W ciągu dziewięciu lat pracy jako rekruter spotkałem różnych kandydatów i różne „podejścia” ze strony kandydatów. Kiedy tworzysz CV, piszesz list motywacyjny, odbierasz zadzwoń lub wyślij CV, coś w Tobie siedzi – coś się dzieje, robisz to z jakiegoś stanowiska, wiedzy o sobie, poczucia siebie, z jakimś przekazem dla potencjalnego pracodawcy. Można to nazwać meta-przesłaniem. Z grubsza podzieliłbym go na trzy pozycje: Partner, Arogancki, Poniżej. Można wyciągnąć analogie z poziomami Dorosły, Rodzic, Dziecko w analizie transakcyjnej. Pozycja Rodzica może warunkowo brzmieć następująco: „Jestem super-duperem, fajnym ekspertem. No dalej, pokaż mi, w czym jesteś dobry, pokaż mi że twoje towarzystwo jest mnie godne. Co tam robisz?” Czy możesz zaoferować coś ciekawego?” Seniorzy (przewodnicy i starsi z reguły już na tym ucierpieli) (grzeszą?) w ten sposób. Ta pozycja jest lekko na górze. Rekruterzy czasami dają się nabrać na tę grę i przychodzą z dołu, starając się na wszelkie możliwe sposoby nakłonić i zadowolić pożądanego kandydata. Jest to jednak pozycja raczej stratna, zarówno dla kandydata na dłuższą metę, jak i dla firmy. Pracownik stosujący podejście „wszyscy są mi coś winni” może być dość toksyczny dla zespołu. Menedżer lub lider na takim stanowisku jest dla mnie nie do zaakceptowania i nie polecałbym go klientom (ale to jest moje osobiste zdanie, są firmy, gdzie cała kultura jest na tym zbudowana i wtedy taki pracownik może się wpasować idealnie) ;po prostu nie współpracuję z takimi ludźmi). Powtarzam: osobiście odraża mnie takie stanowisko kandydata, bo... automatycznie „poniża” pracodawcę, co zmusza go do kumulowania irytacji i ostatecznie szukania (racjonalnych lub irracjonalnych) powodów, aby takiego pracownika odrzucić. I co zabawne: teraz sytuacja na rynku jest taka, że ​​gdzieś „zmienny” może się znaleźć wygrać, a rekruterzy mogą wybierać spośród wielu kandydatów, którzy muszą udowodnić swoją wyjątkowość i wartość. Pozycja Dziecka może brzmieć następująco: „Weź mnie, proszę, jestem taki dobry i przydatny, mogę wiele (lub a trochę, ale będę bardzo - staraj się i ucz)!” Winni są temu juniorzy, ale nie tylko. W korespondencji wyraża się to także przesadną uprzejmością kandydata: dziękuję za odpowiedź, dziękuję za zapoznanie się z CV, dziękuję za przeczytanie mojego listu! To moja praca, stary. Mówienie i słuchanie „dziękuję” jest przyjemne. Tylko nadmierna wdzięczność upokarza, więc uważaj na równowagę. Ta pozycja również sprawia, że ​​jesteś żebrakiem i nieco obniżasz swoją wartość. Nawet jeśli doświadczenie jest dobre, istnieje lekkie poczucie, że dana osoba o to prosi, co podświadomie powoduje nieufność do wiedzy specjalistycznej, czyli pozycji Dorosłego lub Partnera. Moim zdaniem najbardziej opłacalne. Może to brzmieć tak: „Ja jestem dobrym specjalistą, ty jesteś dobrą firmą. Poznajmy się lepiej i zobaczmy, czy możemy być dla siebie przydatni i interesujący. Ja wybieram i jestem wybrany”. Tutaj panuje GODNOŚĆ. To bardzo ważna rzecz, którą bardzo ważne jest, aby czuć się wewnątrz i rozgłaszać, szukając pracy. Nawet jeśli przeżywasz trudne chwile, dużo odrzucenia lub jesteś po długiej przerwie. Ważne jest, aby wykonać wewnętrzną pracę i zachować poczucie własnej wartości oraz zachować godność w komunikacji. Uwierz w siebie jako profesjonalistę. Trzymaj siły w głowie. Dla mnie osobiście zawsze najprzyjemniej jest komunikować się z kandydatami na tym stanowisku i to właśnie na tym stanowisku najczęściej prowadzimy do udanych poszukiwań. ps Czasami meta-przesłanie i meta-pozycja są również zmieszany. Metapozycją byłaby taka pozycja, w której wychodzi się poza system wnioskodawca-pracodawca i patrzy się na to, co robi Ty i pracodawca, np. oczami doradcy zawodowego. Albo twój przyjaciel, albo kolega z pracy. Co zauważyłeś? Zapraszam na konsultację. Więcej artykułów znajdziesz na moim kanale telegramowym. Moje aktualne projekty