Nastolatek przestaje jeść „normalnie”, bardzo martwi się utratą wagi, wyczerpuje się wysiłkiem fizycznym, traci masę ciała… Co to jest? Znana dziś anoreksja nie jest tak jednoznaczna, jak mogłoby się wydawać. Słynny radziecki i rosyjski lekarz - psychiatra, psycholog medyczny i twórca dziecięcej psychologii medycznej w Rosji szczegółowo bada tę chorobę w jednym z rozdziałów swojej monografii. Stres emocjonalny, zaburzenia psychosomatyczne i somatopsychiczne u dzieci”. Na co autor zwraca uwagę na prawdziwe przyczyny jadłowstrętu psychicznego, etapy jej rozwoju, cechy diagnostyczne i inne aspekty tej choroby, powołując się na różne definicje anoreksji, autor zastanawia się nad rozumieniem tej choroby jako patologii osobowości? rozwój, którego główną cechą jest uporczywa odmowa jedzenia i znaczna utrata masy ciała. Według Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób anoreksja zaliczana jest do zaburzeń odżywiania. Choroba ta również przyciąga szczególną uwagę lekarzy ze względu na zagrożenie życia chorych. Anoreksja występuje dość często, częściej u nastolatek i młodych dziewcząt. Jednak pod koniec ubiegłego wieku przypadki anoreksji u chłopców i młodych mężczyzn stały się częstsze. Rola czynników dziedzicznych w występowaniu tego zaburzenia jest niewielka. Anoreksja częściej występuje u osób z zaburzeniami depresyjnymi i psychozami i jest uważana za zaburzenie psychosomatyczne. Istniejące podejścia do anoreksji identyfikują różne przyczyny tego zaburzenia. Rozważmy główne. Przyczynami jadłowstrętu psychicznego może być utrata znaczącej osoby, zarówno prawdziwej, jak i wyimaginowanej, doświadczony konflikt osobisty, zakłócenie relacji rodzinnych i inne czynniki, które powodują silne uczucia, z którymi dana osoba nie może sobie poradzić. Podejmując post, stara się uporać z uczuciami, impulsami lub je odrzucić. Kontrola apetytu może być próbą kontrolowania własnego zachowania i czerpania z tego satysfakcji. Częstą przyczyną anoreksji u nastolatka może być nadopiekuńcze lub permisywne zachowanie matki. Dziecko nie uczy się postrzegać sygnałów swojego ciała, kształtowanie się osobistej samoidentyfikacji, świadomość własnego „ja” zostaje zakłócona. W rezultacie w dzieciństwie lub w okresie dojrzewania zaczyna wykorzystywać swoje ciało i zachowanie do manipulowania otaczającymi go ludźmi, a ich działaniami. Anoreksja może również stać się dla dziecka źródłem trudności w rodzinie, w której rodzice ze sobą konkurują innych, są zajęci wzajemną dewaluacją i obroną, zaniedbując potrzeby i stan dziecka. Anoreksja może być także reakcją dziecka na własne dojrzewanie, jako zaprzeczanie zmianom, które u nastolatków towarzyszą temu okresowi. Zaburzenie to może wynikać z problematycznego stosunku do płci przeciwnej, lęku przed dorosłymi drugiej płci, częściej dziewczęta boją się mężczyzn. Zatem anoreksja, wraz z nieodłącznym ograniczeniem odżywiania, kontroli masy ciała i wyglądu, stanowi rodzaj kontroli nad dorastaniem i życiem. W ujęciu biologicznym anoreksję można również uznać za patologię endokrynologiczną. Jednak zaburzenia endokrynologiczne w anoreksji mają charakter wtórny. Anoreksja jest skorelowana z bulimią, w której człowiek najpierw ogranicza się do jedzenia, usuwa je z organizmu, a następnie odczuwa silny apetyt na jedzenie, a także z otyłością psychosomatyczną, gdy stosunek do jedzenia jest duży. waha się od wyraźnie negatywnego do zdecydowanie pozytywnego. W rozwoju jadłowstrętu psychicznego można wyróżnić 4 etapy: 1. Etap początkowy. Pojawiają się tu myśli o niedoskonałości sylwetki jako całości lub poszczególnych części ciała, pojawia się chęć zmiany takich niedoskonałości, często skupiając się na jakimś idealnym obrazie – rzeczywistym lub fikcyjnym. Próby zmiany wyglądu są sporadyczne. Ten etap może trwać 2-3lata.2. Etap anorektyczny. I na tym etapie pacjent zaczyna aktywnie ograniczać spożycie pokarmu, odmawiać pokarmów, które