Od autora: To jest mój artykuł z okazji 100-lecia istnienia serwisu! Chciałbym w nim wyrazić część moich przemyśleń na temat własnych wyobrażeń na temat istoty psychoterapii i psychoterapeuty jako profesjonalisty. Dziękuję także moim czytelnikom, którym moja twórczość nie jest obojętna, moim subskrybentom, których liczba przekroczyła już 1200! Wasze zainteresowanie moją twórczością i Wasze wsparcie jest ważną motywacją do refleksji i późniejszego przedstawienia moich doświadczeń zawodowych w formie tekstów. I tak się złożyło, że w dniu urodzin mojego syna publikuję mój artykuł rocznicowy, któremu go dedykuję tekst! MAGIA PSYCHOTERAPII Ludzie nie potrzebują prawdy, chcą złudzeń „Psychoterapia nie usuwa bólu, ona sprawia, że ​​ten ból staje się znośny”. Idee, które wyraziłem, przedstawione w notatce „Iluzje psychoterapii”, zostały niespodziewanie przyjęte cieszy się dużym odzewem wśród czytelników i zainspirowało mnie do dalszych przemyśleń na temat istoty psychoterapii. Terapia okazuje się nie do utrzymania, gdy wyobrażenia na temat terapii, a co za tym idzie oczekiwania wobec niej, nie pokrywają się z jakąś rzeczywistością. Dotyczy to zarówno wyobrażeń terapeuty o jego działalności zawodowej, jak i wyobrażeń klienta o możliwościach psychoterapii. Podoba mi się stwierdzenie G. Francesettiego: „Psychoterapia nie usuwa bólu, sprawia, że ​​ten ból staje się znośny”. Zarysowuje granice i możliwości terapii w zakresie oczekiwań dotyczących ulgi w bólu psychicznym. Rozszerzyłabym to stwierdzenie na inne oczekiwania wobec terapii, które często towarzyszą potencjalnym klientom. Często te wyobrażenia/oczekiwania odbiegają od rzeczywistości i malują obraz terapii jako pewnego rodzaju magii, która może uratować człowieka od problemów. A są ku temu powody Wiadomo, że nasza świadomość jest polarna: tak – nie, dobrze – źle, plus – minus… Klient też często myśli biegunowo: „Czuję ból psychiczny – pójdę na terapię i wyjdę. pozbyć się tego bólu.” „Boli lub nie boli” to przeciwieństwa. Oto kilka innych przeciwieństw: Trochę się boję. Pójdę na terapię, pozbędę się tego i stanę się nieustraszona. Pójdę na terapię i nabiorę pewności siebie; W moim życiu jest dużo apatii i nudy, pójdę na terapię, stanę się energiczny i wesoły; Nie mam w życiu radości. Pójdę na terapię i moje życie napełni się radością.” Jest tu złudzenie, że terapia może coś dać. Zastąp jedną rzecz inną. Przeciwnie. Do pozytywu. To pułapka świadomości: „Terapia pozbędzie się moich problemów, terapia da mi radość, uszczęśliwi, pozbędzie się strachu…” A RZECZYWISTOŚĆ jest taka: Psychoterapia Psychoterapia nie pozbędzie się Twoich problemów, nauczy Cię, jak je rozwiązać; Psychoterapia nie pozbędzie się lęku, nauczy Cię, jak go pokonać; Psychoterapia nie da Ci radości, nauczy Cię, jak ją odkryć. Psychoterapia nie uszczęśliwi Cię; pokaże Ci, że szczęście jest możliwe i możesz je sobie zorganizować; Psychoterapia nie wskaże Ci właściwej ścieżki w życiu, ona powie Ci, jak ją znaleźć... Psychoterapeuta Psychoterapeuta nie jest Guru ani Nauczycielem. Nie uczy klienta, jak prawidłowo żyć, ale pomaga mu odnaleźć wraz z nim swoje prawdziwe ja i swoją prawdziwą ścieżkę. Nie manipuluje ani nie narzuca mu własnej wersji ścieżki, kierując się „dobrymi” intencjami „czynienia mu dobra i okazywania uczuć”. Prośby klienta z takim podejściem do psychoterapeuty jako Nauczyciela często brzmią: „Jak mam żyć?”, „Co mam zrobić?”, „Co wybrać?” itp. Psychoterapeuta nie jest magikiem. Nie obiecuje klientowi magicznego wybawienia od problemów, ale uczy go, jak być czarodziejem swojego życia i swojego przeznaczenia. Prośby klienta w tym przypadku są następujące: „Zrób coś ze mną, z moim życiem”. Psychoterapeuta nie jest anestezjologiem. Nie uwalnia klienta od bólu, nie zamraża go, ale pozwala mu spotkać się z bólem i zmienić go w spotkaniu. Ból jest oznaką wrażliwości, a co za tym idzie, życia. Ból serca jest oznaką, że ta dusza wciąż żyje. W niektórych sytuacjach (na przykład w wyniku obrażeń) dusza traci wrażliwość,„zamarza”. A jego „reanimacja”, powrót wrażliwości