Kilka chwil z życia pieniądza (Несколько музыку из жизни денег) |||Pewnego dnia spacerowaliśmy z przyjaciółmi po Mińsku i przechodziliśmy obok banku, a ja potrzebowałem tylko dokonać płatności. Rozmawialiśmy po białorusku, ja miałem na sobie szalik z Pogonią (Pogoń to starożytny herb Białorusi), a kiedy podszedłem do kasy, jeden z klientów banku spojrzał na mnie i powiedział: - O, pani prawdopodobnie zapłacimy w talarach! (Talar to starożytna waluta Białorusi). Ludzie się uśmiechali, bank ożył i na chwilę odrodziła się w nim Kraina Talarów – ta, o której śpiewał białoruski zespół rockowy „Kamelyot”. Kraj był starożytny i jednocześnie bardzo nowoczesny. A na szyldzie z kursami walut pojawił się napis: 1 talar białoruski = 10 dolarów amerykańskich :) I zabrzmiały magiczne słowa piosenki: „Bawiliśmy się razem i jak dobrze, że mamy Kraj Talarów, Kraj Talarów”. Talarów, Kraj Talarów…”. .. Kiedyś do hospicjum trafiła pacjentka Ludmiła – piękna, inteligentna, wykształcona kobieta po 60. roku życia, samotna – miała tylko dalekich krewnych. Kiedyś Ludmiła zajmowała dość wysokie stanowisko, w pewnym sensie związane ze sztuką. W rozmowie kilkakrotnie powtarzała, że współczesna młodzież wszystko robi tylko dla pieniędzy. Jakimś sposobem zwróciła się o pomoc do młodych ludzi, a oni jej odpowiedzieli: – Zapłać pieniądze – a zrobimy wszystko. – Nie tacy byliśmy – stwierdziła Ludmiła, prosząc o znalezienie wolontariuszy, którzy byliby w stanie jej pomóc. Tego samego dnia odwiedziła ją prawosławna wolontariuszka. Wkrótce odnaleziono ochotnika, katolika. Pacjentka była z nich bardzo zadowolona. Wolontariusze poszli do sklepu, przespacerowali się z Ludmiłą po dziedzińcu szpitalnym, załatwili różne sprawy. W jakiś sposób krewna Ludmiły trafiła do domu opieki. Najpierw rozmawiała z lekarzem, a potem z psychologiem. Krewna była mniej więcej w tym samym wieku co Ludmiła, a także inteligentną, miłą kobietą. Opowiedziałam jej o wolontariuszach io niechęci Ludmiły do tych młodych ludzi, którzy nie chcieli jej pomagać za darmo. - Wolontariusze? ... - krewny był zaskoczony. - Ale odwiedzam Ludmiłę prawie codziennie, przynoszę wszystko, co mówi, wczoraj byliśmy z córką... - A co do tych młodych ludzi, którzy mówili, że za pracę trzeba płacić, to zakładam, że mieli rację . A Ludmiła jest osobą zamożną, podobnie jak ja i wszyscy nasi bliscy, Ludmiła przebywała w hospicjum przez ponad miesiąc. Wolontariusze odwiedzali ją regularnie. Potem zasnęła na kilka dni. Jej twarz stała się jeszcze piękniejsza i całkowicie spokojna. Wolontariusze wezwali personel medyczny i zapytali, czy odzyskała przytomność. Ale Ludmiła już się nie obudziła... Pewnego razu św. Franciszek chodził z miasta do miasta w towarzystwie rycerzy. Rycerze byli zmęczeni i głodni, więc postanowili udać się do małej wioski, która stała przy drodze i kupić tam trochę jedzenia za pieniądze. Wieś była bardzo biedna i nikt z chłopów im nic nie sprzedał. Wtedy Franciszek im powiedział: – Wyrzućcie swoje muchy! (tak nazywał pieniądze), wróć do tych ludzi i poproś ich o jałmużnę. Ale czyńcie to bez wstydu i w imię Bożej Miłości. Rycerze nie mieli innego wyboru, jak tylko słuchać brata Franciszka. Wrócili do wioski i uczynili tak, jak im powiedział. Wtedy jego mieszkańcy zaczęli dawać im co mogli. I każdy starał się dać więcej niż jego sąsiad. Jednocześnie wszyscy się bawili, ludzie czuli się szczęśliwi, uśmiechali się, śpiewali i wielbili Boga.... Któregoś dnia zapytałem Talara, patrząc mu prosto w oczy: Drogi Bracie Talarze, proszę mi powiedzieć, czy nasz kraj kiedykolwiek będzie nazywany Krajem Talarów? - Będzie - odpowiedział. -Tylko najpierw powinna stać się Krainą Ducha. Młodsi bracia talara - dolar i rubel - zgodzili się z nim. ***Pewnego dnia spacerowaliśmy z przyjaciółmi po Mińsku i przechodziliśmy obok banku wystarczyło dokonać płatności. Rozmawialiśmy po białorusku, ja miałem na sobie szalik z Pogonią (Pogonia to stary herb Białorusi), a kiedy podszedłem do kasy, jeden z klientów banku spojrzał na mnie i powiedział: „Och, może pani mieć monety.”.