Od autora: osobiste refleksje o starości Starzenie się nie jest modne. Fobia starzenia się, nadęta jak silikonowe usta, niezawodnie zwraca miliony zainwestowane w firmy marketingowe. Kremy, kliniki chirurgii plastycznej, możliwości Photoshopa, spektrum nerwic, niezdarna ironia w stylu „Wszystkiego najlepszego!” 18 ponownie”, próba całkowitego niecelebrowania swoich narodzin, aby ich nie opłakiwać. Modne jest bycie młodym, stylowym i lekkim. Rodzaj gumowej kolby, w której można odnaleźć się wspólnie w pogoni za eliksirem cielesnej nieśmiertelności. Żadnej memento mori! Promowany kult „Forever Young” replikuje imprezowiczów, którzy wielokrotnie i przez wiele lat byli wykorzystywani jako naczynie szczęścia, „dziewczyny” z pokręconym chronometrem życia i poza pokręconym chronometrem, ale jakby przepraszając za swoje zmarszczki, szare włosy zdradziecko wystawające pomiędzy kolejnymi pracami malarskimi i rok urodzenia w paszporcie. Czy naprawdę są tacy, którzy wierzą w zwycięstwo z czasem? Czas wciąż tu jest – my przemijamy. A wrogiem w tym przypadku nie jest wiek. Wrogiem jest ludzka głupota i strach K. Whitaker w Midnight Reflections of a Family Therapist tak pisze o starości: „Ostatnie pięć lat mojej pracy nauczycielskiej i kolejne pięć lat na emeryturze okazało się bardziej energiczne, twórcze i twórcze. szczęśliwsi niż poprzednie czterdziestki” oraz „ktoś powiedział, że młodość to tak wspaniały czas w życiu, że szkoda go marnować na młodość. Dodam tu moje niedawne odkrycie, że starość to tak wspaniały czas, że szkoda tak długo na nią czekać!...Jednym z powodów jest wolność od wszelkiego rodzaju lęków...Poczucie bezpieczeństwa na starość wynika z tego, że wszystko jest aktualne. Inni ludzie mają prawo do swoich przekonań, ale ich przekonania nie mogą sprawić, że poczuję się niekomfortowo lub zmienię…” W tym kontekście przypomina mi się badanie, w którym brałem udział kilka lat temu. Razem z profesorem Uniwersytetu w Leningradzie (miała wówczas 65 lat i przygotowywała się do podróży po Ałtaju), która pracowała nad monografią z zakresu gerontopsychologii, prowadziliśmy wywiady wśród osób starszych. Wśród pytań pojawiało się pytanie, w jakim okresie życia dana osoba czuła się najszczęśliwsza? A pewna kobieta, mająca wtedy prawie 80 lat, odpowiedziała całkiem szczerze i bez wątpienia, że ​​teraz. „Wiesz, teraz mogę sobie pozwolić nawet na to, żeby mężczyźni nocowali u mnie, bez obawy przed plotkami i plotkami”… „Kiedy zaczyna się starość? Gdzie jest próg, przez który człowiek przez niego wchodzi? W języku esencji, gdzie starzenie się fizyczne osiąga pewną „masę krytyczną” i spotyka się z krytycznym zawężeniem pola zapotrzebowania społecznego, pisze V. Kagan: „Mówiąc językiem exsistenia, starość ma miejsce wtedy, gdy człowiek czuje się stary i na tym uczuciu buduje swoje zachowanie i życie.” „Mam 60 lat. Cóż to za dziwne i niewiarygodne stwierdzenie. Mężczyźni w wieku 60 lat nie są już uważani za osoby w średnim wieku i stają się „starsi”, jeśli nie starzy. A ja ledwo osiągnąłem wiek średni. Wiem to. Mogę to poczuć. Wciąż próbuję zrozumieć, co to znaczy być osobą, profesjonalistą, mężem, ojcem. Statystyki mówią, że zostało mi jeszcze 13 lat życia. Co za bzdura! Trzynaście lat temu miałem 47 lat; Kiedy teraz widzę czterdziestosiedmioletniego mężczyznę, myślę o nim jako o młodym. (Brzmi to jak myśli starego człowieka; chciałbym je mieć.) Miałem 47 lat, a moje dzieci dwadzieścia i szesnaście lat. Wcale nie dzieci. Byłam w pełnym rozkwicie witalności, ale nie zdawałam sobie z tego sprawy. Dlaczego?" (J. Bugental) Kiedy to piszę, brakuje mi kilku tygodni do 30. Moje dzieci mają 10 i trzy lata. Tylko dzieci. Czy dożyłem momentu, w którym moja witalność osiągnie swój pełny potencjał? Nie wiem, prawdopodobnie nie, ale teraz często czuję, że żyłam. Kocham to, uwielbiam patrzeć wstecz i zdawać sobie sprawę, o ile bogatsza i bardziej spełniona się stałam. Bardziej „rozgotowane”, jak powiedziałby Salvador Dali. Lubię swój wiek, tak jak lubiłem poprzednie i jestem pewien, że spodoba mi się następny. I wiesz, w wieku 50 lat chciałbym czuć).