„Katya, pospieszmy się, bo się spóźnimy” – pyta mama po raz trzeci, a Katia ubiera się coraz wolniej. Znajomy obraz, prawda? Używają obraźliwych słów, a czasami klepią po głowie. Ktoś w takich sytuacjach, nieustannie naciskając, wciąż zmusza dziecko do dokończenia tego, co zaczęło. Ktoś decyduje: „Wolałbym wszystko zrobić sam”, zostawiając dziecko w biernym oczekiwaniu… Szkoła. Lekcja. Zadano pytanie piątoklasiście Aloszy, a Alosza wstał i pogrążony w myślach patrzył w sufit. Nauczyciel w końcu mówi: „Usiądź, dwa!” Lekcja toczy się jak zwykle i nagle w głowie Aloszy wyraźnie pojawia się odpowiedź. Wyciąga rękę: „Przypomniałem sobie!” Nauczyciel macha ręką: „Już za późno”. Takie sytuacje często zdarzają się w naszym życiu. Jednak ani napady złości dorosłych, ani ich prośby nic nie dadzą. Aby rodzice i nauczyciele mogli znaleźć właściwą taktykę postępowania z powolnymi dziećmi, muszą zrozumieć przyczyny tej powolności. A przyczyny mogą być głębsze, niż się wydaje na pierwszy rzut oka. U niektórych dzieci spowolnienie może wiązać się z cechami układu nerwowego, u innych – z organicznymi zmianami w strukturze mózgu, powstałymi np. na skutek urazu porodowego. Czasami tempo i rytm aktywności dziecka zmienia się pod wpływem niesprzyjającego klimatu w rodzinie lub konfliktowych relacji między bliskimi. Powolność może być również normalną fazą rozwoju dziecka. Po pewnym czasie, po przekroczeniu pewnej „granicy” wieku, zaczyna „poruszać się” szybciej. Lepiej powierzyć identyfikację przyczyn spowolnienia specjalistom - pediatrom, neurologom dziecięcym, psychologom. Ale niezależnie od powodów, istnieją „zasady”, które pomogą rodzicom i ich powolnym dzieciom żyć razem. Nie szkodzić! Pośpiech i popychanie tłumu jest nie tylko bezużyteczne, ale i szkodliwe. Nie będzie pracował szybciej, wręcz przeciwnie, tempo będzie jeszcze wolniejsze. Ale stale poganiając dziecko, stwarzamy warunki do rozwoju w nim nerwicy. Często większą wagę przywiązujemy do powolności niż do prawdziwego sukcesu dziecka. Pamiętaj, aby świętować sukcesy i sukcesy swojego dziecka! Naucz swoje dziecko obsługi zegarka. Przedszkolaki nie mają dokładnego pojęcia o czasie. Dlatego prośba o pośpiech, aby zdążyć gdzieś na czas, jest dla nich niezrozumiała. Naucz swoje dziecko korzystania z zegara, przynajmniej w pierwszym przybliżeniu: „Kiedy mała strzałka dotrze do 9, musimy wyjść z domu”. I będzie to dla Ciebie dużo łatwiejsze, bo dziecko będzie dużo lepiej rozumiało, co masz na myśli, mówiąc „na czas”. Pochwal swoją siłę woli. Powiedz „dobra robota!” za każdym razem, gdy dziecko było wystarczająco zwinne. Doceniaj wszystko, co zrobił szybko. Jeśli dziecko pasjonuje się zabawą lub oglądaniem kreskówek, nie przerywaj mu gwałtownie z wyprzedzeniem, jeśli chcesz zmienić jedną czynność na inną: „Za pięć minut wyłączymy telewizor i pójdziemy na obiad”. Przekonywać! Jeśli Twojemu dziecku zbyt dużo czasu zajmuje przygotowanie pracy domowej, wymyśl własny system nagród za szybkość. Na przykład zaznacz w kalendarzu kolorowymi gwiazdkami dni, w których Twojemu dziecku udało się odrobić lekcje szybciej niż zwykle. Uzgodnij, za ile gwiazdek dziecko otrzyma prezent. Zachęta działa najlepiej. Przecież jeśli w pracy powiedzą Ci, że gdy wykonasz zadanie, otrzymasz dobrą premię, praca będzie w Twoich rękach! Spokój! Inną cechą powolnych dzieci jest trudność w przestawieniu się na nową aktywność. Na przykład wyjaśniłeś mu matematykę, a jednocześnie postanowiłeś sprawdzić, w jaki sposób dziecko nauczyło się języka rosyjskiego. Odpowiedź może Cię zdenerwować. Ale faktem jest, że dziecko po prostu nie miało czasu na przejście z jednego przedmiotu na drugi. Powtórz pytanie jeszcze raz i mów wolniej, a Twój uczeń poradzi sobie świetnie. Pamiętaj, że każdy pośpiech doprowadzi do jeszcze większego spowolnienia! O krok do przodu. Przeanalizuj szczegółowo wszystko, czego Twoje dziecko nie nauczyło się na zajęciach. Jeszcze lepiej, spójrz na nadchodzący materiał..