Urok jest akceptowalną, pożądaną emocją, którą tak łatwo i odważnie wpuszczamy do naszego życia. Dodaje nam skrzydeł, lekkości i wnosi radość bycia. Ale jest biegunowość tego doświadczenia, tak ważnego i żywotnego – rozczarowanie. Często spotykam osoby z tą przypadłością. Znajduje to odzwierciedlenie w ich twarzach, gestach i postawie ciała. W oczach brak blasku, kąciki ust opadają, a na twarzy pojawia się smutna maska. Rozczarowanie rozmówcy mówi mi, że mocno i wytrwale w coś wierzył, cenił i przywiązywał wagę do czegoś, co nie spełniło jego oczekiwań. Podam przykład wartości rozczarowania w związku. Kiedy człowiek się zakochuje, staje się wszechmocnie akceptujący, widząc piękno i wyjątkowość swojego wybrańca. Jednak z biegiem czasu zasłona euforii znika i prawdziwy obraz rzeczy staje się wyraźniejszy. Na horyzoncie widać rozczarowanie – nie wszystko jest tak różowe i melodyjne, jak się wydawało. Aby nie zwariować ze szczęścia, człowiek ujawnia wady i szorstkość swojego wczesnego uroku. Siła i głębia bliskich relacji polega na umiejętności zaakceptowania osoby, która doświadczyła więcej niż jednego rozczarowania. Nie oznacza to jednak, że to koniec i że bajka się nie powtórzy. Ale jesteśmy żywymi ludźmi i czasami nie spełniamy pokładanych w nas oczekiwań. W ten sposób oczarowany człowiek rozumie, że przedmiotem jego czaru nie jest ikona, nie ideał doskonałości, ale żywa osoba, posiadająca swoje cechy i wady. Ważną i kluczową cechą dorosłego człowieka jest umiejętność zaakceptowania i pozostania w relacji z osobą, która go rozczarowała. To komunikuje, że dana osoba nie potyka się i nie poprzestaje na wadach partnera, ale jednocześnie widzi, docenia i dostrzega wiele zalet. To daje impuls do chęci dalszego życia, zmiany i wspólnego rozwoju. W końcu nawet oczarowana osoba może zawieść otaczających go ludzi. Wszyscy staramy się być w jak najlepszym świetle, pokazując nasze najpiękniejsze strony osobowości, ale istnieją przejawy cienia, których nie można zacienić, ukryć ani zatuszować. Prędzej czy później się pojawią, będą widoczne i zauważone. W tym przypadku chciałbym być zaakceptowany i zrozumiany. Dlatego powinniśmy nauczyć się robić z innymi to, co chcemy od nich otrzymać! Rozczarowanie uziemia, pokazuje, że należy bardziej polegać na sobie niż na innych i że w rzeczywistości wzniosłość i to, co ziemskie, są ze sobą powiązane. Jako psychoterapeuta nie boję się tego doświadczenia i bardzo aktywnie je wspieram w swojej pracy. To rozczarowanie ukazuje pełnię życia. Przecież świat jest okrągły i wszystko, co wydaje nam się końcem, może okazać się początkiem... A determinujemy to naszą reakcją i postawą. Rozczarowany człowiek widzi więcej niż obraz, który narysował i wymyślił wcześniej. I nie reklamuję tego uczucia, raczej myślę, że to także niezbędna nam część życia, która pogłębia i rozwija osobowość. Jeśli w Twoim życiu jest wiele rozczarowań, żyjesz bardziej według oczekiwań innych. Nie wpadaj w złą sytuację! Jeśli pragniesz uroku i wyjścia, zaskocz siebie i innych! Bądź tym, czego chcesz od innych!