Od autora: Szkoda mówić o wstydzie, ale spróbujemy... Człowiek żyje pełnią, gdy pokazuje siebie jako swoje prawdziwe ja. Istnieją podstawowe uczucia, które blokują energię życiową. To strach, poczucie winy i wstyd. Odczuć i emocji jest znacznie więcej, ale zawsze są one mieszaniną podstawowych. W tym artykule chciałbym zwrócić uwagę na wstyd. A zatem po co wstyd? Bo wstyd jest nawet mówić o wstydzie (tautologia jest po prostu właściwa). gdyż podkreśla globalne znaczenie tego uczucia w naszym życiu). Łatwiej jest mówić o strachu. Nie ma wstydu mówić o strachu. Wyobraź sobie na przykład, że boisz się wystąpień publicznych. (Kto się nie boi?). Mówisz: „Boję się wyjść na scenę”. Rzadko mówisz: „Wstydzę się wyjść na scenę”. Ale jeśli naprawdę wsłuchasz się w siebie, boisz się czy wstydzisz? Strach leży na powierzchni, możesz sobie z nim poradzić bezpośrednio. Istnieje jednak możliwość zmiany. Często jednak pojawia się poczucie, że czegoś nam brakuje. Ignorujemy wstyd. Bo, jak wspomniałem wcześniej, wstydem jest mówić o wstydzie. Myśl towarzysząca temu uczuciu jest myślą o zniknięciu. Przecież kiedy się wstydzimy, chcemy zniknąć, nie chcemy istnieć, chcemy, żeby nikt nas nie widział, czyli nie chcemy być. A jeśli wstyd całkowicie zadomowił się w twojej nieświadomości, trudno będzie ci pokazać się jako prawdziwe ja w prawdziwym życiu, ponieważ będziesz się wstydzić. Pamiętam, jak wróciłem do domu ze złą oceną. Pamiętam, jak chciałam nie wracać do domu. Chciałem, żeby nie istniał. To chyba nie strach przed karą mnie ograniczał, chociaż to też ma znaczenie, ale wstyd wynikający z niezastosowania się do poleceń rodziców wiąże się przede wszystkim z jego wykryciem, co samo w sobie jest procesem bardzo trudnym, ponieważ się ukrywa , wstyd się pokazać. Po drugie, trzeba o tym rozmawiać, rozmawiać tyle, ile potrzeba, aby jego pojawienie się (a jest to zwykłe, normalne uczucie społeczne, jeśli nie jest toksyczne) nie spowodowało zamrożenia w Tobie wszystkich procesów reakcji emocjonalnych i społecznych. Pozwólcie, że wyjaśnię. Typową reakcją dziecka na wstyd jest zablokowanie funkcji życiowych organizmu do poziomu automatycznych procesów niezbędnych do przetrwania. Jednocześnie zwalnia oddech i bicie serca, bo zadaniem jest udawać martwego, pozostać niewykrytym. Dlatego normalny przepływ energii w organizmie staje się niemożliwy. Jeśli taka reakcja stanie się dla organizmu nawykowa, zaczyna ono reagować wstydem na wiele rzeczy, dlatego kolejnym etapem pracy ze wstydem jest werbalne określenie tego, co się pojawia: wspomnienia historii, w których wstyd był szczególnie silny i opowiedzenie o tym terapeucie lub innej osoby na ten temat, z którą zbudowałeś relację opartą na zaufaniu. Dlaczego jest to konieczne? Jest to konieczne, ponieważ wstyd zawsze pojawia się w sytuacji, gdy nie dostaniesz tego, czego chcesz. Jest to zawsze proces przerwany. Właśnie wtedy, gdy jest szczególnie otwarty na świat, człowiek otrzymuje psychologiczne uderzenie w twarz, po czym kuli się i mówi sobie – nie chcę, nie wystawiam głowy, nie rób tego. A sytuacja wraz z reakcjami na to, co się dzieje, krystalizuje się w przeszłości. Jeśli przywrócisz wspomnienia i przynajmniej częściowo powrócisz do przeszłości i przeżyjesz nieprzeżyte uczucia, będziesz miał okazję zobaczyć i poczuć swój ból z jednej strony, a nowe możliwości z drugiej. W końcu jakie jest niebezpieczeństwo zamrożenia sytuacji? Osoba powtarza swój zwykły wzorzec zachowania, w tym przypadku reaguje wstydem na życie otaczającego go świata, ponieważ w przeszłości pewne przejawy otaczającego go świata zawstydzały go. Było to bolesne i zapisał następujący komunikat: „Boję się otaczającego mnie świata, bo jeśli pokażę się jako prawdziwe ja, zawstydzą mnie”. Strach, że się wstydzę. Wybuchowa mieszanka. Okazuje się, że strach jest uczuciem bardziej powierzchownym. Wracając do naszych owiec, kiedy ktoś dzieli się boleśnie i wstydliwymi rzeczami na swój temat z przeszłości, zaczyna zauważać, że dzisiejsza sytuacja wcale nie jest już podobna do tej w przeszłości..