Od autorki: Będzie mi miło, jeśli ktoś uzna te informacje za przydatne w budowaniu nowych, silniejszych relacji między swoimi nastoletnimi dziećmi. Wychowanie nastolatka nie jest łatwym zadaniem. Wymaga szacunku, intymności, zaufania i ogromnej rodzicielskiej cierpliwości. Jako mama nastolatki i specjalistka muszę mierzyć się z różnymi problemami w wychowaniu i budowaniu nowych relacji z pozornie znajomym dzieckiem. W toku działalności zawodowej, i co ukrywać - z własnego doświadczenia, sformułowanych zostało kilka złotych zasad budowania zaufania, intymności, otwartości i wzajemnego szacunku. Zasady te zrodziły się z błędów, świadomości, sprawdzenia w praktyce zarówno z synem, jak i w nim poradnictwo rodzinne, podczas którego na wizytę przyprowadza się „trudną, agresywną” (według rodziców) nastolatkę. Zasada 1. Jeśli widzisz, że Twoja relacja z nastolatkiem się nie buduje, spójrz głębiej. To jest teraz twój syn (lub córka) w wieku 13–16 lat. Jednak nie zawsze tak było. Dawno, dawno temu dziecko miało rok, dwa, trzy, pięć... a potem lata. A zerwany związek leży TAM. Tak, tak, dobrze słyszeliście – właśnie tam Rodzice często tworzą iluzje. Rozumiem dlaczego. Zrozumienie swoich błędów jest bolesne. Nie twórz złudzeń, że problemy się zaczęły: - „Dopiero teraz…”;- „W zeszłym miesiącu”;- „Wcześniej WSZYSTKO było dobrze, ale teraz…”;- „W naszej rodzinie wszystko jest świetnie, a u mnie syn...lub córka..."; - "On/ona ciągle mnie okłamuje, ale wcześniej się to nie zdarzyło...", itd. Spójrz głębiej, być może nie będziesz pamiętał, kiedy kontaktowałeś się z dzieckiem ( teraz nastolatka) zostało naruszone, ale zobaczysz, że na pewno nie zaczęło się to wczoraj. Kop.Sam. Lub ze specjalistą. Poszukaj wczesnych uszkodzeń w swoich związkach. Zasada 2. Naucz się akceptować swoje błędy. Ani ja, ani ty, ani nikt inny nie jest doskonały. Idealnych w ogóle nie ma. I po co się strofować – co to zmieni? Wszyscy popełniamy błędy. Nie zadręczaj się nimi. Nie obwiniaj mnie. Nie wstydź się. Liczy się to, jak rozwiązujemy (poprawiamy) nasze błędy. Ale wiele można naprawić. Podobnie można zrobić ze starszymi dziećmi. Jednak musisz zacząć od siebie. Jak jeszcze możesz okazać dziecku szacunek do samego siebie? Wewnętrzna wartość? Jak, jeśli nie przez siebie? Zasada 3. Uznaj, że Twoje dziecko dorosło. Och, dla wielu rodziców jest to najtrudniejsza rzecz. Wciąż myślimy: „Jak on może zrozumieć… on jest jeszcze mały ”, „ambicji jest wiele, ale minęło dużo czasu…” itp. Parada stereotypów rodzicielskich Ale tak naprawdę nadszedł czas na budowanie partnerstwa. Z szacunkiem, z godnością, z wartością cudzego zdania. Nie oznacza to, że dziecko musi teraz odpowiadać jak dorosły (nie ma jeszcze 18-21 lat), ale oznacza to, że musi się tłumaczyć i brać za to odpowiedzialność. czyjeś słowa stają się teraz bardziej wymowne w rodzinie. Nastolatek uczestniczy w niektórych sprawach rodzinnych i otrzymuje otwartą rolę z prawem głosu i rozpatrywania opinii. Wszystko to pozwala nastolatkowi poczuć się ważnym i zdobyć nowe umiejętności społeczne. Bardzo ważny punkt. Sami rodzice muszą przestrzegać tej zasady. Dziwne jest na przykład wymaganie od dziecka mycia rąk, gdy inni członkowie rodziny ich nie myją. Czy jest to logiczne? Zasada 4. Szanuj przestrzeń osobistą nastolatka. W tym miejscu rodzice często potykają się z powodu własnych doświadczeń z dzieciństwa. Wielu osobom nie zapewniono miejsca w dzieciństwie. Dlatego główną pracą tutaj jest rodzicielstwo. Często w swojej pracy spotykam się z chęcią pokazania nastolatkowi, gdzie jest jego miejsce („ty jesteś dzieckiem, a ja jestem matką” i tym samym na zawsze naruszam Zasadę 3), wtrącaniem się w jego sprawy osobiste (lub co gorsza, odłóż je) i uparcie dzwoń, zamiast uzgadniać czas i częstotliwość rozmów (Nie prześladujesz w ten sposób swojego szefa? Ani męża? Albo rodziców? Prawda? A może ty? Jeśli tak, to pytanie dotyczy tylko Ciebie, opór dziecka i jego niechęć do wyjścia z Tobą najpierw na kontakt, a potem na relację opartą na zaufaniu - zrozumiałe). Zasada 5. Wybierz czas na rozmowę Nie ma znaczenia, czy chcesz porozmawiać o pogodzie, czy o jego postępach w szkole. Zapytaj, czy ma na to ochotę.