- „Z przyjemnością opowiem ci o wszystkim, co przydarzyło mi się dziś rano” – powiedziała niepewnie Alicja. - A o wczorajszym nawet nie będę mówił, bo wtedy byłem zupełnie inny. Pod wpływem otoczenia, otaczających nas ludzi i naszych własnych odkryć życiowych zmieniamy się każdego dnia, każdej minuty. Na milimetr. Nasz styl zachowania stopniowo się zmienia, pojawiają się nowe cechy. A dzisiaj wcale nie jesteśmy tacy sami jak wczoraj. Bardziej słuszne byłoby nazwanie takich „zmian” rozwojem. Dorastanie. Odsłaniając siebie. Jest to proces naturalny i zachodzi w określony sposób, według własnych praw. Kiedy psychologowie mówią, że „ludzie się nie zmieniają”, mają na myśli coś zupełnie innego: zmiana to proces, który nie zachodzi pod wpływem otoczenia, ale wypływa z wnętrza osobowości człowieka. Jak próba zrobienia sobie czegoś innego. Poprzez wysiłek. Poprzez pracę nad sobą. Sztucznie. Cóż, na przykład, jesteś osobą elastyczną i godną zaufania, ale chcesz być pewna siebie i stanowcza. Nie kochasz i nie krytykujesz siebie, ale marzysz o samoakceptacji. Albo: z osoby zimnej emocjonalnie, którą chcesz zmienić w cieplejszą i bardziej sympatyczną, z osoby wycofanej w osobę towarzyską, z osoby sztywnej w osobę elastyczną, z osoby „wybuchowej” lub lękowej w osobę spokojną, od osoby impulsywnej do osoby rozsądnej, od osoby powściągliwej do osoby bardziej wyrazistej i spontanicznej. Czy to możliwe? Może. Ale to bardzo, bardzo trudne. Zacznijmy od tego, że temperamentu nie da się zmienić – jest on nam dany od urodzenia (dlatego osobom „wybuchowym” będzie szczególnie ciężko: gdzie taką naturę ukryć?). Jeśli więc możesz zmienić siebie, to tylko na poziomie myśli i zachowania. Co jest do tego potrzebne? Zupełnie nic: • Po pierwsze, motywacja. Bardzo zmotywowany. Musisz jasno zrozumieć, dlaczego, w jakim wielkim celu zmieniasz siebie i zwykłe sposoby reagowania, które ukształtowały się przez lata. Musisz także zrozumieć, że rezultaty tych „zmian” nie będą od razu widoczne. Oznacza to, że będziesz musiał samodzielnie utrzymać motywację przez dość długi czas i na imponującym poziomie. Co samo w sobie jest piekielną pracą. A to dopiero początek! [/url] • Po drugie, „nowe” myśli. W końcu osoba pewna siebie myśli i patrzy na świat zupełnie inaczej niż osoba nieśmiała. Inaczej myśli ten, kto siebie akceptuje, od tego, który odrzuca. Świadomość osoby sztywnej różni się od świadomości osoby elastycznej itp. Aby stać się inną osobą, musisz usunąć ze swojej głowy stare przekonania i wprowadzić nowe. I nie tylko wstawiaj, ale przywłaszczaj sobie je, uczyń je własnymi, rodziną. To jest łatwe? Oczywiście nie. To jest niezwykle trudne. • Po trzecie, zmiana zachowania. Wykształcenie nowej umiejętności behawioralnej zajmuje 21 dni. Wydawałoby się - nonsens. Powtarzaj przez trzy tygodnie, że kochasz siebie i akceptujesz każdego, a praca zostanie wykonana. Bynajmniej! Nawyk powtarzania, jak bardzo siebie kochasz, z pewnością się utrwali. Ale aby naprawdę pokochać siebie, nawyk ten musi stać się nuklearną cechą osobowości („nuklearny” - od słowa „rdzeń osobowości”, czyli nasza esencja, podstawa tego, kim naprawdę jesteśmy). I, niestety, całe życie może nie wystarczyć. Czy zatem ludzie się zmieniają? Tak, zmieniają się. Ale żeby zajść tak daleko, potrzeba tyle motywacji, siły, woli, energii i aspiracji, że nie każdemu się to uda. Dlatego zmieniają się tylko silni ludzie. I niezbyt silne, ale tylko wtedy, gdy nie mogą się już zmienić. To znaczy, gdy okoliczności życiowe zepchnęły ich pod ścianę. Wtedy tak, pojawi się motywacja, „nowe” myśli i inny sposób reagowania. A czy można zmienić KOGOŚ KOGOŚ, „naprawić” go i uczynić go takim, o jakim marzysz?.. Przeczytaj jeszcze raz wszystko, co napisano powyżej. A jeśli powiesz, że jest to możliwe, to chcę być obecny przy narodzinach cudu. Dlatego wniosek: Pozbądź się złudzeń, że możesz zmienić innych ludzi. Niech będą inne, a w pewnym momencie nawet zaczniesz się tym cieszyć.