Od autora: "...Prawdziwa miłość do wszystkich jest jedyną wolnością na tym świecie, gdyż wznosi duszę na wyżyny niedostępne ani ludzkim prawom i zwyczajom, ani prawom i dyktuje natura.” „...Prawdziwa miłość do wszystkich jest jedyną wolnością na tym świecie, gdyż wznosi duszę na wyżyny niedostępne ani prawom i zwyczajom ludzkim, ani prawom i nakazom natury”. ...Promienie słońca co rano przemykają pod moje rzęsy, uśmiechając się chytrze i budzą mnie rano. W takich chwilach pamiętam dzieciństwo i młodość, kiedy wszystko było tak dobrze, jak teraz, dusza była czysta i jasna, jak śnieg z początku listopada, potrafiła dostrzec dosłownie wszystko, każdym atomem, aż do tak najmniejszego szczegółu, że wtedy wydarzyły się cuda. Teraz każdy poranek i wieczór kończę tylko radosnymi uśmiechami, tak jak wcześniej. Żadnego smutku. Po prostu nikt już jej nie wpuszcza do mojej duszy. Nie ma już dla niej miejsca. I...Wspomnienie przenosi mnie znów do dzieciństwa...Pamiętam czułe i kochane oczy mojej mamy, dłonie mojej mamy, słowa mojej mamy: „Nie bój się niczego, moja droga dziewczyno, jesteś silna i wszystko wszystko będzie dobrze. Wierz mi na słowo.” zdjęcia z dzieciństwa, przypomniałam sobie mamę i siebie... One, zdjęcia, powiedziały mi za dużo, coś, czego sama nie mogłam wcześniej poznać. Niedawno stałem na skraju Otchłani, wyczerpany, wyczerpany samą „prozą” życia, bo dosłownie wszystko w jednej chwili spadło mi na ramiona. Ciężar Przeszłości i wszystkiego, co działo się w tamtej godzinie. Groźby bandyty dotyczące odebrania życia... Wydawać by się mogło, że to wszystko: „Życie się skończyło i nic, absolutnie nic nie można zwrócić. Za dużo jest strat, błędów i rozczarowań”. Opadająca, wyczerpana głowa białego łabędzia spoczywająca na twoich silnych ramionach, nie chciałaś żyć ani oddychać. Zamieszanie przed Przyszłością i strach przed własną bezsilnością.... Spory, rozmowy, pytania, głośne łzy... Strach. Ból. Wszystko zdawało się przywracać mnie wciąż na nowo do własnego dzieciństwa. Gdzie był ten sam ból fizyczny i psychiczny. Mama nauczyła mnie chodzić. Krok po kroku... Z wielką cierpliwością i uśmiechem, z wielką wiarą w siebie uczyła długo i wytrwale, każdego dnia zaczynając od uśmiechu, z miękkim i delikatnym podejściem, z czułością w każdym słowie, ze śmiechem i żarty, o pięknych rzeczach, miłe, szczere rozmowy... Opadająca głowa białego łabędzia jest w Twoich ramionach, całkowicie wyczerpana, pamiętasz? Pierwsze, wyczerpujące, wyczerpujące kroki, które niosły się echem z bólem na ciele i umyśle... Ale Ty wytrwale i cierpliwie uczyłeś mnie na nowo żyć i chodzić. Delikatne i silne dłonie trzymały się i nie puszczały. Ani do przeszłości, ani do przyszłości. Do widzenia. Tymczasowo. Musiałem nauczyć się żyć w teraźniejszości, dosłownie zaczynając wszystko od zera... ...To było nieznośnie trudne i bolesne. Do piekła, do łez, do beznadziei. Jeszcze chwila, a bym „zgubił się”, uciekł gdzieś, popełniając kolejne błędy, bo łzy paliły moją duszę. Ale... jakoś w jednej chwili nastąpił nagły spokój, łzy ustały i dusza się uspokoiła. Teraz doskonale rozumiem, jak ważne było, abym wtedy nigdzie nie puszczał. Oboje płakaliśmy. Głośne łkanie. Wydawałoby się, że zniknęło wszelkie wzajemne zrozumienie i szczerość. Trzeba było jednak cierpliwie przetrwać ten dzień, żeby ze szczerym uśmiechem móc rozpocząć nowy. Z prawdziwym Uśmiechem z głębi duszy. A potem... Wtedy zaczęły się dziać niesamowite rzeczy. Każdego dnia napływała we mnie siła do życia. Ta sama, prawdziwa, prawdziwa moc - żyć! Dusza uspokoiła się i choroba zaczęła ustępować. Jak wspaniale jest teraz czuć się odnowionym, czystym, zasypiać z uśmiechem i budzić się z nim na ustach... Dusza to biała kartka papieru - weź ją i narysuj na niej nowe, afirmujące życie linie; i jakie to niesamowiteŁatwo i przyjemnie jest teraz czuć się zdrowiej niż wcześniej! To