Od autora: Vladislav Kanga. Artykuł ukazał się na osobistym blogu - myślę, myślę, jestem przekonany z doświadczenia, że ​​ani świata, ani człowieka nie da się poznać... umysłem. Bardziej adekwatnym poznaniem (odlewem) jest doświadczenie (o niezwykłej dla nauki właściwości, objawiającej się dopiero w fizyce mikroświata – akt poznania zmienia przedmiot, dlatego refleksja ma z gruntu subiektywny charakter). Oprócz właściwości: „wiedza jest odbiciem (zwierciadłem rzeczywistości)”, wiedza jest także siłą formacyjną - ślepą (jak „głupia kula”) od Upadku, - wektorem tej siły kieruje zbiorowa wiara - religie (początek „poznania dobra i zła” pogrążył ludzi w procesie ewolucji wiary: milsza wiara może uczynić świat milszym miejscem, ale wiara nie może być odległa od rzeczywistości). I dlatego w końcu wchodzi w grę ŚWIADOME TWÓRCZOŚĆ PRZEZ WIARĘ - „MIŁOŚĆ NAD ZWIĄZKAMI PRZYCZYN I SKUTKÓW”. Świadomość, umysł, myślenie nie są Stwórcą („Wiersze są dyktowane przez Boga… Bóg nigdy nie pomógł mi piosenką ” M. Tanich), w rzeczywistości fakt, że umysł przyjął na siebie przywilej bycia stwórcą, aby określić, co jest dobre, a co złe, jak powinno być, stał się przyczyną ludzkich problemów Ducha (dla człowieka ideał: jakie powinny być reakcje wewnętrzne - myśli, emocje, dążenia, cele, intencje, popędy itp.), człowiek przestał być „ubogim duchem” i „zapłacił” za to przez to, że nad światem panuje splot duchów (ideałów), w którym oprócz prawdziwego Boga-Stwórcy – Miłości, Świętości, Wolności, Miłosierdzia, Szczęścia, Przebaczenia, Pokory, zrodzony przez człowieka duch (w zaślepienie duszy) czyny, duch niemiłości - przemoc (nad sobą - swoimi pragnieniami, motywami, nad innymi, nad naturą), strach (ten, kto nigdy nie zaznał niechęci, ten po prostu nie wie, co to strach) , ból, cierpienie, brak przebaczenia, upokorzenie, odrzucenie, karma, poczucie winy, związki przyczynowo-skutkowe itp. To splot duchów jest twórcą naszej rzeczywistości (jako tego, co dzieje się w człowieku i jest jedyną rzeczą, która jest ważna dla niego i co dzieje się w społeczeństwie i przyrodzie). I w tym sensie (dlatego) „koniec świata” jest nieunikniony, trwa już od dawna i już nastąpił (zakończył się): Światło (i tak Miłość i Świętość są widoczne w świecie duchowym - tak jest przedstawiany zarówno w aureolach, jak i w promieniach (z oka-słońca) nad ołtarzem cerkwi) jest przyćmiony przez „cień” duchów ludzkich – ideały niemiłości. Zaćmienie Światła Słońca-Stwórcy-Boga-Miłości zostanie nieuchronnie zastąpione, zastąpione, zastąpione (o ile ktokolwiek może uwierzyć) czystym niebem. (Porównaj z zaćmieniem księżyca) Po zakończeniu kręgu bólu, cierpienia, nieszczęścia, zniszczenia Piękna, Świętości, Miłości, Miłosierdzia na Ziemi, duchy zrodzone przez ludzką ślepotę i niewiarę we wszechmoc Boga, Stwórca-Miłość odchodzą w zapomnienie, przemieniwszy się najpierw ze strasznych w wyśmiewanych i żałowanych... „...Daj temu, kto zabiega o władzę, aby mógł dominować do woli…” (B. Okudżawa): Ducha, który nie mając bezpośrednią wizję (generowaną przez rozum, ale nie przez Miłość), dopiero „do syta” osiągnąwszy swoje cele, jest w stanie poddać się i zrezygnować – wycofać się ze swoich celów i planów. A prawdziwy Stwórca – duch Miłości – może przeciwstawić się tylko jednemu: tej samej cierpliwości, pokorze, miłości. Ponieważ przemoc za przemocą jest eskalacją przemocy, czyli ciągłym życiem w braku miłości. I tu następuje fantastyczne wypaczenie - wydaje się, że niechęć jest niezniszczalna, bo własnej woli może przeciwstawić się jedynie akceptacją (w tym także samej siebie), a wręcz odwrotnie: miłość jest wieczna, niechęć przemijająca... Właśnie dlatego, że niechęć jest niezdolny do wywołania czegokolwiek innego niż zniszczenie, jedynie czas i stopień głębokości zniszczenia podlegają zmianom, ostateczne zwycięstwo ducha Miłości jest nieuniknione: zniszczenie nieuchronnie zniszczy samo siebie. Miłość również nieuchronnie zrodzi Miłość i tylko Miłość. Jednobiegunowy (bezwarunkowy), absolutnie nie potrzebujący tła (ciemność - zło): to nasz umysł jest dwubiegunowy i nie jest w stanie zrozumieć ani wytworzyć niczego innego niż przeciwieństwa, z wyjątkiem „figur i tła”. Piękno jest piękne, nie na tle tło brzydkie, ale samo w sobie - taka jest prawdziwa twórczość geniuszy - poetów,.