zacznę od tego, że w każdym z nas jest zabójca, wielu z nas próbowało w inny sposób, często pośrednimi sposobami na samobójstwo, wielu okresowo pozbawia innych tlenu. Każdy z nas w taki czy inny sposób znajduje się w sytuacji, w której albo sami doświadczamy agresji wobec innych, albo inni są wobec nas agresywni. Agresja, jak powtarzałem, nie jest ani dobra, ani zła, jest po prostu przypływem energii, która , w zależności od tego, z jaką siłą i w jaki sposób, gdzie człowiek to skieruje, może być twórcze lub może być destrukcyjne. W niszczeniu czy tworzeniu też nie chodzi o dobro czy zło – to tylko procesy, a każdy z nich ma swoje znaczenie i mogą być dobrym wyborem, jeśli pokrywają się z potrzebami człowieka i odpowiadają jego systemowi wartości. Jest czas na rozrzucanie kamieni i jest czas na zbieranie... Są chwile, kiedy chcesz wszystko bezkrytycznie zniszczyć. Wydaje się, że ilość nagromadzonych niepotrzebnych rzeczy może człowieka wysadzić w powietrze i z tego wewnętrznego uczucia człowiek chce wysadzić wszystko wokół siebie, na myśl przychodzą tu różnego rodzaju kryzysy, także te związane z wiekiem. Przykładowo, ten sam nastolatek niesie ze sobą silny ładunek destrukcyjny – chcesz rozerwać na strzępy skórę dziecka i wszystko, co z nią związane, aby uwolnić się z okowów dzieciństwa połączonego z rodzicielskimi postawami, wymaganiami, oczekiwaniami – poczuć nieograniczone możliwości własnej mocy - nastoletniej Gdzieś dokładnie tak widzi się wolność i tak o niej ludzie marzą - wściekłą, bezgraniczną lub graniczną. Nastolatek to stróż graniczny, zdesperowany gwałciciel, tester granic, przepojony głęboko wściekłością i chęcią zabicia swoich rodziców, jako potencjalnych posiadaczy wolności, tych, którzy zakłócają poczucie pełni życia, tych, którzy mają władzę i obok którego nieustannie muszą mierzyć się ze swoimi ograniczeniami życiowymi, mniejszym wiekiem czy rozmiarem, mniejszym doświadczeniem, z czymś, czego nastolatek zawsze czuje się mniej, po prostu dlatego, że pojawił się później na tym świecie i nie ze sobą, ale z nimi. ludzi, którzy byli przed nim. To miejsce złośliwej walki i rywalizacji o wszystko, w tym o rodziców płci przeciwnej, w psychoanalizie to wszystko jest opisane odpowiednio pod nazwą kompleksu Edypa i Elektry. Nie na próżno to piszę o tym kryzysie Fakt jest taki, że jeśli ten kryzys nie zostanie przeżyty w czasie zbiegającym się z okresem dojrzewania, a dzieje się to często z różnych powodów – człowiek ciągnie w życie wózek z nierozwiązanymi problemami. Istnieje wiele odmian sposobu, w jaki będzie próbował je rozwiązać. Jedną z częstych opcji jest wybranie partnera podobnego do rodzica, rodziców i zbudowanie z nim relacji podobnej do tej, jaką miałeś z rodzicami i systematyczne doprowadzanie ich do etapu nastoletniego, a następnie próba zniszczenia nich, aby przetrwać kryzys separacji nastolatków. Najprawdopodobniej może to być związek typu komplementarnego, w którym każdy z partnerów przegra, odgrywa sytuację tak, jakby był rodzicem płci przeciwnej i tego często żałuję. I w zasadzie z tego żalu wyrósł ten tekst. Bo zabijając partnera, niszcząc relacje, wielu z nas często próbuje przetrwać ten kryzys. To jego nierozwiązane zadania zmuszają człowieka do zorganizowania się, do znalezienia się w sytuacjach granicznych, w których nosi i młóci jak ziarno w młynie, a wpływy przerażenia, wściekłości, złości, urazy i przenoszonego poczucia winy mogą zabić wszystkie żywe istoty , włączając w to miłość i same relacje (często wewnętrznie rozdęte do granic krytycznej niestosowności ze złości i urazy, właśnie tej dziecinnej, kierowanej do rodzica, który nie akceptuje, nie rozumie, nie rozpoznaje) dla niego samego, w imię wolności. Tak właśnie wygląda nastoletnia walka – o siebie, o wolność i to dla zdobycia tych wartości ludzie są gotowi zabić, zdewaluować inną wartość – relacje. Wiadomo, że dopóki się tym nie przeżyje , będzie nadal prowadzić cię do środka, ciągnąć w dowolnym kierunku, w którym wyczuwa możliwe rozwiązanie