Większość z nas chciałaby zmienić coś w swoim wyglądzie. Wiele osób nie lubi swoich nóg, nosa, uszu, a nawet może rozwinąć się kompleks z powodu znienawidzonej części ciała. Zwykle z wiekiem osoba akceptuje cechy swojego wyglądu, a ostrość percepcji zanika. Ale zdarza się też, że wzmożone zaniepokojenie jakimś niedoborem staje się obsesją. Taka obsesja może przerodzić się w zaburzenie psychiczne zwane dysmorfofobią. Większość ludzi cierpi na to zaburzenie w okresie dojrzewania i młodości. Choroba objawia się ciągłym stanem depresji z powodu niezgodności z ideałem, strachem przed wypowiadaniem się przed ludźmi, obawą, że inni dostrzegą jej wady. Młodzi ludzie zaczynają cierpieć na bezsenność, tracą chęć do nauki i spędzania czasu z przyjaciółmi. Jeśli wadę można ukryć za pomocą akcesoriów, wówczas stosuje się je w dużych ilościach. Chorzy próbują nawet zwrócić się do ludzi stroną pozbawioną wady. Coraz częściej zdarzają się przypadki stosowania leków w celu pozbycia się niedoborów, alkoholu, odwiedzania klinik chirurgii plastycznej, nadmiernego wysiłku fizycznego i tak dalej. W ciężkich przypadkach do zaburzeń psychicznych dołączają się anoreksja i bulimia. Osoba może popaść w głęboką apatię, może pojawić się delirium, utrata samokontroli, pacjent może zranić się, próbując samodzielnie pozbyć się znienawidzonej wady, a próby samobójcze nie są rzadkością. W 2006 roku przeprowadzono szereg badań, w których stwierdzono, że wskaźnik samobójstw wśród osób z dysmorfią ciała jest dwukrotnie wyższy niż wśród pacjentów cierpiących na depresję. Jakie są przyczyny zaburzeń psychicznych? Dzieciństwo często kojarzy się z wyśmiewaniem rówieśników. W okresie kształtowania się poczucia własnej wartości, pod wpływem dokuczań, może rozwinąć się kompleks, który nie daje spokoju nawet w dorosłym życiu. Na bolesną percepcję wyglądu wpływa nadmierna dbałość rodziców o piękno ciała. Tata i mama nieświadomie skupiają się na niestandardowej części ciała dziecka, rozwijając w ten sposób kompleks niższości („Noś spódnicę za kolana, bo inaczej zobaczysz, że masz krzywe nogi”, „Spójrz na Katię, jest szczupła jak gałązka, a ty?..”) . Oliwy do ognia dolewa także prasa, pokazując w telewizji i czasopismach znane osoby, promując idealny wygląd. Epitet piękny staje się synonimem inteligentnego, odnoszącego sukcesy, szczęśliwego. Bodysmorfofobia jest chorobą, którą można leczyć, jednak pozbycie się jej wymaga dużo cierpliwości i terapii wymaga czasu. Stosuje się różne metody zdrowienia, na przykład psychoterapię poznawczo-behawioralną, metodę wyimaginowanych historii, hipnozę, metody terapii cielesnej, ćwiczenia oddechowe, autotrening. Stosowanie chirurgii plastycznej jest niepożądane, gdyż nie da się w ten sposób wyleczyć zaburzeń psychicznych i może wykształcić się nawyk ciągłego zmieniania ciała. Jednocześnie pozostaje niezadowolenie z siebie. Leczenie szpitalne odbywa się wyłącznie w przypadku pacjentów ze skłonnością do samookaleczeń lub w ciężkich stanach depresyjnych. Podczas przywracania zdrowia psychicznego stosuje się leki przeciwdepresyjne i przeciwpsychotyczne. Choroby nie można leczyć samodzielnie. Opóźnienie wizyty u lekarza może wiązać się z poważnymi konsekwencjami.