Od autora: Artykuł jest refleksją. Została napisana dawno temu, kiedy zapoznawałam się z teoriami osobowości z zakresu psychologii. Ale teraz wydaje mi się to istotne)) O bezwarunkowej miłości /lub/ Jaka jest droga do doskonałości. Teorie K. Rogersa, A. Maslowa i G. Allporta zawierają opis idealnej osobowości. Opis ten, ze względu na ich wyobrażenia o tym, jak postrzegają osobę, która osiągnęła pewną doskonałość i harmonię, jest: - opisem dojrzałej osobowości Gordona Allporta, - opisem samorealizującej się osobowości Abrahama Maslowa, - opisem dojrzałej osobowości Abrahama Maslowa. opis w pełni funkcjonującej osobowości Carla Rogersa. A te obrazy opisane przez naukowców są obrazami, którymi jeszcze nie jesteśmy. Z punktu widzenia naukowców istnieje pewien ideał.. Być idealnym obrazem jest trudno, można powiedzieć. , Prawie niemożliwe. Ale zgodnie z zapisami opisanymi w teoriach Rogersa i Maslowa, człowiek nieustannie dąży do pewnego rodzaju doskonalenia. Zadałem sobie pytanie: „Co to jest, czym właściwie jest osoba, osobowość, czyli do czego dążymy? ” – To pierwsze pytanie, jakie sobie zadaję. W związku z tymi pytaniami mam podstawy przypuszczać, że istnieje pewien ideał, doskonałość, obraz, absolut, który nas przyciąga. On, ten absolut już istnieje i jest to doskonałość, do której wszyscy świadomie lub nie (w większym stopniu) dążymy. Ten obraz jest już idealny i posiada wszystkie cechy, jakie może pomieścić nasza świadomość. A jeszcze wyżej i więcej, czego nasza świadomość nie jest w stanie pomieścić. Jest nas kilka miliardów – zatem istnieje też kilka miliardów reprezentacji tego obrazu, ale każdy go ma. Ze względu na jego świadomość, podświadomość lub zgodnie z jego obrazem świata. Wszyscy rodzimy się ze świadomością istnienia tego doskonałego ideału (świadomi lub nieświadomi). A drugie pytanie brzmi: „Dlaczego”? - co motywuje nas do rozwoju, dlaczego dążymy do tej doskonałości, co sprawia, że ​​idziemy do przodu i w górę? Można przypuszczać, że potrzebę uznania i miłości odczuwamy właśnie z tej „nieosiągalnej” doskonałości. Potrzeba bezwarunkowej miłości. Bo od doskonałości nie ma innej miłości. To właśnie potrzeba każdego z nas bezwarunkowej pozytywnej uwagi (jeśli według Rogersa) lub bezwarunkowej absolutnej miłości w dokładnie ten idealny sposób zachęca nas do dążenia do wzrostu, doskonalenia i samorealizacji. O których dyskutują znani teoretycy z zakresu psychologii osobowości. Według mojego założenia człowiek zawsze odczuwa potrzebę miłości. Kiedy jesteśmy kochani, czujemy się chronieni i komfortowi. W końcu to miłość motywuje nas do stawania się lepszymi i doskonalszymi, o ile ta miłość istnieje dla nas. Często jednak źródło tej miłości zawodzi nas właśnie ze względu na swoją niedoskonałość. I jesteśmy rozczarowani. Możesz podać przykład zakochania. Kiedy jesteśmy zakochani. Często przeżywamy stan euforii, radości, gdy za plecami rosną nam skrzydła, mamy ochotę coś zrobić: zabrać babcię na drugą stronę ulicy, zaśpiewać. dawać radość. Robimy to, na co wcześniej nie mieliśmy odwagi, siły i chęci. Stan ten trwa tak długo, jak długo jesteśmy obiektem miłości, dopóki nasz przedmiot miłości odpowiada pewnemu idealnemu obrazowi. Doświadczamy podziwu i szacunku dla przedmiotu i źródła miłości. Ale z biegiem czasu z reguły pojawia się rozczarowanie. Stan euforii i uniesienia mija. Dzieje się tak dlatego, że źródło tej miłości jest niedoskonałe. Potrafi budzić podziw i szacunek, ale tylko przez pewien krótki czas. Nie oznacza to, że przestajemy kochać tę osobę, po prostu albo akceptujemy ją taką, jaka jest, z wadami, albo nie akceptujemy ich i nie tolerujemy. Często porównujemy koncepcję bezwarunkowej miłości do miłości matki jej dziecko. I wydaje się, że dziecko znajduje się w promieniach tej samej miłości, gdzie zostanie zaakceptowane bez względu na wszystko. Ale ponieważ matka również nie jest osobą idealną, jest to naturalne.