Nerwica to „zaburzenie wzrostu” lub „zaburzenie rozwoju”. (Perls, 1969a, s. 28) Zaburzenie to dotyczy relacji jednostki ze społeczeństwem, co reprezentuje konflikt pomiędzy potrzebami jednostki a wymaganiami społeczeństwa. Jest uwikłany w konflikt pomiędzy biologicznymi potrzebami rodzaju ludzkiego a społecznymi (etycznymi i moralnymi) wymaganiami społeczeństwa, które mogą być skierowane przeciwko biologicznym prawom samoregulacji. Można powiedzieć tak: jeśli ktoś wkracza zbyt głęboko w społeczeństwo, staje się przestępcą lub przestępcą, a jeśli społeczeństwo wtrąca się w niego zbyt głęboko, rozwija się nerwica. Nerwica jest manewrem obronnym przed zagrożeniami ze świata zewnętrznego. To tylko próba zachowania równowagi i samoregulacji w sytuacji, która nie jest dla nas korzystna. Okazuje się, że osobie neurotycznej trudno jest zorganizować swoje zachowanie zgodnie z hierarchią potrzeb. Podstawowym objawem każdej nerwicy jest lęk neurotyczny. Przejawia się w napadach lęku, a przy braku zjawisk zewnętrznych może objawiać się pobudzeniem, niepokojem i trudnościami w oddychaniu. Fizjologicznymi korelatami pobudzenia są zwiększony metabolizm, zwiększona częstość oddechów i tętno. Człowiek, mając słabą świadomość swoich potrzeb, nie potrafi ich podzielić i uszeregować, aby je kolejno zaspokoić. Ponadto osobie neurotycznej trudno jest odróżnić przedmioty i ludzi, którzy niosą dla niej konotację pozytywną od tych, którzy niosą ze sobą konotację negatywną; W rezultacie osoba nie wie, czy się zaangażować, czy wycofać. Ten ostatni trend jest znacznie silniejszy. Zatem nerwica charakteryzuje się unikaniem kontaktu. Kiedy zamiast kontaktu z innymi ludźmi dochodzi do zespolenia, bez uznania istniejących między nimi granic i punktów różnic, pojawia się poczucie winy. (Zdrowa fuzja może rozwinąć się między bliskimi ludźmi, na przykład w małżeństwie, lub między starymi przyjaciółmi.) Kiedy fuzja zostaje przerwana, pojawia się poczucie winy lub urazy: w pierwszym przypadku osoba uważa się za odpowiedzialną za to, co się stało, w drugim uważa, że ​​odpowiedzialność spoczywa na kimś innym. Zatem brak równowagi na polu ciało-środowisko prowadzi do nerwicy. Zaburzenie równowagi ma miejsce wówczas, gdy jednostka i grupa (rodzina, państwo, środowisko społeczne, pracownicy...) doświadczają odmiennych potrzeb, a osoba nie jest w stanie określić, która z nich dominuje. W sytuacji sprzecznych potrzeb człowiek musi podjąć określoną decyzję. Jeśli mu się to uda... ani on, ani otaczający go ludzie nie poniosą strasznych konsekwencji. Kiedy jednak nie może się zdecydować... wtedy nie powstaje ani dobry kontakt, ani dobry dystans, cierpi on sam i jego otoczenie. Głównym celem psychoterapii nerwic jest praktyczna pomoc w rozwiązywaniu problemów życiowych. Ponieważ nerwica jest zatrzymaniem lub opóźnieniem wzrostu, terapia przyspiesza ten wzrost. Skoncentrowanie się na samokontroli i świadomości pozwala jednostce na samorealizację bez prób aktualizacji obrazu siebie (obrazu siebie). Terapia koncentruje się na dojrzewaniu, niezależności i przejściu od wsparcia zewnętrznego do niezależności. Celem pracy psychoterapeutycznej jest pomoc klientowi w zrozumieniu znaczenia tego, co determinuje jego zachowanie, uczucia, myśli i próba zmiany nieskutecznych reakcji, zastępując je skuteczniejszymi dla danej osoby w konkretnej, wyjątkowej sytuacji.