Od autora: „Nie można wierzyć w niemożliwe!” „Po prostu masz mało doświadczenia” – zauważyła Królowa. „Kiedy byłem w twoim wieku, poświęcałem temu codziennie pół godziny!” Bywały dni, że jeszcze przed śniadaniem wierzyłam w dziesiątki niemożliwych rzeczy. Musisz biec tak szybko, jak tylko potrafisz, żeby pozostać w miejscu, a żeby gdzieś dotrzeć, musisz biec co najmniej dwa razy szybciej. Nigdy nie myśl, że tak jest! różni się od tego, czym mógłbyś być inaczej, niż bycie innym w tych przypadkach, gdy nie da się nie być inaczej L.Carrolla „Alicja w Krainie Czarów”. "Alicja w krainie czarów." Na początku zawsze są dziecięce fantazje, których nikt nie traktuje poważnie i to jest ogromne rozczarowanie... Potem sen, o którym już nikomu nie mówisz... Oszczędzasz tylko dla siebie, żeby się nie przestraszyć, żeby nikt nie zniszczy. Głupia niemożliwa rzecz, która pochłania mnóstwo energii swoją nieosiągalnością, chęcią jej osiągnięcia, wysiłkiem, aby to osiągnąć. Tutaj... To wszystko... Ostatkami sił dotarliśmy tam... czołgaliśmy się... dotarliśmy... Co teraz? Jak z wody do brzegu… po dużej odległości ledwo można się wydostać… kładziesz się na piasku i ciężko oddychasz… nie jesteś już świadomy niczego dookoła poza tym mokrym piaskiem pod plecami, fale przypływające i odpływające, słońce prześwitujące przez mokre rzęsy i ogromne, walące serce i płuca, reagujące bólem na każdy oddech. Potem jest już łatwiej, oddech się uspokaja, można się ruszyć, wstać... Otwierasz oczy... Nad głową niebo i słońce... Wydaje się, że się spełniło, marzenie, szczyt, platforma przed świątynią, a dookoła jest tylko niebo i wszystkie małe namiętności, wszystko, co przeszkadzało, zostało gdzieś tam. Właśnie teraz wydarzy się coś wielkiego i znaczącego... Czekasz... Ale nic się nie dzieje. A potem pojawia się uczucie bezsensownej pustki. Po co to wszystko było? Po co tyle lat i tyle wysiłku? Co to za dziwna gra z niepotrzebnymi wygranymi? Mnóstwo niepotrzebnych szczytów i niepotrzebnych zwycięstw. I za każdym razem, gdy wstaniesz, rozejrzyj się i zadaj sobie pytanie: dlaczego tu jestem? Jaka zła droga doprowadziła mnie na ten szczyt. I w pewnym momencie tracisz siły, przestajesz chcieć czegokolwiek, stawiać sobie cele i je osiągać. To wszystko... Wszystko, co musisz zrobić, to rozejrzeć się, aby zrozumieć, jak wygląda przegrana. I okazuje się, że nie było cokołów ani szczytów. Nie było zwycięstw i porażek. To jest drabina... Drabina życia... Okazuje się, że przez cały ten czas było wspinanie się ze stopnia na stopień. Były wysokie, trudne, wręcz nie do pokonania. Ale to były tylko kroki. A potem przestajesz myśleć o znaczeniu, o każdej głupiej rzeczy, którą chcesz osiągnąć. Zaczynasz czuć siebie, czuć życie. Wchodzisz po stopniach tej klatki schodowej. Możesz pozostać na dowolnym stopniu, zostać tak długo, jak chcesz.... Możesz też pójść dalej... W górę... Każdy krok zostaje wypełniony prostym znaczeniem pokonania. Krok... Kolejny krok... Łatwy... W nieznane, ku sobie...