W mojej opinii lekarz i psycholog są termojądrowi! Wiedza medyczna pozwala minimalizować ryzyko, a techniki psychologiczne pomagają połączyć duszę i ciało. Pracując z objawami psychosomatycznymi kieruję się następującymi postulatami: Dowolny choroba ma dwa elementy: psychiczny i fizyczny; Uzdrowienie jest możliwe tylko poprzez rozwój, który obejmuje: - zwiększenie świadomości - przyjęcie odpowiedzialności oraz - zmianę skupienia uwagi. Zdrowie możesz osiągnąć tylko wtedy, gdy przeniesiesz uwagę z choroby na zdrowie. Dziś chcę Wam opowiedzieć o pierwszym z postulatów. Dla mnie oczywiste jest, że każda choroba ma dwa elementy: fizyczny i psychiczny. O obecności składnika fizycznego dowiadujemy się poprzez objawy (temperatura, dreszcze, ból, zmiany parametrów laboratoryjnych), natomiast składnik psychiczny to napięcie, które narosło w wyniku stresu, stłumionych uczuć, zatrzymanych doświadczeń i niedokończonych działań. Te elementy, mentalne i fizyczne, działają jak naczynia połączone. Na przykład nagromadziłeś stres powyżej swojego osobistego maksimum, a nadmiar nieprzetworzonych doświadczeń zostaje przeniesiony na poziom cielesny, zamieniając się w objaw i odwrotnie: objaw cielesny o dużym natężeniu wyczerpuje naszą psychikę, ograniczając jej możliwości. Dlatego dla mnie pytaniem, które często zadają zarówno lekarze, jak i pacjenci, jest: „Czy w tej chorobie jest psychosomatyka, czy nie?” - brzmi inaczej. Zadaję sobie pytanie: ile tu jest psychosomatyki? Kto powinien leczyć pacjenta? - zdecydowanie lekarz. Jeśli dana osoba jest w poważnym stanie fizycznym, nie może obejść się bez pomocy lekarzy, ale wielu uważa podejście psychosomatyczne za „lekką” wersję leczenia. Uważają, że tak jak w przypadku wizyty u lekarza, wystarczy przywieźć do gabinetu „zniszczalne ciało”, a psycholog „naprawi je”, ale tylko delikatnie i inteligentnie, bez rażących zabiegów chirurgicznych, bocznych efektów lub wyczerpujących procedur. Ku mojemu wielkiemu ubolewaniu, tak się nie dzieje. Tylko najwęższy zakres objawów ustępuje tak łatwo i szybko. Zwykle są to objawy, które pojawiły się po raz pierwszy i niedawno. I nawet tutaj, aby przepracować objaw psychosomatyczny, potrzebna jest siła psychiczna. W końcu prawie każda choroba ma podłoże w psychotraumie (Psychotrauma: zespół destrukcyjnych procesów zachodzących w psychice w wyniku przeżycia zdarzenia przekraczającego jej możliwości w intensywności). W wyniku psychotraumy zatrzymuje się swobodny przepływ energii życiowej, zarówno na poziomie fizycznym, jak i psychicznym. W rezultacie część osobowości pacjenta utknie w miejscu, w którym przydarzyła mu się psychotrauma. Aby odblokować ten stan należy się w nim zanurzyć i wspólnie z klientem popracować. Trudność w tym, że osoba chora, której układ nerwowy jest wyczerpany ciągłym bólem i zatruciem, ma na to za mało środków. W takim przypadku zalecam zmniejszenie intensywności objawów fizycznych, podjęcie leczenia, a dopiero potem zajęcie się psychologicznymi składnikami choroby. Możesz zadać sobie pytanie: Jak uniknąć wpadnięcia w ten stan? Konieczne jest przynajmniej, aby doświadczenia nie zamieniły się w chroniczne uczucia. Wielki rosyjski chirurg N. N. Amosow powiedział: „Emocje muszą wypalić się w ogniu ruchu”. A jeśli tak się stanie, a nadmiar doświadczeń zostanie stłumiony do nieświadomości i stamtąd sygnalizowany objawami cielesnymi, to techniki psychosomatyczne pomogą rozładować to napięcie stłumionych uczuć. Ale wiadomo, w medycynie istnieje coś takiego jak leczenie paliatywne . Pomaga złagodzić stan pacjenta, ale nie eliminuje samej choroby. Również w psychologii, gdy pozbędziemy się przytłaczających emocji, ważne jest, aby zrozumieć, że emocje te będą się kumulować ponownie, dopóki nie zajmiemy się przyczynami, które je powodują. Moim zdaniem ważne jest, aby omówić: Jaka część odpowiedzialności za niego dobro mój klient przekaże lekarzowi, a co zatrzyma dla siebie. Jakimi kryteriami będzie się kierował?.