„Jak zachować się w piaskownicy, gdy córka zabiera cudze zabawki? Czy trzeba podkreślać, że to cudze! A ponieważ jest emocjonalna, krzyki są okropne, gdy nie pozwalam jej zabrać cudzego. Nie chce się zmieniać, chce dokładnie takiej zabawki, jaką ma dziecko…”[/i]To znajomy obraz i znajome pytanie, ale odpowiedź na nie nie jest taka prosta, bo piaskownica jest pierwszą doświadczenie w komunikacji z dziećmi w różnym wieku. A to, jak to będzie, zależy bezpośrednio od matki, ponieważ to ona swoim przykładem kształtuje model interakcji dziecka z innymi dziećmi! Jak to zrobić, jakich technik i metod użyć, postaram się odpowiedzieć na te i inne pytania! Na początek proponuję zrozumieć pojęcie przyjaźni. Prawdopodobnie rzadko kto zadaje sobie pytanie, dlaczego nasze dziecko potrzebuje przyjaciół. Nie mamy wątpliwości, że przyjaźń jest rzeczą potrzebną i bardzo ważną. Zgadza się. Ale nie wszyscy rodzice wiedzą, że w rozwoju tego właśnie wyobrażenia naszych dzieci o przyjaźni musimy wziąć najbardziej aktywny udział. Dzieci trzeba uczyć, jak być przyjaciółmi. A pojęcie przyjaźni jest bardzo szerokie. Obejmuje to umiejętność radzenia sobie z przejawami własnego egoizmu i szacunku dla opinii innych ludzi, a także chęć przyjścia z pomocą, współczucia i empatii, bycia życzliwym i hojnym, uważnym i opiekuńczym. Co ciekawe, rozwój psychiczny, psychologiczny, społeczny, emocjonalny, a nawet fizyczny dziecka jest ściśle powiązany z tym, jak rozwijają się jego relacje z przyjaciółmi. Prawdziwa przyjaźń to cały świat pełen tajemnic i sekretów, wynalazków i psot, radości i, niestety, także smutków. W końcu żaden związek międzyludzki nie jest kompletny bez drobnych kłótni i obelg. Pomóżmy naszym dzieciom prawidłowo budować relacje z innymi dziećmi i uczmy je lekcji przyjaźni już od najmłodszych lat. Tak, to właśnie na placach zabaw najzwyklejszych podwórek nasze niemowlęta i małe dzieci zdobywają pierwsze doświadczenia komunikacji interpersonalnej. Wypróbuj tutaj, wydawaj zamówienia jak w domu! A na podwórzu surowe prawa życia są na pierwszym miejscu. Cóż, nie tak ostro, jeśli na to spojrzeć. Ale całkiem możliwe, że zostaniesz uderzony łopatą w głowę... I nawet jeśli nie lubisz przechodzić obok dziecięcej piaskownicy i słuchać, jak inne matki opowiadają o życiu, od czasu do czasu po prostu trzeba to zrobić dla dobra dziecka. Tak naprawdę, wbrew panującemu stereotypowi, spacer po piasku dla mamy nie jest czasem relaksu, ale poważną pracą, która kładzie podwaliny pod dużą liczbę dość głębokich chwil. Tak po prostu... Jest całkiem możliwe, że uda Ci się znaleźć podobnie myślące matki, z którymi bardzo ciekawie będzie porozmawiać o perspektywach rozwoju dziecięcej przyjaźni. Ale nawet jeśli nie, skieruj swoją energię na wspólną zabawę z dziećmi swoimi i sąsiadów. Nauka zabawy z rówieśnikami to ważna i przydatna umiejętność, którą możesz w ten sposób zaszczepić swojemu dziecku. Oto kilka prostych zasad, które warto znać, które ułatwią zabawę w piaskownicy: Wszystko w piaskownicy jest WSPÓLNE! Nie ma zabawek własnych ani cudzych. Dziecko tego nie rozumie! 1. Twoje dziecko NIE JEST NIKOMU NIC WINNE! a) nie powinien się dzielić b) może zabrać cudzą c) wszystkie zabawki wniesione do piaskownicy są jego mamy! Twoje dziecko, jak i każda inna osoba, ze względu na swój wiek, nie może być właścicielem niczego. 2. WSZYSTKIE KONFLIKTY PIASKU rozwiązuje MAMA!!!! Tworzysz (trenujesz) model INTERAKCJI z innymi. Dziecko uczy się TYLKO Z TWOJEGO PRZYKŁADU! Dlatego w piaskownicy: a. Dla Ciebie nie ma słowa „niewygodne” lub „zawstydzające” w obecności innych osób, jeśli chodzi o zachowanie Twojego dziecka. B. Jesteś aktywnym uczestnikiem procesu. To nie dziecko, ale Ty prosisz o zabawę i podajesz dziecku szpatułkę, foremkę itp. Jeśli chcą coś zabrać Twojemu dziecku, natychmiast podejdź i stanowczo powiedz: „To jest MOJA łopata (pleśni itp.)” i SAM Zdecyduj, czy chcesz się tym podzielić, czy nie. Ale jednocześnie trzeba pamiętać, że do 2,5-3 roku życia dziecko nie