Niedawno rozmawialiśmy z jednym klientem o urazie – czy można temu uczuciu zapobiec. Wykopaliśmy wiele interesujących rzeczy. Jednym ze sposobów, który podkreśliliśmy, jest noszenie garnituru „Adaptor”. Ważne: kształtowanie się mojego wyobrażenia o tym, kim jestem, zajęło dużo czasu. To było jak modeling – rzeźbiłam się z różnych materiałów – z tego, co dali mi rodzice – ich pomysły i oczekiwania wobec mnie, opinie nauczycieli w szkole, słowa znajomych… Im dłużej rosłam i dojrzewałam, tym bardziej się zmieniałam. materiałami były - alabaster, jedwab, mleko, pasta do butów. No oczywiście było mnóstwo syfu. Po pewnym czasie, który zbiegł się z początkiem psychoterapii osobistej, zacząłem odcinać te dodatkowe elementy, które mnie niepokoiły. Coś stało się więcej, coś mniej. Ale dotknąłem każdego elementu własnymi rękami i sam zdecydowałem, gdzie i co przykleić. Wynik mojej pracy jest mi bliski. Dlatego, żeby znowu nikt mi niczego nie wyrywał i nie szturchał tam, gdzie nie powinienem, od czasu do czasu zakładam kostium „Adapter”. W razie potrzeby mogę być głupią blondynką, która nie rozumie i nie rozumie. Jeśli czuję się komfortowo, potrafię być bardzo cichy i wycofany. Lub odwrotnie - szorstki i niegrzeczny. Ale wiem, że te wszystkie opcje zachowania to tak naprawdę nie ja, ale różne wersje kostiumu – masek, które zakładam i przymierzam adekwatnie do sytuacji. Wszystkie te role to garnitur „Adaptor”. A kostium nie ma wpływu na to, kim NAPRAWDĘ jestem. Kiedy w sklepie ktoś jest wobec mnie niemiły, koleżanka mówi mi niemiłe rzeczy, rozumiem, że jej słowa pozostają na poziomie kostiumu. Jak plamy brudu na płaszczu przeciwdeszczowym po deszczu. Znam ludzi, którzy chodzą nago. Znam takie, które boją się, że przymierzając garnitur, doświadczą nieodwracalnych, totalnych zmian osobowości... To też jest możliwe. Istnieje jednak możliwość, że żale wobec innych będą rosły i kumulowały się. Zatem na koniec tej historii zapraszam do przymierzenia garnituru na reklamacje - przyjdź, dobiorę fason i materiał)