Od autora: Artykuł o władzy, jaką ma nad nami nasze ego i o tym, jak wydostać się z jego niewoli. Świadomość, która mówi „jestem”, nie myśli. Jean-Paul Sartre Jedna z przyjaciółek przyznała kiedyś, że lubi rozmawiać ze sobą. Umysłowo. Myślę, że nie będzie w tym uznaniu osamotniona. Każdy ma swój wewnętrzny głos, z którym od czasu do czasu prowadzi dialog. Czasami słyszymy słowa, które nas do czegoś zmuszają, a nawet karcą. A czasami zdarza się nawet, że ten głos udziela cennych rad i rekomendacji. W tym „spowiedzieniu” przyjaciółki nie było nic niezwykłego, dopóki nie przyłapała się na myśleniu, że dzieje się coś dziwnego. W transporcie ludzie często odwracali się i patrzyli na nią ze zdziwieniem. Nie od razu zrozumiała, o co chodzi. Okazało się, że jej monolog wewnętrzny często zamieniał się w zewnętrzny. Znajomy okresowo zaczął myśleć na głos, nawet tego nie zauważając. Mogła nieświadomie wypowiadać pojedyncze słowa, a nawet całe frazy, nadal wierząc, że w myślach rozmawia ze sobą. Wewnętrzny głos jest często manifestacją naszego ego. Znacznie rzadziej słowa te płyną z kanału intuicyjnego, podając wartościowe pomysły i rekomendacje. Zamiast „odpowiedzi” można usłyszeć krytykę, potępienie, niezadowolenie, wątpliwości, lęki i tym podobne. Dokładnie w ten sposób objawia się ego. Ale w tym przypadku mówimy bardziej o ego, które przekroczyło pewne granice. Dosłownie przejmuje całą naszą świadomość, blokując możliwość uświadomienia sobie, gdzie i dlaczego jesteśmy. Stajemy się więźniami iluzji, wpadając w świat etykiet, uznając je za realną rzeczywistość. Albert Einstein nazwał takie wyimaginowane postrzeganie siebie „optyczną iluzją świadomości”. Prawdziwą istotą ego jest bycie łącznikiem pomiędzy rzeczywistością zewnętrzną a wewnętrznym światem doświadczeń, wartości i potrzeb. Jest to w pewnym sensie nadbudowa nad osobowością, ale nie ona sama. Inną nazwą ego jest „fałszywe ja” lub „fałszywe ja”. Ego reprezentuje to, czym w rzeczywistości nie jesteśmy i składa się z narzuconych standardów, wartości, ról, statusów, postaw i innych „produktów” aktywności naszego umysłu. Jeśli ego przejmie władzę, zaczyna „nadymać” niemal dosłownie to słowo. Buduje prawdziwą fortecę, w lochu której szczelnie zamknięta jest nasza prawdziwa osobowość. Jedna z moich klientek była głęboko przekonana, że ​​można kochać człowieka tylko wtedy, gdy ma on idealny, doskonały wygląd. Myśl, że jej wygląd jest daleki od ideału, spowodowała u niej poważną depresję, a nawet depresję. Jest to wyraźny przykład „zwycięstwa” ego nad osobowością. Wewnętrzny głos nieustannie „swędzi” w umyśle, mówiąc o własnych niedoskonałościach i podając przykłady innych, którzy odnieśli sukces. Ktoś jest piękniejszy, ktoś mądrzejszy, ktoś zarabia więcej... Myśli o tym wszystkim przynoszą gorycz, rozczarowanie i cierpienie. Spada poczucie własnej wartości i szacunek do siebie, a ego przybiera na wadze coraz bardziej. Kiedy wewnętrzny „zbiornik” się zapełnia, zwiększone napięcie próbuje znaleźć ujście. Najwyraźniej coś podobnego wydarzyło się, gdy przyjaciel z początku artykułu zaczął głośno myśleć, nie zauważając tego. Jak wydostać się z niewoli swojego ego. Najtrudniej jest tu zrozumieć, że siła, moc i „ ciężar” ego jest tylko iluzją. Uświadomienie sobie tego można porównać do „przebudzenia się we śnie” i zostania reżyserem snu, a nie aktorem odgrywającym czasem niezbyt przyjemną rolę Kartezjusz, XVII-wieczny filozof, twórca filozofii nowożytnej, uważał, że a człowiek istnieje tylko wtedy, gdy myśli. „Myślę, więc