Odwaga, aby zaakceptować siebie takim, jakim jesteś i zacząć się zmieniać. Odwaga przyznania się: „Tak, robię źle i nawet na razie nie chcę niczego zmieniać, bo samo przyznanie się do tego jest bardzo bolesne i nieprzyjemne”. Z reguły od tego zaczyna się najbardziej produktywny moment psychoterapii. I z reguły wtedy człowiek zamyka się na zmiany najbardziej. Bo jeśli przyznasz się do własnego pecha lub porażki w czymś, oznacza to w pewnym stopniu przekreślenie całej dotychczasowej ścieżki i swoich zasług – przyznanie się do bycia głupcem? NIE. I to warto zrozumieć – dlatego piszę. Okaż szacunek sobie i swojej męskości. Zrozum, że przyznając się „tak, mam problem”, nie przekreślasz całego swojego życia, ale po prostu rozumiesz: gdzieś po drodze się zgubiłem. Gdzieś po drodze zamiast drzwi natknąłem się na ścianę. A to, co zostało osiągnięte, nie zniknie, jeśli po prostu odejdziesz od ściany i znajdziesz drzwi do przyszłości. Być może taka odwaga okaże się silniejsza niż jakikolwiek męski bohater czy napinanie mięśni. To bardzo ważna cecha, która pomaga nam zdobywać, osiągać i akceptować. A potem - po prostu szacunek do siebie i innych, bo to jest ze sobą powiązane. Szacunku do siebie za chęć zmiany, za chęć bycia bardziej efektywnym i życia, w końcu odnalezienia drogi do szczęścia. I oczywiście szacunek dla innych, z ich słabościami i brakami – bez tego elementu sami zamieniamy nasz Świat z nieba w piekło.