Od autora: Wykorzystano artykuł Tatiany Sidorovej Osoba uzależniona to osobowość z pogranicza, której cechami są rozproszona tożsamość, prymitywne mechanizmy obronne, upośledzenie rzeczywistości. testowane, dodatkowo mają niespecyficzne oznaki słabości – niskie ego, zdolność do sublimacji, niską tolerancję na stany lękowe, szybką regresję zachowań do wcześniejszego etapu rozwoju w sytuacji stresowej. Zachowania zależne w relacjach osobistych „chronią” przed doświadczeniem samotności. Wspólną konsekwencją wszystkich uzależnień jest to, że prowadzą one do stopniowego niszczenia pewności siebie, załamania poczucia własnej wartości, zawężenia aktywności społecznej, zainteresowań osobistych, utraty kontaktu. z własnymi potrzebami, blokowanie rozwoju i kontaktów. Przestając być podmiotem swojego życia, czyli zajmować w nim aktywną pozycję twórczą, człowiek staje się biernym obiektem wpływu innych, zaczyna zdawać sobie sprawę ze znaczenia cudzego życia i stracić sens własnego. Stąd charakterystyczne doświadczenie pustki, nudy i depresji, na które skarżą się osoby zależne, zwłaszcza przy braku obiektu uzależnienia. W istocie każde uzależnienie jest ucieczką od siebie w „złączenie się” z kimś lub czymś poza osobą siebie, co prowadzi do zmiany stanu, który z jakiegoś powodu odczuwany jest jako nie do zniesienia, a do równowagi nie ma innego sposobu, jak tylko odtworzenie kompulsywnego działania. „Łącząc się” z obiektem uzależnienia, człowiek traci kontakt ze sobą i otaczającym go światem. „Kontakt” zaczyna się nawiązywać w oparciu o własne projekcje, a nie o własne doświadczenie. Naturalnie kolejnym krokiem jest retrofleksyjne tłumienie negatywnych uczuć, które powstają w odpowiedzi na własne projekcje, somatyzację, depresję. Osoba zależna żyje w niewoli niekontrolowanych zachowań lub równie niekontrolowanych reakcji emocjonalnych. Same zachowania uzależniające czy reakcje emocjonalne najczęściej nie są akceptowane przez społeczeństwo i zmuszony jest je ukrywać, szukać dla nich wymówek, aby pozostać w tym społeczeństwie. Osoby zależne żyją w ciągłym strachu przed ujawnieniem swojej „prawdziwej natury” przez innych, przed którymi w dalszym ciągu „chowają twarz” o większym lub gorszym dobrostanie, gdyż nikt nie jest w stanie ujawnić pełnej głębi ich uległości do zachowań uzależniających Uzależnienie przeszkadza zarówno samej osobie, jak i osobom wokół niej, dlatego stopniowo powstają trwałe negatywne uczucia związane z samym faktem, że dana osoba ma takie zachowanie lub emocję. Jednocześnie kryje się wstyd, poczucie winy za swoje uzależniające zachowanie i strach przed porzuceniem, bo za nim, za tym strachem kryje się horror samotności lub upokorzenia związanego z leżącą u jego podstaw traumą. Ujawnia to ambiwalencję osoby zależnej: zarówno chęć pozbycia się nałogu, jak i obawa przed jego „zakłóceniem”. Retrofleksja nie zawsze jest w stanie powstrzymać napór negatywnych emocji, które wybuchają w postaci rozproszonej, ślepej agresji , co może być bardzo destrukcyjne zarówno dla samego człowieka, jak i dla otoczenia. W ten sposób potwierdza się wcześniejsze traumatyczne doświadczenie: manifestacja niezadowolenia niszczy relacje i jest niebezpieczna dla przetrwania. Jednocześnie nie przyjmuje się odpowiedzialności za odstraszanie: człowiek jest „zmuszony” do wytrwania „aż do końca”. W rzeczywistości powstrzymuje się i sam to znosi, przestraszony swoimi projekcjami. Kolejną konsekwencją uzależnienia jest traumatyczne rozszczepienie. W miarę rozwoju uzależniających zachowań osobowość staje się coraz bardziej podzielona na dwie części: jedną społecznie akceptowalną, wygodną, ​​​​zewnętrznie zamożną, wystarczającą. pewni siebie, spełniający swoje role społeczne, a druga stale napięta, przestraszona, niepewna siebie, żałosna i agresywna, zazdrosna lub uległa, bezsilna, żyjąca w oczekiwaniu na katastrofę ujawnienia. Pierwsza część pozostaje w miarę zamożna lub równa to znaczy czuje się wszechmocny, dopóki istnieje związek zależności.