istnieję”. Dlatego zrównał osobowość z myśleniem lub ego. Nieprzypadkowo artykuł ten zaczyna się od cytatu Jean-Paula Sartre'a, który „poprawił” błąd Kartezjusza, stwierdzając, że „Świadomość, która mówi «ja jestem», nie myśli. ” Miał przez to na myśli, że kiedy jesteś świadomy tego, że myślisz, wówczas ta świadomość nie jest częścią myślenia. Następuje przejście na inny poziom świadomości „Ja jestem”, gdzieZ niewoli iluzji można uciec. Na tym poziomie możesz obudzić się we śnie inspirowanym rozdętym ego i uwolnić się od jego niewoli. Na zakończenie przedstawię przypowieść o innym sposobie wyrwania się z niewoli ego, jak przedstawił to Osho. Porozmawiamy o potędze Miłości. Na świecie wyrosło starożytne magiczne drzewo. Jego gałęzie rozpościerały się wysoko na niebie. Kiedy kwitła, motyle wszelkiego rodzaju, wszystkich kolorów i rozmiarów tańczyły wokół niego piękny taniec. Kiedy owocuje, przylatują do niego ptaki z odległych krajów. Gałęzie wyglądały jak ramiona wyciągnięte na wietrze, było tak pięknie, że codziennie do drzewa przychodził chłopiec i bawił się w jego cieniu. A wielkie, starożytne drzewo zakochało się w chłopcu. Duzi i starzy mogą kochać małych i młodych, jeśli duży nie myśli, że jest duży. Drzewo nie myślało, że jest duże (tylko ludzie mogą o tym myśleć) i dlatego zakochało się w chłopcu. Ego kocha wielkość. Ego zawsze próbuje nawiązać relację z czymś większym niż ono samo. Ale dla miłości nie ma znaczenia, czy jesteś duży, czy mały. Miłość przyjmuje wszystko, co pojawia się na jej polu. Dlatego drzewo poczuło miłość do małego chłopca, który często bawił się w pobliżu. Gałęzie drzewa sięgały wysoko w niebo, lecz obniżyło je, aby chłopiec mógł wdychać aromat kwiatów i zbierać owoce. Miłość jest zawsze gotowa ugiąć się, ale ego nie może sobie na to pozwolić. Jeśli zbliżysz się do ego, rozciągnie się ono i stanie jeszcze wyżej, stanie się napięte i nieruchome, tak że nie będziesz mógł go dotknąć. Każdy, kogo można dotknąć lub zranić, jest uważany za małego. Ten, którego nie można obrazić, który zasiada na tronie władzy w głównym mieście kraju, uważany jest za wielkiego. Przyszło wesołe dziecko, a drzewo przechyliło gałęzie. Kiedy dziecko zrywało kwiaty, drzewko odczuwało niesamowitą błogość, całe jego istnienie przepełnione było ekstazą miłości. Miłość jest szczęśliwa, gdy może dać siebie, ale ego jest szczęśliwe tylko wtedy, gdy uda mu się coś zdobyć. Chłopiec dorósł. Czasami spał w cieniu drzewa, czasami jadł jego owoce, czasami robił koronę z kwiatów drzewa i wyobrażał sobie, że jest panem dżungli. Człowiek staje się królem, gdy ma kwiaty miłości, ale staje się żałosny i nieszczęśliwy, gdy ciernie ego przypominają o sobie. Widok chłopca w wianku z kwiatów tańczącego w delikatnych promieniach słońca był dla drzewa absolutnym szczęściem. Było przepełnione miłością. Kłaniało się w miłości, śpiewało na wietrze. Chłopiec urósł jeszcze bardziej. Zaczął wspinać się na drzewo i huśtać się na gałęziach. Drzewo było szczęśliwe, gdy chłopiec odpoczywał w cieniu jego liści. Miłość jest szczęśliwa, gdy może dać komuś pocieszenie i odpoczynek, ale ego jest szczęśliwe tylko wtedy, gdy odbiera komuś pocieszenie. Z biegiem czasu chłopiec miał inne zajęcia i obowiązki. Ambicja wkroczyła w grę. Chłopak musiał zdać egzaminy i zdobyć przyjaciół, więc nie przychodził do drzewa tak często. Ale drzewo czekało na każde pojawienie się ukochanego chłopca. Miłość zawsze czeka. Drzewo było smutne, gdy chłopiec nie przyszedł. Miłość ma tylko jeden smutek: