Dedykowane moim kolegom – psychologom Dzisiaj, wracając z poradni, otworzyłem parasol, bo padało. Przechodzili obok mnie, również chowając się pod parasolami i ...od otaczających mnie ludzi. Deszcz przestał padać, wyszło słońce, przechodnie złożyli parasole i jakoś moja dusza poczuła się radosna. Cieszę się, że nasz zawód jest nie tylko potrzebny i ważny, ale i piękny. Uszczęśliwiło mnie, że pomagamy ludziom złożyć „parasole” skarg, lęków, zmartwień i wielu innych. To, że nie jesteśmy ludźmi z gór, ale otrzymaliśmy moc wypowiadania słów, których dana osoba potrzebuje, kiedy pomagamy ludziom , to znaczy, że żyjemy i nie pracujemy na próżno. Oczywiście nie do nas należy decydowanie za wielu ludzi, kogo biegać, kogo znosić, kogo „latać”, ale takie jest nasze życie i musimy szanować i doceniać każdą chwilę, każdy dzień. To jest nasze życie! Pamiętajcie, jak w dzieciństwie wielu z nas czytało poezję na stojąco przed bliskimi, a teraz, po latach, prowadzą seminaria i szkolenia, i to jakie!!! Nadajemy na własnych falach, najważniejsze jest, aby mieć wystarczającą inteligencję i wytrzymać nerwy „Nie żałuj niczego!” - złote słowa, patrząc wstecz. Możemy wywołać grad i deszcz, ale efektem końcowym będzie… lemoniada z lodem. Najważniejsze jest wiara! Wiara w siebie i wiara w tych, którzy są obok nas. A jeśli się nad tym zastanowić, prawdopodobnie życie każdego z nas jest godne wspomnień. Mamy bardzo piękny zawód i bardzo piękne życie! To jest nasze życie!