Dawno, dawno temu żyła sobie dziewczynka, Masza. Była bardzo mała i patrzyła na świat szeroko otwartymi oczami. Każde źdźbło trawy, każdy płatek wydawały jej się cudem nad cudami. Ale pewnego dnia rodzice zabrali ją do lasu i zostawili samą. Czasem zdarza się to rodzicom. Po prostu musieli pracować. A także własną przestrzeń, której nie umieli zbudować. Dlatego zabrali Maszenkę do lasu. O naturze. Pomyśleliśmy, że tak będzie lepiej. Nawet nie powiedzieli jej prawdy. Ale i tak nie mogło być lepiej, gdy Mashenka była sama. Chciałem bardzo, bardzo mocno zamknąć oczy i nic nie widzieć. Siedziała tak długo na pniu. Ale potem zaczęły nadchodzić leśne potwory i zrobiło się jeszcze bardziej przerażająco. - Odejdź! - krzyknęła. Ale oni nie odeszli. „No cóż, proszę” – błagała. Ale oni nadal nie odeszli. A potem sama się poddała. Uznałam, że jak szczelnie zamknę jedno oko, a drugim będę patrzeć na świat, to nie będzie już tak strasznie. Tak żyła. Maszence trudno było przebywać samotnie w lesie. Codziennie czekała na mamę i tatę, ale oni wciąż nie przychodzili. I przyszły tylko potwory. Byli inni. Masza nauczyła się rozpoznawać niektóre, inne były dla niej nieznane i niezrozumiałe. Często zmieniały kształt i wygląd, więc dziewczyna ich nie pamiętała. Czasami potwory podchodziły tak blisko, że dotykały Maszenki, a nawet ją chwytały. W takich momentach dziewczyna była najbardziej przestraszona! Zwinęła się w kłębek i nie słyszała niczego wokół siebie. Potwory warczały jej coś do ucha, ale Masza nie rozumiała ani słowa. I tak mijali dzień za dniem, miesiąc za miesiącem. Masza pogodziła się z życiem w lesie. A ja z przyzwyczajenia czekałem na rodziców. Wszystko byłoby dobrze, ale pewnego dnia spotkała mądrego Jeża. Dużo podróżował i widział w swoim czasie wiele porzuconych dziewcząt. Wszystkim współczuł i pomagał jak mógł. Ale Mashenka wydawała mu się szczególnie wyjątkowa. „Witam, dziewczyno!” - powiedział jej na pierwszym spotkaniu „Witam” - odpowiedziała grzecznie dziewczyna, zwracając się do Jeża z otwartym okiem. - Czy jesteś moim nowym potworem? - Nie, jestem tylko Jeżem - Kim są Jeże? - To są takie zwierzęta. Mieszkamy w lesie i zbieramy grzyby i jagody - Mogę cię dotknąć? - Mashenka uspokoiła się, gdy dowiedziała się, że przyszedł do niej tylko Jeż, a nie inny potwór - Oczywiście! - odpowiedziało miłe zwierzę. Dziecko wyciągnęła rękę i dotknęła jego miękkiego pyska. Była taka ciepła i przyjemna w dotyku. Zimny ​​nos dziwnie drgał przy wdechu i wydechu. Masza dotknęła pleców i krzyknęła: „Och!” Cierpisz! Nadal jesteś potworem! - Nie, co robisz! - zwierzę pośpieszyło ją uspokoić. - To tylko moje igły. W ten sposób chronię się przed drapieżnikami. Ale dla moich przyjaciół jestem miły i delikatny. Tutaj dotknij mojego brzucha. A on położył się na plecach, Masza i Jeż skakali i godzinami bawili się po polanie. Zostali najlepszymi przyjaciółmi. Jeż nauczył Maszenkę różnych gier i rozrywek. Potwory patrzyły na ich zamieszanie z zazdrością. Ale nie odważyli się już zbliżyć. Obok Jeża Masza nie bała się już prawie niczego. Nawet potwory nie wydawały się teraz takie straszne. W końcu ciekawość dzieci wzięła górę i sama Masza zaczęła się do nich zbliżać. Najpierw trochę bliżej, potem jeszcze bliżej. I w końcu nabrała tyle śmiałości, że zaprosiła jednego z potworów do zabawy z Jeżem. Warknął, a dziewczyna wzdrygnęła się. Ale w następnej chwili Masza zorientowała się, że to tylko ryk radości i z entuzjazmem oddała się grze. Stopniowo wszystkie potwory stały się przyjaciółmi Ma. Nauczyła się rozumieć ich warczenie i w końcu dowiedziała się, że nigdy nie życzyli jej źle, a jedynie chcieli się z nią pobawić. A czasami ją przytulali, gdy była zupełnie samotna. A Jeż spojrzał na ich entuzjastyczne zamieszanie, uśmiechnął się i pomyślał, ile jeszcze dziewcząt żyje, nie wiedząc, że ich najlepsi przyjaciele są bardzo blisko...