Od autora: Często je spotykasz? Dobry, posłuszny, nieodpowiedzialny, zepsuty? Potrafisz rzucić cię na kolana swoimi kaprysami? Ci, którzy nie chcą o niczym decydować, ale chcą być trzymani w ramionach. Być może są to Twoi bliscy, współpracownicy, sąsiedzi? A może zaobserwowałeś u siebie coś podobnego? Niemowlę cielęce nie jest wcale terminem naukowym. Dawno, dawno temu jedna z moich koleżanek powiedziała żartobliwie o jednym ze swoich chłopaków: „Czy powinnam wziąć to maleństwo do swojego wychowania i wychować je tak, jak mi odpowiada”. Od tego czasu to słowo zakorzeniło się w naszej firmie. Skąd się biorą Niemowlaki W dzieciństwie są bardzo kochane, otoczone troską i uwagą. Są otoczone w taki sposób, że po prostu nie mają gdzie rosnąć, potem przekazywane są z rąk do rąk – mężom tatusiom lub żonom mamusiom. Szefowie w pracy, agenci sprzedaży na ulicach i politycy w telewizji To dobrzy ludzie. Nie chcą o niczym decydować. Chcą być trzymane w ramionach. Są wygodne pod wieloma względami, ale pewnego dnia nagle okazuje się, że te urocze stworzenia są manipulatorami. Oczywiście w większości przypadków same nie rozumieją, że manipulują innymi. Po prostu nie wiedzą, jak inaczej się komunikować. W psychologii nazywa się to „grą neurotyczną” - gdy osoba działa według tego samego scenariusza, stąpając po tej samej prowizji. Ludzie w tej grze mogą się zmienić, ale scenariusz pozostaje ten sam. Sam scenariusz nie jest jasny i nie jesteśmy tego świadomi - realizuje się jedynie kolejne uderzenie grabiami w czoło: „Znowu? Po co?!” W co lubią bawić się niemowlęta? Oto kilka ich ulubionych gier: Gra nr 1 „Czerwony Kapturek” Klasyczny „trójkąt Cartmana”: Agresor-Ofiara-Ratownik. Niemowlę oczywiście przejmuje rolę ofiary. Pozostałe dwa można rozdawać na różne sposoby, ale zazwyczaj trafiają do najbliższych – krewnych. Na przykład młoda dama ciągle wpada w kłopoty: albo chuligani dręczą ją na ulicy, albo szef w pracy nie daje rady. żadnego życia, albo hydraulik przysięga. Dobrze, że w najbardziej krytycznym momencie pojawia się mąż i ją ratuje. Najprawdopodobniej tak się poznali - uratował ją przed kimś (lub czymś). To będzie trwało... aż do momentu, w którym on sam nagle zmieni się w status agresora, zmęczonego takim zabawnym życiem z młodą damą, która przyciąga kłopoty. Inną opcją jest to, że stałą rolę agresora odgrywa „agresor”. zły i okrutny ojciec”, przed którym mąż nieustannie ratuje... Bardziej wyrafinowaną opcją jest to, że dziewczyna sama gra zarówno ofiarę, jak i wybawiciela. „Widzisz, nie jestem Orlandiną. Tak, nie jestem już Orlandiną. Wiesz, wcale nie jestem Orlandiną. Widzisz, teraz jesteś w moich szponach. Słyszysz, co straszne zapach siarki? I ryk ognia?” W piosence „Orlandina” Olga Arefieva z jakiegoś powodu zastąpiła Lucyfera i Szatana „Moją śmiercią”. Nie wiem – z powodów religijnych, czy z jakiegoś innego powodu...