Od autorki: Czasami coś wpływa na moje uczucia i chcę to powiedzieć. Więc mówię... Przypadkowo natknąłem się na film o sześcioletnim rosyjskim chłopcu, który swoim talentem podbił Chiny, mówił kilkoma językami, śpiewał, opowiadał o swoich zwycięstwach w szachach, kaligrafii i nie tylko. Jego tata najwyraźniej promuje ten film, ponieważ był opatrzony tagiem „reklama”. We wstępie do przemówienia syna przechwalał się, że propozycje zaproszenia chłopca do programu otrzymało 20 firm medialnych, a w komentarzach ktoś przypomniał, że Małachow już odwiedził chłopca. Najbardziej zaskoczyły mnie nie talenty chłopca, lecz wręcz przeciwnie oczywiste, ale komentarze do filmu, w którym ludzie jednogłośnie podziwiali „wspaniałe wychowanie syna” (czytaj – podziwiali tatę), narzekali, że chłopca nie było w Rosji i jednym impulsem wyrazili swoją aprobatę i sympatię dla sytuacja. Ale mój komentarz o nieoczywistości korzyści płynących z takiego „zatrudnienia” dla 6-letniego chłopca zaginął w 1600 słodkich linijkach. Być może moje fantazje i przesady na temat tego, że „biedny chłopiec, któremu skradziono dzieciństwo” są częścią moich projekcji i przeniesień, ale jak pokazuje praktyka (moja psychoterapeutyczna), najczęściej nie są one zbudowane na czymś realnym. Ale rzeczywistość jest dla mnie taka, że ​​nie wierzę, że sześcioletni chłopiec „CHCE” nauczyć się 555 chińskich idiomów i bez mrugnięcia okiem podawać je na żądanie, mówić w sześciu językach (nie wierzę, że jest to możliwe bez wysiłku w tym kierunku, a jedynie dzięki komunikacji z native speakerami), a wątpliwości budzi chęć zdobycia mistrzostwa w licznych turniejach w tak młodym wieku. Najważniejsze w tym wieku jest to, aby nie denerwować rodziców, zwłaszcza jeśli „szybko denerwują się niepowodzeniami”. Tak naprawdę widziałam nieruchome oczy chłopców, wpatrujące się gdzieś w pustkę, nawet gdy on już recytował swoje piosenki. A gdzie jego przyjemność z tego wszystkiego, gdzie jest radość lub chociaż jakiś rodzaj emocji, gdzie jest życie, chociaż jedna spontaniczna reakcja u dziecka? Wszyscy wokół się śmiali (było to humorystyczne przedstawienie, a on mówił śmieszne rzeczy, których nauczył się na pamięć), ale chłopcu było go szkoda. Zwłaszcza gdy zapytano go, czy chce wrócić do Rosji, stało się oczywiste, że nie odpowie (i nie odpowiedział), ponieważ był zaledwie sześcioletnim chłopcem, który nauczył się (uczył) odpowiadać na niektóre pytania. Słyszałem, że w cyrku zabrania się zabaw ze zwierzętami, powołując się na fakt, że w krajach cywilizowanych panuje humanitarny stosunek do zwierząt, ale „nie ma humanitarnych metod szkolenia” (taka jest niemal oficjalna motywacja). Byłem oburzony, że większość wierzyła w „łatwość tego, co nam pokazano”, jak w cyrku, kiedy ogląda się ukończony występ. A wielu dorosłych, podobnie jak inteligentnych ludzi, jest gotowych rozpoznać „cud”, zjawisko, wyjątkowe i przymykać oczy na koszty tego, komu na tej podstawie bardzo współczuję? dzieciom, które zamiast rozwijać swoją osobowość (rozumienie, czego chcą, co lubią, a czego nie lubią) zaszczepiają wartość wiedzy i osiągnięć, których ich rodzice rzeczywiście potrzebują. Dzieci szybko uczą się, jak zdobyć ich akceptację i inwestować w to całym sercem. A tata, młody i bystry, „produkuje”, realizując własne ambicje. Nikt nie wie, czego tak naprawdę chce chłopak, nawet on sam, a on nie ma na to większych szans. dowiedzieć się (najprawdopodobniej ma wbudowane gotowe schematy na sukces, dobrobyt i szczęście - są takie). I na koniec chciałbym wyciągnąć wniosek, który jest rozczarowujący zarówno dla ciebie, jak i dla mnie: pomysł „dobro” dzieci czyni je zakładnikami oczywiście przewidywalnych problemów w dorosłości. Ale niestety nie można jeszcze zakazać szkolenia dzieci – publiczność oklaskuje i być może to zrobi.