następuje poprzez pojawienie się i przeżycie wcześniej zamrożonego bólu. Prośby o terapię są następujące: „Chcę pozbyć się bólu, nie zmieniając niczego w swoim życiu”. Psychoterapeuta nie jest chirurgiem. Nie usuwa tego, co w opinii klienta niepotrzebne, ale stara się znaleźć zasób w tym, co wydaje mu się niepotrzebne lub niepokojące. Psychoterapia leczy. A uzdrowienie, moim zdaniem, to powrót INTEGRALNOŚCI, powrót do osoby odrzuconych „terytoriów” jego duszy. Tak rozumiem cel psychoterapii. Prośby w tym przypadku są następujące: „Wybaw mnie od czegoś niepotrzebnego we mnie”. Skrajna wersja takiej prośby brzmi tak: „Chcę stać się nie-ja”. Rzeczywistość jest taka, że ​​Potencjalny Klient w większości jest zależny, infantylny, z wyraźnym umiejscowieniem zewnętrznym – niechęcią do wzięcia odpowiedzialności za swoje sprawy. jego życie. W jego umyśle dominuje myślenie magiczne z wiarą w Cuda. Oczekuje cudu od terapeuty i terapii, próbując zwyczajowo zrzucić na niego odpowiedzialność. Chce się zmienić, nie zmieniając niczego w swoim życiu, w sobie i w swoich relacjach z Innymi. Ta magiczna świadomość aktualizuje się szczególnie w czasach kryzysu, kiedy wzrasta niepokój, a stabilność i pewność siebie maleją. Wystarczy przypomnieć sobie czas upadku Związku Radzieckiego i najpopularniejsze wówczas masowe sesje Kaszpirowskiego i Chumaka. Z takim stanem rzeczy możemy się nie zgadzać, karcić naszych klientów za takie cechy, jak bardzo lubimy, chcemy, żeby byli inni. ale chodzi tu także o nieakceptację rzeczywistości takiej, jaka jest. Żyjemy i pracujemy w tym specyficznym czasie, z takimi specyficznymi klientami, z ich szczególnymi cechami świadomości i wyobrażeniami o świecie w ogóle, a o psychoterapii w szczególności. A klient ma prawo do swoich złudzeń. Dlatego jest klientem, ale profesjonalny terapeuta, jeśli jest naprawdę profesjonalistą, nim nie jest. Musi mieć pełną świadomość granic możliwości psychoterapii i swoich możliwości zawodowych w tym zawodzie i nie podtrzymywać iluzorycznych wyobrażeń na ten temat wśród swoich klientów. Uważam, że psychoterapeuta wspiera złudzenia klienta w dwóch przypadkach: 1. Jeśli nie jest wystarczająco stabilny i profesjonalny, a jego samoocena zależy bezpośrednio od akceptacji klienta.2. Jeśli wykorzystuje złudzenia klienta do własnych, egoistycznych celów, profesjonalny terapeuta o stabilnej samoocenie nie podtrzymuje złudzeń klienta, obiecując mu publicznie lub w tajemnicy zaspokojenie jego nierealistycznych próśb, lecz godzi te prośby z rzeczywistością i własnymi możliwościami. Profesjonalny terapeuta o stabilnej pozycji etycznej nie podtrzymuje złudzeń klienta, wykorzystując jego niewiedzę dla własnych egoistycznych celów, ale wyraźnie wskazuje klientowi granice jego możliwości i ograniczenia psychoterapii. Psychoterapia nie jest przemocą ani manipulacją. To są, moim zdaniem, główne aksjomaty i niezmienne wartości psychoterapii. Każdy psychoterapeuta sam dokonuje tego wyboru – wspierać złudzenia klienta czy pozostać w granicach rzeczywistych możliwości swojego zawodu. I to jest wybór pomiędzy populizmem i szarlatanizmem z jednej strony, a profesjonalizmem i odpowiedzialnością z drugiej. Uważam, że każdy psychoterapeuta musi bardzo jasno i uczciwie określać granice swoich możliwości zawodowych. Od tego zależy zarówno jego przyszłość zawodowa, jak i przyszłość naszego zawodu. W przeciwnym razie na długo będziemy „myleni” z psychiatrami, wróżkami, czarownikami itp. Niemniej jednak uważam, że psychoterapia jest magią. Ale nie w tym sensie, że jest w stanie rozwiązać wszystkie problemy klienta, a psychoterapeuta to osoba posiadająca magię. Magia psychoterapii polega na tym, że klient może nauczyć się korzystać z magicznej wiedzy zawartej w psychoterapii. A zadaniem psychoterapeuty jest pokazanie, że magia psychoterapii nie polega na tym, że można z niej skorzystać na życzenie poprzez kontakt. specjalistą, ale zostać magikiem własnego życia. Zarejestruj się na stronie b17.ru i uzyskaj dostęp do ciekawych informacji z zakresu psychologii praktycznejDla nierezydentów