Od autora: Poniżej przedstawiam Państwu (drodzy koledzy i drodzy klienci, czytelnicy) mój pogląd na integracyjną terapię piaskiem bazujący na doświadczeniach terapii osobistej i wykorzystania tej metody w swoich praktycznych działaniach. Wszystkich zainteresowanych tą warstwą twórczości odsyłam do znanych monografii na ten temat. I niezależnie od tego, jak pretensjonalnie to zabrzmi, dzięki K.G. Junga i jego uczniów, którzy położyli podwaliny pod rozwój tej metody pracy (badano na przykład nawet diagnostyczne i terapeutyczne funkcje piasku). Doświadczenia moich klientów Terapia piaskiem przyciąga mnie ze względu na swoją wszechstronność. Z punktu widzenia analizy psychologicznej analizować można pejzaż piaskowy, a także postacie umieszczone przez klienta w kompozycji wypełnionej projekcyjnymi znaczeniami i treścią symboliczną. Poza tym ważne jest dla mnie, aby terapia piaskiem – jungowska czy integracyjna, miała w ten czy inny sposób charakter wizualny. Kompozycja stworzona przez klienta w piaskownicy, przy całej swojej różnorodności funkcjonalnej, jest faktem realnym, obiektywizującym głębokie, subiektywne procesy zachodzące w psychice klienta. Nie zapominając, że warto zwrócić uwagę na znaczenie formalne figur, pamiętamy także o ich archetypowej treści, a także w procesie pracy z klientem staramy się skorelować powstałą kompozycję z aktualnymi wydarzeniami z jego prawdziwego życia. Innymi słowy, klient może na różne sposoby zbliżyć się do świadomości materiału uwolnionego z podświadomości poprzez proces tworzenia kompozycji piasku. Terapeuta może jedynie podążać za klientem, wyczuwając indywidualny klucz, który będzie pasował do jego zamków. Doświadczenia mojej klientki z terapią piaskiem pełniej odsłoniły teoretyczne bogactwa zawarte w tytanicznych dziełach K.G. Chłopiec okrętowy. Szczególnie podczas terapii osobistej po raz pierwszy zauważyłem, jak niektóre z nieświadomie wybranych przeze mnie postaci wypadły z pola świadomej percepcji. Zauważywszy u siebie tę cechę, poczułam, że moi klienci również mogą przeoczyć pewne postacie, próbować odwieść terapeutę, sprowadzić go na manowce, a w efekcie oszukać samych siebie. Zwracając uwagę na nasze uczucia i skojarzenia w momentach terapii osobistej, łatwiej jest nam zrozumieć percepcję klienta i indywidualne procesy psychiczne. W ten sposób uwidoczniło się wspierające (choć często milczące) stanowisko terapeuty wobec klienta. Wreszcie sam fakt analizy obrazka z piasku naprawdę zbliżył do siebie moją świadomość i nieświadomość, pomógł zintegrować informacje otrzymane w piaskownicach ze świadomą częścią mnie. Krótko mówiąc, terapia piaskiem pozwoliła mi wrócić do własnych korzeni. Już po dwóch sesjach nabrałam utraconego wcześniej wewnętrznego przekonania, że ​​jestem sobą i wszystko, co dzieje się w moim życiu teraz czy później, jest częścią bytu, częścią mnie. dzieje się tak, bo tak właśnie powinno być. Poszerzyła się świadomość, pojawiła się jasność motywów, zmieniła się sensowna orientacja snów i zniknęły trudności z zasypianiem. O projekcyjnej funkcji terapii piaskiem wspominałam już powyżej. Przy całej swojej symbolice kompozycja piasku ma zatem charakter wizualny, dlatego też jej materiał zawsze staje się konkretnym ucieleśnieniem wewnętrznego świata klienta, dostępnym do opracowania, w celu zintegrowania materiału wewnętrznego ze świadomym życiem klienta, a tym samym znalezienia równowagi pomiędzy poziomem nieświadomym i świadomym Wszystko to zaczęło otwierać się na moje badawcze zrozumienie nie tak dawno temu. Oznacza to, że potencjał, jaki niesie dla mnie jako psychologa klinicznego terapia piaskiem, nie został jeszcze wykorzystany, nie w pełni przyswojony. Ogólnie rzecz ujmując, jest ona być może niewyczerpana, gdyż terapię piaskiem można traktować także jako prywatną wersję arteterapii, a piaskownica może mieć także charakter pedagogiczny (korekcyjny), a nie czysto psychologiczny. Oznacza to kreatywne podejście specjalisty do terapii piaskiem). 10.02.2016