Bardzo częstym pytaniem klientów jest jak pokochać siebie, zaakceptować siebie, jak zwiększyć swoją samoocenę? To pytanie jest tak powszechne i tak trudne do rozwiązania, wydaje mi się, że właśnie dlatego: ludzie, którzy mają problemy z miłością własną, zwykle rozumieją przez nią nie to samo, co kieruje ludźmi, którzy potrafią ją kochać i doceniać okazuje się, że osoby z niską samooceną, szukają sposobów na jej podniesienie w zupełnie niewłaściwym miejscu, zdają się grać według cudzych zasad, postępując zgodnie z zewnętrznymi kryteriami oceny (społecznie przyjętymi standardami urody, szczupłości, sylwetki). dobre samopoczucie, sukces itp.) – starają się uzyskać dobrą ocenę, której skala leży gdzieś poza ich własnymi granicami. A wtedy prawdą jest, że zawsze są powody do poczucia niekonsekwencji i bycia przez to zranionym. Wydaje im się, że kochać siebie oznacza podziwiać siebie i, porównując się z innymi, powiedzieć lub pomyśleć: „Jestem najlepszy!”. Tak naprawdę ludzie ze zdrową samooceną i umiejętnością akceptowania siebie, co dziwne, często nie porównują się z innymi i nie oceniają siebie. Oni „tylko” potrafią patrzeć na siebie (no cóż, w głąb siebie) i zauważać, co się z nimi dzieje, bez porównania z pewnym standardem, z tym, jak rzekomo powinni się czuć – po prostu wiedzą, jak dostrzec, czym są dosłownie wytrenowane poczucie „czucia siebie”, czyli bycia świadomym swoich uczuć, doznań, w tym (a nawet przede wszystkim) cielesnych, i rozpoznawania tych uczuć jako ważnych – nie „głównych”, nie „właściwych”, ale właśnie ważnych: godna uwagi. Dla niektórych (tych, którzy kochają i akceptują siebie) samoocena jest przypisywaniem wartości obiektom zewnętrznym według ich własnych wewnętrznych kryteriów. Dla innych (tych, którzy mają trudności z kochaniem siebie) samoocena jest przypisywaniem wartości sobie samym według zewnętrznych kryteriów innych osób, czyli ci pierwsi oceniają się w formacie „To mi pasuje lub nie”, a drudzy – w formacie „Pasuję lub nie pasuję (spełniam lub nie spełniam). zasady INNYCH)”. Dla pierwszego „ja” jest wartościowym podmiotem samym w sobie, dla drugiego „ja” jest przedmiotem, którego wartość zmienia się, niczym kurs waluty, w zależności od tego, czy spełnia czyjeś standardy, czy nie. Ci drudzy byli wychowywani w atmosferze wstydu i poczucia winy; w tym przypadku dziecko uczy się cieszyć jedynie pochwałami i zauważać przeważnie tylko pochwały lub nagany – reagować jedynie na oceny z zewnątrz. Twoja własna reakcja pozostaje na boku. Rodzice niestety nie nauczyli dziecka zwracać uwagi na swój wewnętrzny świat, na swoje uczucia, a wszelka komunikacja między rodzicem a dzieckiem sprowadzała się do ciągłego sprawdzania „normy”, oceny „dobrego” i „złego” ”, „dobrze zrobione” i „niedobrze zrobione” (i dobrze też, jeśli „poprawnie” i „dobrze zrobione” były ogólnie obecne w słowniku dorosłych - często zdarza się, że karcą za złe rzeczy, ale biorą dobre rzeczy za coś oczywistego i ich nie zauważają). Rodzica nie interesowało prawdziwe „ja” dziecka, zależało mu jedynie na zgodności ze standardem lub ideałem (dokładniej rodzicielskich wyobrażeń na temat tego ideału) i nonkonformizmie. budził strach i wywoływał chęć walki ze „złośliwą” naturą. Tak już od dzieciństwa kształtuje się sposób życia bez dostrzegania własnych uczuć, a przeżywanie silnych uczuć jedynie w sytuacji oceny – zarówno pozytywnej, jak i negatywnej. Wszystkie nasze reakcje i uczucia są z pewnością ważne. Aby nie tylko się o tym dowiedzieć, ale także w to uwierzyć, zwykle współpracują z psychologiem. Prawdopodobnie możesz do tego dojść sam - po pierwsze, staraj się nie oceniać swoich reakcji, ale po prostu je zarejestruj. Kochać siebie nie oznacza ciągłego bycia dumnym ze swoich osiągnięć i nieustannego podziwiania siebie w lustrze Kto siebie akceptuje, oczywiście, może być dumny, podziwiać, podziwiać, ale to nie jest podstawa samodzielności i samoakceptacji. Opierają się raczej nie na miłosnym podziwie, ale na miłości-szacunku. Rosyjski „szacunek” jest powiązany ze słowem „ważny” i oba powstały ze wspólnego słowiańskiego „vaga” - ciężar, ciężkość, siła. . Jak poczuć się ważnym i znaczącym? Możesz zacząć zwracać uwagę dosłownie na swoją wagę.