oddziela się od rzeczy, którą trzyma w dłoni. Ona jest jego kontynuacją. Dlatego jeśli zdecydujesz się tego nie robićdla dobra swojego dziecka, to przygotuj się do protestu. Dziecko odbierze Twój gest tak, jakby oderwano mu część ciała. Oczywiście, że cierpi. Właściwie to stąd biorą się krzyki w piaskownicy. Krzyczałbyś także, gdybyś psychicznie czuł, że część twojego ramienia została oderwana. Możesz spróbować nauczyć zmiany. Jest to również niezrozumiałe dla Twojego dziecka z powyższego powodu. I znowu się zmieniasz! W tym przypadku miałem osobistą łopatę (i szczerze mówiąc kolejny arsenał piasku), którą wymieniłem na oczach syna. I uczył się, patrząc na mnie. 3. W piaskownicy jesteś dla dziecka Twierdzą Brzeską, ucieleśnieniem ochrony i pełnego zrozumienia. Dzieciak musi mocno wiedzieć, że w każdej chwili może schować się za tobą i „ostrzelić” przed „atakiem wroga”. Wtedy, pomimo ogólnego krzyku, Twoje dziecko zachowa stabilność emocjonalną podczas wojen piaskowych. Na pierwszy rzut oka wszystko powyższe może cię dezorientować, ale przede wszystkim musisz mieć trochę pojęcia o osobliwościach rozwoju relacji dzieci. Dlatego dzieci w wieku poniżej dwóch lub trzech lat z reguły nie wiedzą, jak samodzielnie współdziałać ze sobą. Bardzo interesują się innymi dziećmi, lubią je oglądać, badać, komentować ich zachowanie, dotykać. Lubią bawić się obok innych dzieci. Blisko, ale nie razem. W tym wieku tylko osoba dorosła może próbować angażować dzieci w jakąś wspólną zabawę. Przy pewnym wysiłku całkiem możliwe jest zorganizowanie wspólnej budowy domu z piasku, gry w piłkę lub „kotka i myszkę” oraz innych „biegaczy” i „pułapek”. Ogólnie rzecz biorąc, obserwowanie bawiących się maluchów to przyjemność. I już teraz, w bardzo młodym wieku, można zauważyć pewne cechy behawioralne tego czy innego dziecka. Ten maluch jest duszą towarzystwa, przyciąga do siebie dzieci jak magnes, a one chętnie wspierają rozpoczętą przez niego zabawę. Ale ten cichy na uboczu pilnie piecze wielkanocne ciasta, spoglądając spod brwi na towarzystwo. Starsze dzieci mogą bawić się razem. Ale nie zawsze im się to udaje. Oto dwie małe dziewczynki „karmiące” lalkę i kołyszące ją w wózku. A po 5 minutach oboje przeraźliwie krzyczą i ciągną nieszczęsną „córkę” w różne strony. Czy rodzice powinni interweniować? W tej sytuacji – tak. Ale nie z okrzykami: „No dalej, przestań już! Ira, daj lalkę Nastyi, nie możesz się normalnie bawić?!”. No cóż, w tym duchu. Nie ma potrzeby „uporządkowywać wszystkiego” i ustalać, kto zaczął pierwszy, kto ma rację, a kto się myli. Lepiej podejdź do dziewcząt, usiądź obok nich i zbesztaj awanturników: „Jaką masz dobrą córkę. Jak ona ma na imię? Masza, ona płacze, gdy ciągnie się ją za włosy najpierw matka, a ty „Nastya, będziesz lekarzem. A Ira przywiezie do ciebie twoją córkę na leczenie. A wtedy Nastenka będzie twoją mamą…”. Potem możesz się trochę pobawić z dziewczynami, kierując grą właściwy kierunek. W podobny sposób możesz rozwiązać prawie każdy konflikt dzieci, pozwalając dzieciom zrozumieć, że zawsze będzie wyjście, które będzie wygodne dla każdego. Jednak zdecydowane metody rozwiązywania konfliktów między dziećmi są niedopuszczalne. Nawet jeśli jedno z dzieci popchnęło i uderzyło drugie. Krzyki, klapsy i inne działania „edukacyjne” stosowane przez rodziców tylko utwierdzają dzieci w przekonaniu, że główną bronią w naprawianiu relacji jest siła. Nie trzeba dociekać, dlaczego Sasha popchnęła Dashę lub wsypała jej piasek do oczu. Być może zrobił to przez przypadek i zaatakujemy go oskarżeniami. Lepiej usiąść obok Sashy, przytulić go i spokojnie i przyjacielsko powiedzieć, że piasek w oczach jest bolesny i nieprzyjemny. „Obraziłeś Dashę, ona płacze. Nie ma potrzeby obrażać innych dzieci. Czy byłbyś zadowolony, gdyby Dasha zrobiła to samo Tobie? Może ona zrobiła to przez przypadek? ? Wtedy wystarczyło ją poprosić, żeby nie pchała i nie rzucała piaskiem. Spójrzcie, jaka z niej grzeczna dziewczynka. Ma takie piękne włosy, kokardę... Przeprośmy