jego zdaniem powodują otyłość, niektórzy z nich stosują różne metody usuwania pokarmu z organizmu - wywoływanie wymiotów, przyjmowanie środków przeczyszczających itp. Ponadto pacjent może wyczerpać się aktywną aktywnością fizyczną, nosić ubrania, które w każdy możliwy sposób podkreślają jego zdrobnienie, czasami maskując rozwijające się cechy płciowe. Przejadanie się lub jedzenie w ogóle może powodować silne poczucie winy i potrzebę samokarania się poprzez bardziej rygorystyczną dietę i ćwiczenia. Jednak zainteresowanie jedzeniem nadal utrzymuje się na tym etapie. U dziewcząt następuje utrata masy ciała o 10-15%, czemu towarzyszą różne objawy fizjologiczne (brak miesiączki, nieświeży oddech, rozwój hersutyzmu itp.)3. Etap kachektyczny. Pacjentka ma zaburzenia endokrynologiczne. Masa ciała może spaść do 60% masy prawidłowej lub początkowej. Zanika tkanka podskórna, skóra staje się sucha i pojawiają się inne oznaki wyczerpania organizmu. Obejmuje to zmiany w narządach wewnętrznych i zaburzenia ich funkcjonowania. U pacjenta rozwijają się także zaburzenia psychiczne, stan asteniczny, osłabienie i obojętność.4. Etap redukcji jadłowstrętu psychicznego następuje po leczeniu i charakteryzuje się przyrostem masy ciała. Wyróżnia się różne postacie anoreksji: - typową - przedpokwitaniową - występującą przed okresem dojrzewania, nie przechodzącą w fazę kacheksji; - jadłowstręt psychiczny atypowy w przebiegu nerwicy histerycznej , który objawia się napadami wymiotów, a następnie w obawie przed nimi pacjent aktywnie ogranicza przyjmowanie pokarmu; - wariant bulimiczny - charakteryzuje się wzmożonym apetytem i wymiotami po jedzeniu, konieczne jest rozpoznanie jadłowstrętu psychicznego posiadanie określonych kryteriów stanu pacjenta Według Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób (wyd. 1994) wyróżnia się pięć takich kryteriów: 1. Znacząca utrata masy ciała.2. Zmniejszenie masy ciała wynika z wykluczenia pokarmów, usunięcia pokarmu z organizmu i wyczerpującej aktywności fizycznej.3. Zakłócenie obrazu ciała.4. Ciężkie zaburzenia endokrynologiczne charakterystyczne dla tej diagnozy.5. Spowolnienie lub zatrzymanie dojrzewania Według DSM-IV (system amerykański) wyróżnia się pięć oznak: 1. Choroba rozpoczyna się przed 252 rokiem życia. Następuje utrata masy ciała o ponad 25%3. Wyraźny negatywny stosunek do jedzenia4. Brak innych chorób o podobnych objawach5. Nie ma chorób psychicznych typu afektywnego. Podczas diagnozowania należy odróżnić jadłowstręt psychiczny od chorób o podobnych objawach: kacheksja przysadki (nie ma strachu przed nadwagą, ale zanika apetyt); ze schizofrenii, w której występują myśli paranoidalne niezwiązane z odmową jedzenia, pojawiają się specyficzne strukturalne zaburzenia myślenia i inne objawy charakterystyczne dla tej choroby, aby dokładniej zdiagnozować jadłowstręt psychiczny, badając stan pacjenta w okresie przedchorobowym - półprodukt. etap pomiędzy zdrowiem a chorobą. Tacy pacjenci mogą być wysoce inteligentni, racjonalni, przyjacielscy i towarzyscy, ale powierzchowni, dlatego nie nawiązują ufnych kontaktów z ludźmi. Młodzież cechuje dysharmonia w myśleniu, infantylne zachowania i nadmierne przywiązanie do matki. Mogą być ambitni i mieć niski próg samokrytyki. Niektórzy pacjenci mają tendencje do obsesyjnych pomysłów i odchyleń w zachowaniach żywieniowych od dzieciństwa. Jadłowstręt psychiczny należy również odróżnić od psychozy maniakalno-depresyjnej, w której występują objawy podobne do anoreksji, ale depresja, utrata pragnień, stany lękowe i inne objawy depresyjne. stan jest charakterystyczny. Również w przypadku tej psychozy występują również objawy samoistne: zahamowanie ruchów, zamrożony wyraz twarzy smutku, rzadkie mruganie i inne objawy niecharakterystyczne dla anoreksji. Warto zauważyć, że w przypadku niektórych chorób neuropsychiatrycznych z pogranicza, nierozwinięta anoreksja forma172- 184.)