Prawdopodobnie znasz znane powiedzenie, że perfekcjonista nie może zacząć czegoś robić, jeśli nie jest pewien, że wszystko zrobi doskonale. Nazywa się to paraliżem perfekcjonizmu. Śmiech to śmiech, ale perfekcjonizm jest tu przedstawiony w ukrytej formie. Czyli w niektórych przypadkach człowiek nie jest czesany, nie myty, w domu panuje bałagan (no cóż, kto by go podejrzewał o osobę, która stara się, aby wszystko było zrobione bez zarzutu?), ale w głębi duszy osobą, to STRACH przed niedoskonałym postępowaniem powstrzymuje osobę przed działaniem. Ten rodzaj perfekcjonizmu może również prowadzić do zaburzeń lękowych, zwłaszcza jeśli towarzyszy mu przekonanie, że należy wszystko kontrolować, że złych konsekwencji można i należy zawsze unikać, a jeśli zdarzy się coś złego, to nie wziąłeś czegoś pod uwagę gdzieś (Ay-yay-yay ty). W filmie o tym, jak może wyglądać nasz perfekcjonista (to zachowanie może być konsekwencją innych powodów!) Większość psychologów wie, że na zaburzenia lękowe i depresyjne patrzy się z punktu widzenia tej dwójki. (i inne) przekonania specjalistów z zakresu terapii poznawczo-behawioralnej. To właśnie w ramach tej szkoły, opartej na pracach Ellisa i Becka, dokonuje się rozwój teoretyczny w dziedzinie psychiatrii mniejszej. Co więc robić? Co powinien zrobić prosty, ukryty perfekcjonista. Główną istotą psychoterapii, choć może to być smutne, jest zmuszenie się do zrobienia czegoś… Przynajmniej gorszego niż wszyscy inni. Co najmniej o 2. Kiedy już ktoś opanuje ten mały krok, uważaj, że wszystko idzie dobrze. Jeśli wykonałeś zadanie, pozwól sobie na radość. Po prostu działanie. Ze strony bliskich może oczywiście wystąpić nieporozumienie: wygląda na to, że zrobił coś złego i jest zadowolony. Czy w ogóle jest sobą? (tutaj terapia rodzinna lub poradnictwo członkom rodziny, aby pomogli. Lub równoległe zmniejszenie znaczenia krytyki ze strony bliskich. Kolejnym etapem będzie: zrób lepiej niż wczoraj). I najważniejsze, żeby nie brać słowa „wczoraj” dosłownie i nie myśleć, że zadaniem jest dawać z każdym dniem lepsze rezultaty. Wielu boi się, że proces ten zajmie milion lat, że już..., a czasu im nie będzie... Często trzeba rozważyć cele pod kątem ich wykonalności, czasem je zmienić. Ale ruch to życie. Walka z tym przykazaniem: Gdzie może pomóc psycholog? Przede wszystkim pomóc w wyznaczaniu osiągalnych celów, ewaluacji zasobów, ewaluacji wyników (tutaj znajdują się elementy coachingu). Ale na pewno nie po to, żeby namawiać Cię na każdy krok. Czy jest sens szukać korzeni w dzieciństwie? Nie zawsze. Często jednak warto omówić bolesne sytuacje z dzieciństwa na podobny temat, aby zobaczyć mechanizm rozwoju sytuacji. Czasami sensowne jest zrekonstruowanie wspomnień (kiedy wydaje się, że sytuacja zmieniła się w optymalną). Czy możliwe jest rozwiązanie problemu za pomocą wglądu lub mantr? Myślę, że nie. Koledzy w komentarzach mogą podzielić się innymi doświadczeniami. Szczególnie podatne na wpływy osoby mają tendencję do myślenia, że ​​jeśli raz odłożą coś na później, to może już mają problem z zaparzeniem? Wszyscy ludzie zapominają o niektórych zadaniach! Czasami pamiętając o nich od czasu do czasu, a także bezpiecznie zdobywając punkty. Wyznacznikiem problemu jest to, że człowiek jest pogrążony w negatywnych emocjach z powodu tego, że „nic nie osiągnął” lub że nie ma tego, czego potrzebuje w życiu codziennym i nie może się zmusić, aby coś z tym zrobić problem można też zamaskować zwrotami „Tak, nie potrzebuję tego…”... Ale tutaj tylko specjalista w rozmowie będzie w stanie oddzielić „na początku nie jest to konieczne” od „nie jest to konieczne, bo "wyuczona bezradność"". Nawiasem mówiąc, w tej strefie często toczą się dyskusje na temat „Czy tego chcę, czy społeczeństwo mi to narzuciło?” Małymi krokami dla wszystkich!