Od autora: Największa psychoanalityczka dziecięca Francoise Dolto powiedziała rodzicom: „Wszystko dzieje się przez was, ale nie z waszej winy”. Skóra jest pierwszą barierą ochronną, która chroni człowieka przed infekcjami, zmianami temperatury i uszkodzeniami narządów wewnętrznych. Skóra jest także granicą oddzielającą wewnętrzną zawartość człowieka od świata zewnętrznego. Choroby skóry wskazują na zerwanie kontaktu, gdy w życiu jest za mało lub za dużo komunikacji, komunikacja ta jest formalna lub odwrotnie, natrętna. Kluczowym słowem w psychoterapii neurodermitu jest KONTAKT Z kim ma kontakt małe dziecko? Z reguły główną postacią, z którą komunikuje się dziecko, jest jego matka. A to oznacza, że ​​od jakości kontaktu z nią zależy stan jego skóry. W przypadku neurodermitu u dziecka rodzice zadają sobie pytanie: dlaczego właściwie nasze dziecko tak choruje, mimo ogromnych wysiłków, aby je leczyć? Biorąc pod uwagę, że dziecko z matką najsilniej łączy się z matką, zwłaszcza jeśli jest to dziecko bardzo małe, okazuje się, że nieświadome potrzeby matki realizują się poprzez objaw dziecka. Dlatego praca z objawem dziecka jest skuteczna tylko przy udziale matki dziecka lub osoby ją zastępującej. Z punktu widzenia systemowej terapii rodzin matka czegoś nie widzi lub nie chce widzieć w swojej rodzinie. Wtedy dziecko „pokazuje” to „skorupami na ciele” i nie sposób tego nie zauważyć. I tak będzie, dopóki matka nie zdecyduje się „zobaczyć” zaburzeń. Przykład 1. Dziecko z neurodermitem w wieku 11 miesięcy Aby zdiagnozować system rodzinny i rolę objawu w tym systemie, matka podjęła próbę poproszona o przedstawienie swojej rodziny i choroby za pomocą postaci dziecka. W pobliżu znajduje się dziecko, neurodermit i matka. Neurodermatitis wydaje się je łączyć. Postać ojca jest odległa z historii rodziny matki, okazuje się, że jej bardzo młodzi rodzice, nie czując się gotowi na wychowanie dziecka, oddali dziewczynkę babci. „Całe życie bardzo chciałem ich zobaczyć, zwłaszcza moją matkę, ale wydawało mi się, że ona i tata stanowią jedną całość i nie ma tam dla mnie miejsca. Mówili nawet o sobie: „my”. Wtedy podjęto nieświadomą decyzję o innym wychowaniu przyszłego dziecka. Ale tak naprawdę powtórzono model łączenia się matki, tylko nie z mężem, ale z dzieckiem. Choroba dziecka dała kobiecie pozwolenie na tę bliską relację i wyjaśniła więź „matka-dziecko” z innymi. W tej sytuacji ojciec dziecka znalazł się w sytuacji odrzucenia, poczuł się niepotrzebny i z każdym dniem stawał się coraz bardziej zdystansowany. Przykład 2. Dziecko z neurodermitem w wieku 12 miesięcy W celu diagnozy poproszono matkę o dodanie objawem początkowego obrazu rodziny – neurodermitu dziecka. Dopiero wtedy mogła zwrócić się do dziecka: „teraz jestem zmuszona się nim opiekować”. Z historii rodziny matki wynika, że ​​była niechciana w rodzinie, od dzieciństwa często była pozostawiana sama.” nikt jej nie potrzebuje. Jej matka nie miała dobrych relacji z mężem i za nieudane małżeństwo obwiniała córkę. – Gdyby nie ty, nigdy nie wyszłabym za tego dziwaka. Ona sama została porzucona w niemowlęctwie przez matkę, która w wieku szesnastu lat urodziła dziewczynkę. Można zatem zaobserwować odrzucenie dziecka w trzecim pokoleniu. Ponadto kolejność urodzenia i płeć były zbieżne – wszystkie odrzucone dzieci były na pierwszym miejscu w kolejności urodzenia i dziewczynki. Klientka miała potrzebę bycia idealną matką w oczach innych, aby udowodnić rodzicom, „że nie jestem taka jak oni”. Było to łatwe do zrealizowania ze względu na chorobę dziecka. Wszyscy mówili: „Co za troskliwa matka, nie opuszcza dziecka. I ciągnie go po lekarzach i babciach, ile pieniędzy wydano na leki itp.” Jednocześnie komunikacji z dzieckiem towarzyszyła złość i poczucie winy, które przejęły od kobiet z jej rodziny (matki i babci). Matce trudno jest poradzić sobie z niespójnością uczuć do własnego dziecka proces rozwoju przebiegał niekorzystnie, towarzyszyła mu trauma, wykształciło się niepewne przywiązanie, które pozostało nierozwiązane …