Ostatnio często słyszę odniesienia do infantylizmu współczesnego społeczeństwa, gdzie niektórzy „piśmienni” potępiają dorosłych, którzy zachowują się jak dzieci. Ci, którzy to mówią, często przytaczają przykład prymitywnych plemion, które mają wiele trudności w zdobyciu pożywienia i przetrwaniu, dlatego dzieci tam dorastają wcześnie, ale mówią, że w dzisiejszym społeczeństwie obraz jest inny – łatwe warunki i dzieci nie chcą dorastać . Oto przykład dorastania w poczuciu strachu i przymusu w oparciu o istniejące okoliczności miejsca, a nie z własnej inicjatywy, konsekwencje takiego wyboru rzadko są różowe. Dlatego współcześni dorośli, słysząc wystarczająco dużo o takich „mądrych facetach”, zaczynają spieszyć swoje dziecko, aby dorosło. Korzystają z tabel, diagramów, różnych autorów, starając się dostosować rozwój fizyczny i psychiczny swojego dziecka do standardów tych autorów, ignorując naturalne procesy zachodzące u dziecka. Nie możesz tego zrobić! Jest to bowiem forma przemocy psychicznej. Psychika dorosłych dorosłych (od 18 do 30 -70 -100 lat itd.), którzy wcześnie dojrzeli, będzie szukać sposobów i opcji „przetrwania” dzieciństwa, jeśli w dzieciństwie zostali pozbawieni możliwości bycia dziećmi. Dusza, czyli „wewnętrzne dziecko” (jak kto woli) osoby, która wcześnie dojrzała, pozostawiła w rezerwie energię na realizację dziecięcych „pragnień”, które w stanie dziecka nie zostały zrealizowane, aby gdy nadejdzie czas aby je zrealizować. Jest to jeden z powodów, dla których większość dorosłych traci zainteresowanie życiem. Przeszkadza im bowiem „dług”, obietnica, którą złożyli sobie, gdy byli dziećmi. Z biegiem czasu zapominamy o naszych niespełnionych pragnieniach z dzieciństwa, ale psychika pamięta i dlatego przeszkadza w dorastaniu. Wydaje się, że uniemożliwia nam to wyprzedzenie lokomotywy)) I tak to się objawia u osób dorosłych fizycznie, ale niedojrzałych psychicznie. Na przykład dziewczyna, której matka zbyt wcześnie w niewłaściwy sposób powiedziała jej, że gdy dorośnie, będzie musiała prowadzić dom i „służyć” potrzebom męża, staje się dorosłą kobietą, w ramach protestu wobec matki, nie wyjść za mąż, pokazując jej w ten sposób, że może zapewnić sobie utrzymanie. Nie potrzebuje siebie ani męża, a niezaspokojoną potrzebę partnera zastępuje fakt, że w jej małym mieszkaniu jest mnóstwo zabawek, głównie pluszowych misiów wielkości kurczę... Oto kolejny przypadek, do rodziny, w której mieszkała matka z 8-letnią córką, przyszedł ojczym, który stwierdził, że dziecko ma za dużo zabawek, przeszkadzali mu i zabrał zabawki do piwnicy, pozbawienie dziecka jego „własności dziecięcej”. 4 lata wcześniej ojciec tej dziewczynki poprosił ją, aby wybrała jedną z dwóch opcji zabawek, które naprawdę jej się podobają, więc rodzic dał dziecku lekcję deprywacji, że zawsze należy wybierać jedną rzecz, a nigdy wszystko na raz... Gdyby tylko ojciec jej wyjaśnił, że zabawkę kupią później, wtedy to wydarzenie nie spowoduje szkód w psychice. Następnie psychika fizycznie dorosłej dziewczyny poprawiła tę sytuację w następujący sposób. Ta mała dziewczynka poszła do pracy jako sprzedawca zabawek, na co dzień wybierała zabawki, które jej się podobały, przychodziła do magazynu i pracowała tam, aż miała dość zabawy… i dopiero wtedy zaczęła dorastać, choć nie od razu, ale to już inna historia z życia tej dziewczynki)) Nauka kosztem spacerów z przyjaciółmi, kolejna strata dla dziecka, dziecko siedzi przy podręcznikach, widzi przez okno, jak jego rówieśnicy chodzą po ulicy, ale potrzebuje uczyć się, tak powiedzieli rodzice. Tak, kończy szkołę z medalem i studia z wyróżnieniem; często takie dzieci nie potrafią „porozumieć się” z innymi dziećmi i wyrastają na introwertyków. Choć może być inny obraz, dorastając ten chłopiec zdaje sobie sprawę ze swojej dziecięcej potrzeby komunikowania się z przyjaciółmi, tylko jego przyjaciele są wszyscy „wolni”, zaprzeczając wartościom rodzinnym, główną wartością dla takich dorosłych jest rozrywka, dopóki taka osoba nie zapragnie zostać dorośli z własnej inicjatywy. Możesz podać wiele podobnych przykładów, a jedynie przeżycie nieprzeżytego doświadczenia z dzieciństwa i niezależnie zaakceptowanego pragnienia.