Aby wyobrazić sobie, ile musiało się wydarzyć, aby każdy z nas się narodził, nie mamy wystarczającej wyobraźni. Ile pokoleń naszych przodków musiało się spotkać, ile losów musiało się splatać... To niepojęte. Jest w tym jakiś niezwykle potężny zasób. A co, jeśli pamiętamy o naszych dziadkach, pradziadkach, pradziadkach, którzy przeżyli trudną wojnę i lata powojenne? Kiedy smutek przełamuje pewne trudności, od czasu do czasu możesz sobie przypomnieć, co oni i ich przodkowie, którzy żyli przed nimi, byli w stanie przetrwać. To może dać siłę i wsparcie. Kochani, świętujcie razem ze mną! Kochani, świętujcie ze mną, choć odeszliście w nieznane odległości, stamtąd widać moją ziemską drogę, moje ziemskie radości i smutki. Moi drodzy, moi drodzy, z wdzięcznością uniżam się przed wami. Niech wasze ziemskie dni będą policzone, Ale nasze dusze są złączone na wieki. Wracam do Ciebie, gdzie jesteś, Wszystko, co nie było moje, ale Twoje, kłaniam się woli Losu i dla Miłości wypijam kielich mojego życia! Uczestniczysz w moim przeznaczeniu, Za mną stoisz w uporządkowanych rzędach: Dziesiątki, setki, tysiące ludzi - A każdy z drogocennymi darami. Przyjmuję wszystko co mi dajesz. Przyjmuję to wszystko z miłością. Ten porządek został stworzony na Ziemi. Teraz rozumiem to w swoim sercu. Przywrócono przepływ życia, ból i zamieszanie ustąpiły w mojej duszy. Teraz mogę patrzeć w przyszłość. Teraz mogę komuś dać. Czasami dana osoba może czuć się samotna. Ale co, jeśli wyobrazisz sobie wszystko, co zrobiło Życie, że może tak siedzieć, oddychać, być smutnym itp.? Życie każdego z nas jest wplecione w większy kontekst, a szacunek dla tej niezrozumiałości i dla naszych przodków może być wsparciem w trudnych chwilach. Tekst: Elena Ambarnova. Wszelkie prawa zastrzeżone.