ją, powiedzmy: Dasza, nie bądź obrażony, Sasha będzie się starała nie robić tego więcej, żeby się z tobą bawićwywrotka?” Z emocjonalnymi i zarozumiałymi dziećmi trzeba od czasu do czasu przeprowadzić podobną rozmowę, nauczyć je rozumieć uczucia innych dzieci, pokazać, jak rozwiązywać konflikty bez użycia siły. Dzieci często obrażają się także dlatego, że z powodu do swojego wieku, po prostu nie rozumieją, że sprawiają ból innym. A naszym zadaniem jest im to wszystko wytłumaczyć. Nie należy jednak zbyt często ingerować w rozwiązywanie dziecięcych konfliktów W większości przypadków dzieci dobrze sobie z tym radzą. To naprawdę bezcenne. Później można z dzieckiem omówić przyczynę konfliktu, zastanowić się, czy dziecko postąpiło słusznie i pochwalić małego dyplomatę. właściwa decyzja. Nauka poznawania. Umiejętność nawiązania znajomości jest być może jednym z pierwszych kroków na ścieżce dziecięcej przyjaźni. Czy Twój maluch może podejść do Ciebie na placu zabaw do nieznanego chłopca lub dziewczynki i poznać każdego z nich? inne? Czy są dzieci, które robią to łatwo i swobodnie, bez pomocy rodziców: „Dziewczyno, jak masz na imię? Ania? A ja jestem Masza. Co to jest, laleczko? I spójrz, jakiego mam małego króliczka! Bawmy się tak, jakby szły nad morze…” I tyle, doszło do znajomości, zaczęła się zabawa. Są też dzieci, które z powodu wrodzonej nieśmiałości wstydzą się podejść do bawiących się dzieci i zaproponować im przyjaźń. Większość często wynika to z cech psychicznych jednego lub drugiego. Wszyscy ludzie dzielą się na ekstrawertyków i introwertyków. Oczywiste jest, że te dwa psychotypy są rzadkie w czystej postaci, ale wiele cech można prześledzić u każdego z nas od wczesnego dzieciństwa. przede wszystkim nie lubi samotności i w większości przypadków woli zabawę grupową od indywidualnej. Wręcz przeciwnie, introwertyczne dziecko woli spędzać czas we wspaniałej samotności, bawić się samodzielnie i otrzymywać informacje. Otwarty ekstrawertyk zazwyczaj nie ma problemów z komunikacją, sam szuka okazji do nawiązania nowych znajomości, jednak nie jest mu łatwo zająć się sobą. Jeśli jednak Twoje dziecko wykazuje cechy introwertyka, warto podjąć pewne wysiłki i pomóc mu nauczyć się poznawać ludzi, komunikować się i nawiązywać przyjaźnie. Jednym słowem pomóż mu stać się bardziej towarzyskim. Istnieje wiele sposobów, aby to zrobić. Przede wszystkim pomogą Ci ulubione zabawki Twojego dziecka. Zagraj ze swoim dzieckiem w grę „Zapoznanie się”. Niech się wydaje, że króliczek (głos dziecka) bawi się w piaskownicy, a niedźwiedź (mówisz w jego imieniu) chce się z nim spotkać. Pokaż dziecku możliwe opcje randek: jak podejść, co powiedzieć. Następnie zamień się rolami, pozwól dziecku najpierw się „zaznajomić”. Wyjaśnij dziecku, że oferując komuś przyjaźń, musisz się do tej osoby uśmiechać. Jeśli podejdziesz do dziewczyny lub chłopca z ponurą i wściekłą twarzą i mrukniesz coś w stylu: „Zostańmy przyjaciółmi”, jest mało prawdopodobne, że przyniesie to pożądany efekt. Warto przypomnieć sobie bajkę o małym szopie i jego cudownym uśmiechu, który pomógł zaprzyjaźnić się nawet z „tym, który siedział w stawie”. Odtwórz różne sytuacje. A co jeśli drugie dziecko odmówi spotkania? Potrzebujesz się złościć? Urażony? Oczywiście nie! Powiedz mu po prostu: „Jeśli chcesz się ze mną pobawić, to przyjdź, mam ciekawe zabawki…” Ale co zrobić, jeśli na huśtawce huśta się, powiedzmy, króliczek i miś też chce się huśtać. Co robić? Czy przegonić króliczka z huśtawki, poprosić, żeby ustąpił miejsca, zaczekać, a może zaproponować wspólną przejażdżkę? Za pomocą zabawek możesz nauczyć dziecko prawidłowego zachowania w danej sytuacji i skorygować pewne trudności w jego zachowaniu. Takie gry fabularne wyjaśnią dziecku wszystko znacznie jaśniej niż zwykłe nauki moralne i rozmowy edukacyjne. Wszystko to jest różowe i cudowne, ale nie powinniśmy wykluczać sytuacji, gdy konflikt jest oczywisty i najważniejsze jest tutaj prawidłowe zachowanie, aby jak najszybciej go załagodzić