- Nie rozumiem, czy on ma magiczną kulę, w której widzi przyszłość? Dlaczego mam go słuchać? - Cóż, to właśnie z powodu twojego uporu nie masz nikogo! - Vika w końcu nie mogła tego znieść. „Jak możesz być tak ślepy?” „Nie mam nikogo!” Po prostu lepiej mi będzie samemu. – Nie jesteś tym zmęczony? Czy na samej wizycie, na samych wakacjach te pytania są ciągłe? - Vika nie poddała się - Nie, nie jestem tym zmęczony. Ale nikt nie dyktuje mi warunków. Jestem 'na swoim. Chciała z nim być, chciała wysłać go do piekła. I mam się dobrze. - Tak? A co z Igorem? - Igorem? A co z Igorem? Dwie takie postacie po prostu nie mogą się dogadać pod jednym dachem - Ale kochasz go! - Co teraz? Czy powinienem całować jego stopy? - Co mają z tym wspólnego stopy? Możesz negocjować jak zwykli ludzie - Nie, nie możesz. W związku wszystko jest proste: „Albo ty, albo ty”. - A kto ci to powiedział - Życie, Vika, życie. Życie mi to powiedziało. Marina była bardzo silna. Wszyscy tak o niej mówili. Od dzieciństwa ojciec powtarzał jej, że ma w sobie rdzeń. Cokolwiek wyjmie, może to zrobić. I ta wiedza towarzyszyła jej wszędzie. W szkole, na uczelni, w pracy. To było dobre. Przyzwyczaiła się do radzenia sobie. A jeśli nie poradzi sobie teraz, poradzi sobie później. Ona ma rdzeń. A powinna. Musi być podporą dla siebie i innych. Udało jej się zarobić pieniądze. Nauczyła się czuć dobrze sama. I to rozwiązało wszystkie problemy. Ale ona sama tego nie wybrała. Po prostu wszyscy czegoś od niej chcieli. Chcieli, żeby zajęła „jej miejsce”, ale ona nie jest psem! Chcieli, żeby była posłuszna, ale nie jest niewolnicą! Nałożyli pewne ograniczenia i próbowali ustalić zasady. Ale Marina nie rozumiała i nie chciała zrozumieć, dlaczego była zobowiązana do posłuszeństwa? Nie rozumiała, dlaczego była gorsza? Co więcej, często było odwrotnie. Poczuła się silniejsza od mężczyzny, mądrzejsza i bardziej proaktywna. Spojrzała na niego i wiedziała już wszystko z góry. Jeśli będzie chciała, będzie związek. I będą mieszkać razem. I będą dzieci. Zupełnie jakby sam dawał jej do tego prawo. I ona odebrała to prawo. A potem, kiedy wszystko było już postanowione i zbudowane, nagle przypomnieli sobie, że są mężczyznami. I jakoś zapamiętali to bardzo agresywnie. To było takie kretyńskie. Dlaczego musi udawać słabą, żeby utrzymać czyjeś poczucie własnej wartości? „Pieprz się!” A Marina nie była nieśmiała. Przeszła po nich z równiarką. Pokazała, że ​​nie traktuje ich poważnie. Wyśmiewała i wyśmiewała. A potem została sama. Tylko Igor taki nie był. Igor nie był słabszy. A Marina nie wiedziała, co z tym zrobić. Było dobrze i źle jednocześnie. I dobrze, bo czuła się przy nim jak kobieta. To źle, bo nie wiedziałam, jak nią być.***Co powinna zrobić kobieta w takiej sytuacji? Co powinien zrobić ktoś, kto jest przyzwyczajony do bycia najsilniejszym, ale jest już tym bardzo zmęczony? Czy bycie odpowiedzialnym jest naprawdę takie ważne? A po co spotykać mężczyzn, którzy nie tylko się na to zgadzają, ale też z entuzjazmem akceptują takie zasady? Fakt jest taki, że nie wybierzemy strategii zachowania i się jej nie będziemy trzymać, jeśli w jakimś stopniu nie uznamy jej za skuteczną. Ciężko być najsilniejszym, ale jaki spokój ducha wynika z faktu, że inni na Tobie polegają i Cię potrzebują?! To rekompensuje niedogodności związane z potrzebą kontroli. Tak, kiedy byliśmy mali, nie mieliśmy wyboru. Patrzyliśmy, modelowaliśmy, uczyliśmy się i akceptowaliśmy to, co widzieliśmy wokół nas. Jednak dorośliśmy i teraz jesteśmy w stanie samodzielnie wybrać, co będzie dalej w naszym życiu. Raz wyuczony model zachowania jest naprawdę trudny do zastąpienia go innym. Czasami jest to nawet strasznie trudne. Zawsze jednak są ludzie, którzy swoim przykładem pokazują, że jest to możliwe. Na przykład ktoś pracuje w pracy i widzi, że nie osiąga żadnych wybitnych wyników. Nie ma awansu, nie ma perspektyw. Jeśli to mu nie odpowiada, wówczas taka osoba może kupić książkę o zarządzaniu czasem lub wziąć udział w szkoleniu rozwojowym, aby zmienić coś w swoim życiu..