Nieposłuszeństwo dzieci! Myślę, że nie ma rodziców, którzy nie wiedzieliby, co to jest. Prędzej czy później każdy z nas – rodzice – spotyka się z tym faktem. I oczywiście, gdy mama lub tata widzą, co robi ich dziecko, rzadko komu udaje się zachować spokój. Emocje gotują się i gotują. Co więcej, emocje są inne! Wiadomo, że jeśli uważnie przyjrzymy się temu, co w nas wywołuje ten czy inny dziecięcy żart, to zrozumiemy przyczynę nieposłuszeństwa dzieci. I lepiej dowiedzieć się, co dzieje się z dzieckiem. Zrozumienie powodu daje nam cenne narzędzie umożliwiające podjęcie działań w celu ograniczenia reakcji protestacyjnych. Spróbujmy to wspólnie rozgryźć. Zacznijmy więc od jednej z najczęstszych emocji w odpowiedzi na psikusy dzieci - irytacji. Najczęściej dzieje się tak w sytuacjach, gdy jesteś czymś zajęty i nie chcesz, żeby coś cię rozpraszało. Na przykład gotujesz, sprzątasz dom lub wykonujesz ważną i odpowiedzialną pracę. I wtedy słyszysz: „mamo… pomóż mi… mamo… nie mogę tego zrobić… mamo… posłuchaj… mamo… pobawimy się razem… mamo… mamo ...mama...". Niektóre matki, które znam, mówią, że może to trwać cały dzień. Czy nie jest to nieprzyjemne, gdy to słyszymy? Przyjrzyjmy się teraz głębiej i zobaczmy, co dzieje się z dzieckiem. Ciągle cię rozpraszając, wydaje się, że „błaga” twoją uwagę na siebie. Dzieje się tak, ponieważ dziecko odczuwa brak opieki rodzicielskiej, uwagi i uczucia. Dziecko nie może znieść obojętności wobec siebie. A „negatywną” uwagę znacznie łatwiej jest przyjąć niż pochwałę. Na przykład dziecko pomaga matce wytrzeć kurz. Mama, postrzegając to jako dziecięcą zabawę, może nie zauważyć tego momentu, uznać go za coś oczywistego i, co najważniejsze, nie pochwalić go. Ale jeśli dziecko rozleje kompot na nowy dywan, nie pozostanie to niezauważone. A potem dziecko dostaje to, na co zasługuje – uwagę rodziców. Oczywiście nie jest to zbyt przyjemne, ale mimo to zwraca się uwagę i cel zostaje osiągnięty! Tak więc, jeśli jesteś zirytowany, to z dużym prawdopodobieństwem dziecku brakuje uwagi rodziców, ich opieki. Inną częstą emocją rodziców związaną z nieposłuszeństwem jest złość, gdy wydaje się, że coś w środku się gotuje. Jesteś oburzony i po prostu „wkurzony” tym, co się dzieje. W tym przypadku najbardziej prawdopodobną przyczyną nieposłuszeństwa jest rywalizacja z rodzicem. Dziecko próbuje się utwierdzić, wyrwać się spod nadmiernej opieki rodziców, wyrazić siebie, pokazać, że jest indywidualnością. To powód, aby zwrócić się do siebie i przemyśleć sposób, w jaki wchodzi w interakcję z dzieckiem. Zadaj sobie pytania: „Czy dziecko ma zbyt duże wymagania? Uwagi? Krytycy?”, „Czy zbyt często ingeruję w samodzielne sprawy dziecka?” W takim przypadku możesz pomyśleć o wyznaczeniu dziecku własnego obszaru aktywności, w którym będzie wykazywać niezależność. Ważne jest, aby nie wtrącać się i zapewniać możliwość podejmowania samodzielnych decyzji. Wymyśl dla swojego dziecka rzeczy, w których będzie mogło wyrazić siebie i poczuć się jak dorosły. Zdarza się, że obrażamy dziecko, gdy coś zrobi. Jest w środku poczucie, że dziecko zrobiło to celowo. W takim przypadku przyczyną nieposłuszeństwa może być chęć zemsty. Nie bierze się to znikąd, ale z doświadczenia własnej urazy. Nie byłoby złym pomysłem poszukać tej urazy z dzieciństwa i porozmawiać z dzieckiem o tej sytuacji. Najprawdopodobniej jest to niedawna sytuacja, ponieważ... dzieci rzadko pamiętają długotrwałe skargi (dzieje się to również i odzwierciedla jego cechy osobiste). A ostatnią rzeczą, o której chciałam wspomnieć, są trudne uczucia rodziców – beznadzieja i rozpacz. W takim przypadku dziecko staje się niekontrolowane, a nieposłuszeństwo przybiera skrajne formy. Rodzice często po prostu „poddają się” niemożności wpłynięcia na dziecko. Co dzieje się z dzieckiem, które ma na swoim koncie wiele doświadczeń niepowodzeń, krytyki, komentarzy i obelg pod ich adresem? W rezultacie dziecko staje się niepewne siebie (niepewność często kryje się za agresywnością), ma niską samoocenę i utratę wiary w swój sukces. On