wspaniale, gdy opuszcza Cię coś złego, co uniemożliwia Ci życie na wiele lat. Czuję się młodo i czysto, ale wierzcie mi, jak mało czasu minęło, a już mogę chodzić spokojnie i swobodnie jak wczoraj, bo teraz nie ma już słów, żeby opisać te doznania! Oczywiście nie dzieje się to z dnia na dzień, ale mimo wszystko jest to prawdziwy, a nie iluzoryczny ruch do przodu, z którym sam nigdy bym sobie nie poradził. Nigdy. Po prostu załamałaby się pod ciężarem Przeszłości. Pod ciężarem wspomnień. Dziękuję Ci, Przyjacielu, za to... Wiesz, jak wspaniale jest nauczyć się w pełni kontrolować swoje uczucia, myśli, emocje, prawidłowo organizować wszystko, co się dzieje, i każdego ranka czuć, jak wszystko, co złe, odchodzi w niepamięć i w moje żyły wpływa życie, jego prawdziwa i autentyczna moc, energia, która teraz trzyma mnie z całą siłą. Fakt, że wewnętrzna „bariera” strachu została przełamana, dodało ogromnego impulsu i jak wspaniale jest czuć się żywym, silnym, pełnym uśmiechów i pragnienia wszystkiego, co nowe. Wszystko się zmienia i jak nieznośnie chcę teraz powiedzieć tylko jedno zdanie: „Uwierz mi, to jest moja młodość duszy…”. Uwolniwszy się od Przeszłości, dopiero wtedy zaczynamy naprawdę odczuwać wszystkie zmiany, ponieważ w ten sposób uwalniamy swoją duszę od Cierpienia i Bólu, otrzymując w zamian wszystko, co najlepsze, najjaśniejsze, przyjmujemy to wyzwolenie jako prawdziwą Wolność od wszystkiego, jako prawdziwą i prawdziwą Harmonię w sobie, nie czujemy się już samotni, bo teraz to to nie dla mnie słowa w odbiorze. Oczywiście w tej chwili nie powinnam jeszcze patrzeć w Przyszłość, brakuje mi jeszcze sił, aby na nią patrzeć, wiele ran jest jeszcze rozdartych, więc czy mogę na razie zostawić wszystko tak, jak jest? W końcu chcę teraz niestrudzenie iść do przodu, nie oglądając się na Przeszłość, naprawdę mnie to boli. Uwierz mi. Za Szczerość duszy... Nie żyję złudzeniami, nie planuję niczego romantycznego, po prostu na razie zostawiam wszystko bez zmian. Powiem tylko jedno zdanie: „Jak dobrze, że udało Ci się oczyścić ze wszystkiego moją duszę i teraz dzieją się ze mną niesamowite rzeczy. Zdrowa psychika, zdrowsze ciało”. Las mnie woła...Śni mi się po nocach z jego tajemniczą zielenią i pięknem i przyciąga mnie do niego, bo to właśnie wśród wielkości Natury dusza jednoczy się z tym co najpiękniejsze i niepowtarzalne, kiedy czujesz piękno tego świata i piękno świata wewnętrznego, który może postrzegać świat zewnętrzny i rozwijać się duchowo. A przede mną jeszcze całe życie... I chcę się jeszcze wiele nauczyć, żeby żyć z godnością. Wiesz, nawet w tej chwili czuję się jak młode i zielone drzewo, a nie jak ktokolwiek inny, ale wciąż muszę rosnąć i rosnąć! Ucz się i żyj! Wiesz, naucz się widzieć we mnie osobę zdrową i silną, bo jeśli teraz wyobrazimy sobie w myślach to samo drzewo w lesie, młode drzewo, które było wygięte przez wiele lat, ale wiatry życia go nie złamały, teraz to zaczyna ożywać pod promieniami Waszego ciepła i uśmiechów, miękkości, uwagi i czułości, nie złamie się, nie oplącze nikogo swoimi gałęziami, po prostu pozostanie sobą, nie czując się skazana, wypatroszona, opuszczona, uniemożliwiająca komuś żyjąc jego obecnością. Oczywiście, szczerze mówiąc, gdybyś powiedział: „Czas na Ciebie…”, w tej chwili po cichu wyszedłbym, ale czułbym się bardzo nieswojo. I tak teraz widać wyraźny ruch do przodu i wszystko dzieje się bardzo szybko, jasno, jasno i słonecznie; Nie „załamuję się” ani nie „pływam” w swoich decyzjach, po prostu idę, ale to dopiero początek Prawdziwej Ścieżki, a mimo to minęło tak mało czasu, tak niewiele osiągnięto i czego się nie nauczono; Prawdę mówiąc, przypominam sobie teraz dziewczynę o czystej duszy, która pragnie więcej, niż ma. Znajomość komputerów, buddyzmu, zdrowia, psychologii, usuwania kompleksów (a narosło ich sporo przez lata...), wiedza o wielkiej istocie.