Od autora: opublikowane w Każdy z nas ma swoją przestrzeń osobistą. To nie tylko mit psychologów, ale bardzo realne zjawisko. Zgadzam się, nieprzyjemnie będzie dla ciebie myśleć, że teraz ktoś inny jest w twoim domu, je z twoich naczyń, śpi w twoim łóżku. Każde takie zdarzenie odbieramy jako inwazję i wywołuje reakcje obronne, mające na celu przywrócenie komfortu i bezpieczeństwa. W tym wszystkim manifestuje się nasza przestrzeń psychologiczna. Co to jest? Nie tylko ludzie, ale także zwierzęta mają swoje terytorium. Większość z nich „zaznacza” go i czuje się spokojna i bezpieczna, poruszając się w granicach swojej przestrzeni. Pod wieloma względami nasze zachowanie przypomina zachowanie zwierzęcia: „oznaczamy” przedmiotami i designem terytorium naszego domu, stawiamy mocne drzwi przy wejściu do mieszkania i w zasadzie zakładamy pierścionek na palec męża , przestrzeń osobista człowieka to wszystkie te rzeczy i wydarzenia, które spośród całego bogactwa życia wyróżniamy jako dla nas istotne. Obejmuje Twoje ciało, rzeczy „terytorium”, relacje z innymi ludźmi i czas. Wszystko to jest wypełnione specjalnym i wyłącznie Twoim osobistym znaczeniem. Np. długopis podarowany Ci w pracy może być po prostu długopisem lub może być TWOIM długopisem – przedmiotem, do którego przywiązujesz określone znaczenie i do którego jesteś przywiązany. Porozmawiajmy bardziej szczegółowo o składnikach przestrzeni psychologicznej. Nasze ciało jest podstawą wszystkich innych fragmentów przestrzeni osobistej. Tutaj zaczyna się zrozumienie własnego „ja” – mojej ręki, nogi itp. […] Dzięki niemu nawiązujemy kontakt ze światem, przywiązujemy się do ludzi, definiujemy swoje terytorium i zaczynamy prowadzić jakąś działalność. Nasz stosunek do własnego wyglądu jest związany z ciałem: albo go akceptujemy, albo odrzucamy. „Własne terytorium” pojawia się po raz pierwszy w obrazie świata dziecka w momencie, gdy zaczyna ono raczkować i przemieszczać się z pokoju do pokoju – on. zaczyna oddzielać przestrzeń osobistą od nieosobowej. Dziecko rozumie, że istnieją inni ludzie. „Własne terytorium” odgrywa ważną rolę w naszym życiu: kontrolujemy intensywność komunikacji, intensywność docierających do nas informacji, chronimy się przed wszystkim, co niepotrzebne, możemy przywrócić siły i coś stworzyć. Bardzo często „nasze terytorium” ucieleśnia się w naszym domu. Rzeczy osobiste pojawiają się u człowieka w momencie, gdy uczy się z nimi wchodzić w interakcję. Stanowią alegoryczny przekaz o tym, kim naprawdę jesteśmy – jakie mamy cechy charakteru, skłonności i zainteresowania. Dzięki niektórym przedmiotom możemy się uczyć, pracować i tworzyć. Inne rzeczy mówią nam o naszych rolach i statusie w społeczeństwie oraz pomagają nam zdefiniować nasze granice. Przestrzeń osobista w związkach to sposób, w jaki rozwijamy i utrzymujemy relacje. Każda z nas wyznacza krąg bliskich sobie osób, a także tych, których zdanie jest dla niej ważne. Potrafimy nawiązywać relacje o różnym stopniu intymności, nawet intymnej. Czas osobisty objawia się także w relacjach – czasem chcemy być sami, czasem z kimś i sami decydujemy, kiedy te momenty następują. Granice przestrzeni psychologicznej Przestrzeń psychologiczna człowieka ma swoje granice. To oni chronią nas przed próbami włamań i pomagają nam oddzielić się od wszystkiego, co stanowi nasze naturalne tło życia. W ten sposób zachowujemy własne bezpieczeństwo, wolność i niezależność. Granice przestrzeni osobistej wyznaczają nasz stosunek do społeczeństwa i innych ludzi. Mogą być sztywne i elastyczne. Sztywne granice są praktycznie nieprzeniknione dla innych ludzi – taka osoba praktycznie nikogo nie dopuszcza do swojego życia, w związku z czym nawiązanie z nią bliskich i pełnych zaufania relacji może być bardzo trudne. Jednocześnie on sam też z nikim „nie zadziera”. Niewyraźne granice to coś zupełnie odwrotnego. Taka osoba jest otwarta na każdego i jest w stanie opowiedzieć nowemu znajomemu wszystkie intymne szczegóły swojego życia, nie czując żadnego dyskomfortu. Często.