Jeśli rodzic stwarza dziecku wiele zakazów, to dziecko zamiast słuchać siebie i swoich pragnień, robi tylko to, czego się od niego wymaga. Zatem punktem podparcia dziecka są instrukcje rodziców. A świat dziecka buduje się pod tym kątem: czy mama/tata będzie zadowolony z tego, co robię? Dziecko, zamiast początkowo słuchać swojej Jaźni i wzmacniać swój wewnętrzny pęd (który w teorii wyrośnie w ogromne, potężne drzewo), staje się silniejsze w robieniu tego, czego oczekują od niego Inni. A jego potrzeby są stale tłumione i przy każdym takim wyborze sięgają w głąb siebie... A potem (kiedy takie dziecko staje się dorosłe) rozwija się apatia życiowa, depresja, nastroje samobójcze... I człowiek myśli: „co to jest? - Robię wszystko dobrze i wydaje się, że mam wszystko, czego potrzebuję, ale z jakiegoś powodu nie jestem szczęśliwy!?” Wszystko jest proste i trudne zarazem. Aby czuć się szczęśliwym, potrzebujesz kolejnego punktu oparcia. Musisz wyjść ze swojego centrum, ze swojej Jaźni. A jeśli przesuniesz punkt podparcia, dźwięk będzie inny: Moje wsparcie jest w moim centrum. Moje potrzeby są we mnie. Moje pragnienia i aspiracje są we mnie. Wychodzę w świat z tego co dla mnie ważne. Od tego, czego chcę, a nie od mojego taty/mamy/guru itp. Kiedy idę w świat sam ze sobą (ze swoimi zainteresowaniami, potrzebami, wartościami, indywidualnymi właściwościami) - wtedy czuję swoje „Ja Jestem”. Mogę mieć rację lub nie, pasować do środowiska lub nie, kochać innych lub nie. Ale w każdym razie: Jestem! I to jest świetne! Ponieważ kiedy staję się świadomy siebie, mój punkt podparcia jest we mnie. I wtedy będę mógł stworzyć swoje życie. I wtedy czuję się odpowiedzialny za to, co robię. A potem buduję relacje, które wzbogacają mnie i Innego. A potem razem możemy stworzyć na tym świecie coś lepszego, większego i piękniejszego.. Ale bez uświadomienia sobie siebie, swoich potrzeb i bez ich zaspokojenia nie da się być szczęśliwym! P.S. W tradycjach duchowych nacisk kładzie się na robienie dla innych. Oczywiście zrobienie czegoś dla innych jest jedną z naszych potrzeb, ale nie jedyną. Co więcej, aby bezinteresownie czynić dobro (a nie dlatego, że czyniąc to, będę dobry), trzeba najpierw nauczyć się rozpoznawać swoje potrzeby. I zamiast wypierać się swojego Ja, dobrze byłoby je odkryć, wzmocnić, odżywić.. A wtedy (zgodnie z naturalnymi krokami rozwoju) nadejdzie globalne „dla innych”» :)