Perfekcjonista to Faust, któremu nie wystarcza to, że dużo wie. Musiał wiedzieć wszystko. W analizie Elżbieta podjęła problem bardziej racjonalnego wykorzystania swojego czasu. „Ciągle odkładam pracę nad każdym projektem do tego stopnia, że ​​już jestem w ogniu. Potem szybko się mobilizuję, robię to i znów się relaksuję. Chciałbym traktować siebie bardziej ekologicznie.” Perfekcjoniści rzadko zwracają się ku psychoanalizie z powodu perfekcjonizmu. Połączyły się z tą cechą na tak długo, że stała się ich organiczną częścią, drugą skórą. Usunięcie go oznacza, po pierwsze, zadać sobie piekielny ból, a po drugie, pozostać całkowicie bezradnym. O tak! A gdzie znaleźć idealnego psychologa, który spełniałby wszystkie niezbędne parametry? Żadnych gwarancji - żadnej kontroli. Dlaczego kontrola? Zmniejszenie wewnętrznego niepokoju. Nieprzewidywalność jest równoznaczna z utratą kontroli (myśleniem „wszystko albo nic”). Utrata kontroli jest przerażająca. Sfrustrowane oczekiwania powodują u perfekcjonistów silne emocje ze względu na tendencję do odbierania wszystkiego osobiście. Oczekiwania na sukces pomagają perfekcjonistom określić własną wartość. Przy wyborze celu osiągnięcia brane jest pod uwagę tylko jedno kryterium: ekspansja narcystyczna. Najlepsza dziewczyna, najprzystojniejszy mężczyzna, prestiżowa praca, klienci o wysokim statusie. Wszystko, co pomoże mi zwiększyć moją wagę w moich własnych oczach. I oczywiście przyjmij pochwałę Wewnętrznego Nadzorcy. A jeśli nie osiągnę tego, czego chcę, powód jest tylko jeden: nie byłem wystarczająco dobry, skąd bierze się takie sadystyczne podejście do siebie, kiedy słyszę, jak zmienia się ton i intonacja klienta, gdy dotykamy rodziców, rozumiem, że jest coś, co należy chronić. Ton zaczyna dźwięczeć, a intonacje stają się kłopotliwe. Trzeźwe odcięcie. A dzieje się to poza świadomością klienta. „Mieliśmy bardzo przyjazną rodzinę.” „Mój brat i ja bardzo się kochamy” „Nasi rodzice bardzo nas kochali” „Jesteśmy bardzo mile widzianymi dziećmi” „Obydwoje jesteśmy medalistami” „Moi rodzice wspierali mnie we wszystkich studiach”. Często używane superlatywy oznaczają dla klienta: „Tutaj wszystko jest w porządku, nie musisz tu przychodzić, nie masz tu nic do roboty”. To jest sztuczka psychiki. Bardzo. Zawsze. Połysk, nie życie! Nie ma się czego chwycić. Jest tylko jeden mały problem, który niczym bzycząca mucha zakłóca życie. I nie można tego zatrzasnąć. Taka jest psychika. Zostało zabetonowane. Wyciągnęli do piekła niechciane uczucia i zakazali łączenia się z reakcjami cielesnymi. I zalali potrzeby Prawdziwego Ja tak silnymi, obcymi postawami, które były metodycznie pasywno-agresywne wplecione w psychikę tak długo, że stały się już ich własnymi przekonaniami. Dla perfekcjonisty atak na jego przekonania jest zniszczeniem struktury Ja, gdzie obecne Ja nieustannie balansuje na kruchym i zmiennym punkcie wymagań Ja-Idealnego, którego stabilizacja wymaga masy energii intrapsychicznej. A potem psychika objawia się objawami i reakcjami psychosomatycznymi. (Psychosomatyka to związek między psychiką a ciałem. Wszystko, co czujemy, o czym myślimy, wszystkie nasze doświadczenia odbijają się echem i są przechowywane w ciele - i odwrotnie). Czy pamiętasz, jak w dzieciństwie twoi rodzice pytali, czy wszystko twoje praca domowa została odrobiona? (Oczywiście twoi rodzice nie bardzo chcieli sprawdzać twoje lekcje, dlatego było to „to wszystko”). I pewnie powiedziałeś: „Tak, mamo, to wszystko!” Chociaż na pewno zrozumieli, że historia z lekcjami wcale nie była jednoznaczna. Taka wzajemnie satysfakcjonująca gra między dziećmi i rodzicami. Twoi rodzice są zadowoleni z twojej przebiegłości, a ty zadowalasz się tym, co odpowiada twoim rodzicom. Ale ja nie jestem rodzicem i chcę ci pomóc. A na pewno nie chcę czuć się komfortowo. Zauważam, co przechodzi przez twoją świadomość, o czym twoja nieświadomość mówi z wściekłością i pewnością. Analiza struktur mowy wskazuje właśnie kierunek potrzebny do odkrycia: kopaj tam, gdzie wszystko wydaje się idealne. Świadomość przechowuje myśli, których jesteśmy świadomi. W procesie wewnętrznego dialogu świadomie przetwarzamy jednocześnie bardzo ograniczoną ilość informacji..