Dziś porozmawiamy o takim zjawisku jak leworęczność. Dowiedzmy się, jak to pomaga lub wręcz utrudnia życie człowieka. Leworęczni to osoby, które od czasów starożytnych słyną z tego, że podczas czynności i gestów manualnych preferują lewą rękę. Do leworęczności zalicza się jednak nie tylko leworęczność, ale także leworęczność, która została zbadana znacznie słabiej niż leworęczność sensoryczna, czyli wzrokowa i słuchowa. Leworęczność. Dane dotyczące przejawów leworęczności są w przybliżeniu takie same i wahają się od 4,3 do 7,3%. Interesujące są dane dotyczące częstości występowania leworęczności w zależności od płci i wieku oraz jej zależności od rodzaju aktywności. Tym samym ponad 50% dzieci urodzonych o masie ciała poniżej 1 kg było leworęcznych. Wraz z wiekiem dzieci zmniejsza się nasilenie leworęczności: w wieku 7-8 lat leworęcznych jest 13,3% chłopców i 10% dziewcząt; w wieku 14-15 lat – 4,4 i 4,1%, a w wieku 16-17 lat – 3,5 i 3,3%. VA Airapetyants wyjaśnia ten spadek tradycją przekwalifikowania dzieci w szkole [Ayrapetyants, 1985]. Wielu autorów zauważa większe nasilenie leworęczności u mężczyzn. Ponadto uważa się, że leworęczność jest częstsza wśród osób transseksualnych i homoseksualnych niż wśród osób z całkowitym zróżnicowaniem płciowym. Leworęczność jest powszechna wśród artystów, malarzy i sportowców, rzadziej wśród inżynierów, ale częściej wśród osób wykonujących pracę fizyczną. Jednocześnie wśród strzelców, koszykarzy i ciężarowców nie było leworęcznych. Wśród karateków i zapaśników jest duża liczba leworęcznych (16%) [Ermakov, 1988]. Niezwykle interesujące są dane dotyczące różnej częstości występowania osób leworęcznych w różnych regionach świata. Według danych uzyskanych w latach 80. leworęczni stanowili 3,2% mieszkańców Ługańska, 3,4% Moskwy, 6% Armenii. 33,8% rdzennych mieszkańców Taimyr okazało się leworęcznych, a tylko 10,2% to przybysze. W Holandii leworęczność występuje u 11,2%, a w centralnej Rosji – 6,7%. Leworęczność - leworęczność W szeregu współczesnych badań poświęconych osobom leworęcznym zwyczajowo rozróżnia się pojęcia leworęczności i leworęczności. Leworęczność definiuje się jako szersze pojęcie, które obejmuje obok leworęczności także leworęczną asymetrię w funkcjonowaniu stawów parzystych narządów. „Leworęczność nie ogranicza się do leworęczności. Jest możliwa w funkcjonowaniu wszystkich sparowanych narządów”. Leworęczność odnosi się do asymetrii leworęcznej – przewagi strony lewej nad prawą we wspólnym funkcjonowaniu par narządów. W rządzie prawicowym przeważają prawicowe części. Możliwa jest symetria funkcji obu części. Tradycyjnie w życiu codziennym osoby, które wolą używać lewej ręki w różnych czynnościach, nazywamy leworęcznymi. Słowa „leworęczny” i „leworęczny” są często używane jako synonimy. Chociaż osobę lewonożną, osobę lewouszną, osobę lewooczną itp. można również nazwać leworęczną. Do czynników determinujących leworęczność zalicza się: czynniki dziedziczne i środowiskowe. Leworęczność jest uważana za cechę dziedziczną. Symetria - asymetria Aby wyjaśnić naturę leworęczności, posługuje się zasadą symetrii-asymetrii. Zasada ta nabiera coraz większego znaczenia w wiedzy naukowej, w badaniach zjawisk naturalnych i pochodzeniu asymetrii mózgu. Rozwojowi ośrodkowego układu nerwowego, począwszy od płazińców, towarzyszy pojawienie się dwustronnej symetrii całego ciała. W procesie filogenezy u człowieka każda półkula mózgu nabywa coraz większą specjalizację, co szczególnie objawia się preferowanym użyciem prawej lub lewej ręki, rozwojem mowy oraz tą czy inną metodą otrzymywania i przetwarzania informacji. Ewolucja poglądów na temat funkcjonalnego znaczenia parowania półkul wywodzi się z uznania niezależności i równoważności półkul jako dwóch organów psychiki. Ideę tę zastąpiono później koncepcją dominacji półkuli, która potwierdza wiodącą rolę lewej półkuli w realizacji mowy i niektórych procesów mentalnych, a także ideą wiodącej roli prawej półkuli w nie -procesy werbalne. I wreszcie koncepcja specyfiki funkcjonalnej. Na tym etapie rozwoju, 1994])