Od autorki: Publikacja w czasopiśmie „Psychologia i Ja” Trzy lata temu - Dlaczego zawsze mam takiego pecha?! - Krzyczy, a w jej głosie jest tyle rozpaczy, że wydaje mi się, że wypełnia całe moje biuro... - Dlaczego innym jest dobrze, co? Dlaczego Marinka i jej mąż kupili 100-metrowe mieszkanie, a ja muszę wiecznie mieszkać w ciasnej przestrzeni?! Dlaczego Natasza i jej rodzina spędzają wakacje za granicą, a ja muszę kręcić się na daczy?! Ale mój nie może kupić normalnego mieszkania ani pojechać na wakacje! Zarzuca mi też, że za mało robię w domu i za dużo wydaję! Przypomniałam sobie, że nie pracuję, a on też mnie nie lubi! A kiedy muszę pracować, jedyne, co robię, to sprzątanie i gotowanie, mam już tego dość! I nie ma wdzięczności, nie! Wróci z pracy do domu, rozłoży się na sofie, włączy telewizor i przesiedzi cały wieczór, a jedyne, co słyszy, to: „Przynieś, przynieś”… Obejrzy dość swoich seriali, zje obiad i nawet nie podziękuję! I pół dnia stałam przy kuchence, żeby on, mój ukochany, zjadł smaczny posiłek! Ale go to nie obchodzi, nawet nie zauważa, że ​​je – cały jest w tym cholernym telewizorze! A mama mówi: „Żyjesz jak dama, czego jeszcze potrzebujesz?” I gorzko zalała się łzami. Próbuje coś powiedzieć, ale łkanie zdaje się ją dusić, nie pozwalać ujść gniewnym słowom... Uspokoiwszy się nieco, mówi cicho: „Wydaje mi się, że on kogoś ma”. Przychodzi późno i w ogóle ze mną nie rozmawia. I od kilku miesięcy nie ma między nami żadnej intymności... – pytam, ale on milczy. Ona milczy i ogląda telewizję... Znowu płacze. - Jeśli on odejdzie, po prostu umrę! Jak będę żyć?! A komu ja jestem potrzebny z dwójką dzieci... Nie mam pracy, dzieci niedługo dorosną i odlecą, więc teraz mam zostać sama?!... To bardzo straszne... Dwa lata temu. Co tydzień płacze u mnie w biurze... - Kiedy się pakował, myślałam, że to nie potrwa długo, wystygnie i wróci... Byłam pewna, że ​​bez moich zup i czystej pościeli nie dałby sobie rady. żyć nawet dwa tygodnie. Jakim byłem głupcem! Zjadł moje kotlety, założył wyprasowane przeze mnie koszule i poszedł na spotkanie z tym... Widzę, że jej palce zaciskają się w pięści, denerwuje się i zaczyna bardzo szybko mówić, jakby się bała, że ​​nie będzie miała czasu, żeby coś powiedzieć ważne. - Od sześciu miesięcy czuję wiewiórkę w kole! Postanowiłem iść do pracy. Jestem filologiem! Ale po co filolodzy bez doświadczenia zawodowego!? Nie zabierają mnie nawet do szkoły. Pracuję jako kasjerka... Mieszkanie jest brudne, nie mam czasu na nic, a dzieci nie są przyzwyczajone do pomagania, mają mamę na każdą okazję! Co więcej, ostatnio zostałam wezwana do szkoły, okazuje się, że mój syn dużo opuszcza, ale nie mam pojęcia. Pytam go, dlaczego wagaruje, ale on milczy, podobnie jak jego tata. Moja córka odrabia lekcje przez kikut, ale nie mam czasu siedzieć z nią przy odrabianiu zadań domowych, ale nie jestem przyzwyczajony do robienia tego sam. Jestem tym wszystkim zmęczony! Kim ja dla nich jestem, nianią czy czym?!...Rok temu. Ma nową fryzurę i ładny, miękki sweterek. Wydaje mi się, że jej głos też stał się delikatniejszy... - W zeszłym tygodniu byłam u rodziców, wpadłam wieczorem, żeby porozmawiać. Po prostu nie udało nam się porozmawiać. Tata oglądał telewizję, a mama gotowała obiad. Nie mają czasu ze mną rozmawiać, wiesz?... Westchnęła i chwilę milczała. „Mama powiedziała, że ​​gdybym walczyła o męża, to teraz żyłabym z nim jak dama ... Ale nie chciałem walczyć, on jest nagrodą, prawda? I nie podoba jej się moja praca, a dzieci, jak mówi, stały się trochę wycofane – nie można z nimi rozmawiać, nie mają na nic czasu. Albo mają zadanie domowe, albo sprzątają, albo oglądają film... Ja też nie lubię tej pracy, ale jestem dumna ze swoich dzieci. Tacy pomocnicy stali się po prostu cudem! Teraz wieczorami czasem oglądamy dobre filmy i o nich dyskutujemy... Dowiadujemy się o sobie wielu ciekawych rzeczy, tak... Pamiętacie, jak mówiłem Wam, że znajomy zaproponował mi napisanie artykułu reklamowego? Więc napisałem. I dobrze płacili, nawet byłem zaskoczony. Ma duży projekt internetowy i potrzebuje dużo takich tekstów. Umówiliśmy się, że będę dla nich pisać. Jej głos stał się tajemniczy i cichy, jakby bała się przestraszyć coś ważnego... - I odejdę z tej pracy, jaką ze mnie kasjerką... Miesiąc temu. . Zakochałem się w niej kiedy.