Na konsultację zgłosiła się kobieta w średnim wieku, mieszkająca z mężczyzną pijącym systematycznie alkohol od ponad 10 lat. Na pytanie o prośbę krótkie zdanie: „Muszę przestać pić. Próbowałem już wszystkich metod, może wiesz co trzeba zrobić...” Nie trzeba patrzeć na statystyki, żeby zgodzić się, że odsetek osób nadużywających alkoholu jest w naszym kraju dość wysoki. A dziś w ramach tego artykułu porozmawiamy o tych, którzy żyją obok uzależnionego mężczyzny, przede wszystkim o żonie uzależnionego. W życiu codziennym dość mocno ugruntował się konstrukt „współzależność”, „osobowość współzależna”. samo. Jego rozumienie odsłania naturę wpływu relacji z osobą uzależnioną na życie otaczających ją osób. Stan współzależności to zmiana osobowości i zachowania bliskich osób na skutek zachowań zależnych jednego z członków rodziny. Kształtuje się zjawisko współuzależnienia, które ma swoje znamiona, czasem bardzo podobne do objawów uzależnienia: Świadomość osoby uzależnionej Co zaskakujące, życie współuzależnionego „kręci się” wokół uzależnienia bliskiej osoby. Współuzależniony doświadcza uzależnienia jako własnego problemu, włącza się w walkę z nałogiem, dosłownie obserwując każdy krok uzależnionego. Na przykład współuzależniona żona ciągle myśli o swoim mężu, co robi, czy pije, kiedy jej męża nie ma w domu, kobieta martwi się o niego i próbuje dowiedzieć się, gdzie on jest. Jeśli mąż wyjdzie gdzieś z domu, nie mówiąc o tym żonie, ona nabierze podejrzeń i wyjrzy przez okno, żeby ustalić, w którą stronę poszedł, „nagle znowu się upijając”. Kobieta nie wie, a może zapomniała, jak żyć własnym życiem. 2. Utrata kontroli. Osoba współuzależniona stara się kontrolować zachowanie osoby uzależnionej, tworzy się relacja „ja jestem rodzicem, ty jesteś dzieckiem”, powstaje poczucie „jeśli ja wszystko będę kontrolować, on nie będzie pił”. Widząc, co może kontrolować, może wywołać poczucie małych zwycięstw, które pozwalają jej znosić długotrwałe porażki - upijanie się, ale nadzieja jest przebłyskiem - w końcu są przykłady, kiedy „udało mi się, a on nie pił”, co oznacza, że ​​wciąż musimy próbować, wymyślać nowe sposoby, przetrwać. W sensie globalnym poczucie długiej walki współzależnej osobowości zderza się z faktem beznadziejności, że nie może ona Go zmusić do rezygnacji z alkoholu: jest to rodzaj odwiecznej walki o wybór „Ja albo Alkohol”.3. Obecność mechanizmów obronnych psychologicznych. Oczywiście prawda jest brutalna, uznanie, że „żyję z alkoholikiem”, „nie uda mi się”, „wszystko na nic” oznacza potrzebę wyjścia z tej sytuacji. Ale ponieważ kobieta żyje w takiej sytuacji, jej psychika zmuszona jest do tworzenia mechanizmów obronnych psychologicznych w postaci zaprzeczenia „Ja nie mam problemów, ale tylko mój mąż ma problemy”, minimalizacji („nie wszystko jest takie złe, on wkrótce zrezygnuje”) , racjonalizacja („tak, on pije, ale jest dyrektorem (i mamy rodzinny biznes, a ja nie mogę bez niego żyć).4 Agresja. Kobieta jest dosłownie przepełniona agresją, co wyraża się przede wszystkim w słowach: „Pij dalej”, „Będziesz ze mną do końca życia” zrujnowany”, „Nienawidzę cię”, agresja fizyczna może objawiać się także w postaci bójek, użycia siły 5. Dominujące uczucia: ból psychiczny, poczucie winy, wstyd, nienawiść, oburzenie Kobieta współzależna odczuwa głęboki ból psychiczny, poczucie winy, które objawia się następującymi słowami: „Ponieważ mieszkam z tobą, dzieci ciągle czuwają. pijesz, a bardzo rzadko widzą cię trzeźwego...”, nienawiść, „Nienawidzę cię, zrujnowałeś mi całe życie. Sama wszystko w domu robiłam, ale przywykłeś do przychodzenia i wszystko jest już gotowe”. 6. Kobieta współzależna ma niską samoocenę, żyje dla innych (męża i dzieci), nie myśli o sobie, żałuje, że kupiła coś dla siebie: objawia się postawa „wszystko dla innych, nic dla siebie”. 7. Pogorszenie stanu zdrowia fizycznego: na skutek przewlekłego stresu rozwija się nadciśnienie, ból głowy, „nerwica” serca, wrzód trawienny i arytmia.8. Rosnąca tolerancja. Kobieta nie)