie”), albo prawda: rozbieżność zainteresowań, wartości i poglądów na życie. Tutaj warto zadać pytanie: czy ten mężczyzna jest naprawdę „twój”? Dokładnie? Opierając się na odpowiedzi, działamy. Budując jakąkolwiek relację z wątpiącym człowiekiem, należy wziąć pod uwagę, że sytuacja niepewności, pozostawiona przypadkowi, może trwać długo. Bardzo długi czas. Dlatego ważne jest, aby kobieta wyznaczyła sobie termin rozwiązania problemu. Jak długo zgadzam się na pozostawanie w statusie „dziewczyny na otwarty związek”? Jak długo mogę być „tylko dziewczyną”? Jak długo jestem skłonny odkładać założenie rodziny i posiadanie dzieci? A po upływie określonego czasu musisz przynajmniej ponownie rozważyć stare umowy. Cóż, jesteśmy dorośli, możemy zmienić zdanie. Jeśli „zmiana zdania” nastąpi dwa razy w roku w ciągu ostatnich trzech lub czterech lat, to jest to dobry materiał do wykwalifikowanej pracy, rozumiesz. I naprawdę mamy nadzieję, że ci z Was, którzy tkwią w tym błędnym kole „zawieszonych związków”, znajdą na to środki.