czas, kiedy nie może się z kimś dzielić, kiedy nie może dać siebie. Miłość jest szczęśliwa, gdy potrafi się dzielić. Kiedy nadarza się okazja, aby dać z siebie wszystko bez zastrzeżeń, miłość przeradza się w całkowitą rozkosz. Chłopiec jest już dojrzały i dni, w których przychodził do drzewa, jest już bardzo niewiele. Każdy, kto dorasta w świecie pełnym ambicji, ma coraz mniej czasu na miłość. Chłopiec chciał wiele osiągnąć i był zaangażowany w sprawy doczesne: „Drzewo? Jakie drzewo? Dlaczego miałbym go odwiedzić?” Któregoś dnia, gdy chłopiec przechodził obok, drzewo zawołało do niego „Słuchaj!”. - jego słowa zawisły w powietrzu: - Słuchaj! Czekam na ciebie, ale nie przychodzisz. Czekam na Ciebie każdego dnia. Chłopiec zapytał: „Co dla mnie masz?”. Szukam pieniędzy. Motywacją ego jest zawsze: „Co możesz mi zaoferować? Mogę przyjechać, jeśli możesz mi coś dać. W przeciwnym razie po co miałbym do ciebie chodzić?” Ego musi zawsze znać cel. Miłość nie ma żadnych motywów, nie ma celu. Miłość sama w sobie jest nagrodą. Ogłuszone drzewo powiedziało: - Przyjdziesz do mnie tylko wtedy, gdyMam ci coś dać? Mogę ci dać wszystko, co mam. Jeśli coś ukrywamy, to nie jest to miłość. Ego wstrzymuje, miłość daje bezwarunkowo, Ale nie mam pieniędzy. To ludzki wynalazek. My, drzewa, nie mamy tej choroby, jesteśmy radośni, powiedziało drzewo. „Kwitną na nas kwiaty, dojrzewają na nas owoce”. Zapewniamy cień podróżującym. Tańczymy na wietrze i śpiewamy piosenki. Niewinne ptaki skaczą na nasze gałęzie, ćwierkają i tweetują, bo nie mamy pieniędzy. W dniu, w którym zaczniemy zajmować się pieniędzmi, my również staniemy się nieszczęśliwi i nieszczęśliwi, tak jak wy. Ludzie siedzą w kościołach i słuchają kazań o tym, jak znaleźć pokój i harmonię w duszy, jak znaleźć miłość. Nie, nie, nie mamy pieniędzy. Chłopiec zapytał: „Więc po co miałbym do ciebie przychodzić?” Wolę iść tam, gdzie są pieniądze. Potrzebuję pieniędzy. Ego prosi o pieniądze, ponieważ pieniądze dają władzę. A ego potrzebuje mocy. Drzewo jest głęboko zamyślone. Po chwili zawołał: „Zrób to”. Zbierz wszystkie moje owoce i sprzedaj je. Dostaniesz za nie pieniądze. Chłopiec promieniał. Wspiął się na drzewo i zebrał wszystkie owoce, nawet te, które nie były jeszcze dojrzałe. Podczas tego barbarzyństwa gałęzie się łamały i liście opadały. Ale drzewo czuło się najszczęśliwsze na świecie, było przepełnione radością. Nawet połamane gałęzie uszczęśliwiają miłość. Ale ego jest nieszczęśliwe nawet wtedy, gdy otrzymuje, nigdy mu nie wystarczy. Odchodząc, chłopiec nie obejrzał się, żeby podziękować drzewu. Ale drzewo nie zwróciło na to uwagi. Otrzymała wdzięczność, gdy chłopiec zgodził się przyjąć ofertę miłości, zebrał owoce i sprzedał je. Chłopiec długo nie wracał. Teraz miał pieniądze i był bardzo zajęty zdobywaniem coraz większej ilości pieniędzy. Zupełnie zapomniał o drzewie. Mijały lata. Drzewo było smutne. Bardzo zależało mu na powrocie chłopca. To było jak matka, której piersi są pełne mleka, a jej dziecko zaginęło. Cała jej istota tęskni za dzieckiem, tęskni za nim, pragnie, aby się odnalazło, aby ulżyło jej w brzemieniu. W ten sam sposób drzewo tęskniło i płakało wewnętrznymi łzami. Cała istota drzewa była w agonii. Po wielu latach chłopiec, który stał się już dorosły, wrócił do drzewa i zapytał: - Przyjdź do mnie. Przyjdź i przytul mnie. Mężczyzna odpowiedział: „Przestań opowiadać bzdury”. Mam dość tych dziecinnych spraw – ego postrzega miłość jako nonsens, jako dziecinne fantazje. Ale drzewo nadal go zapraszało: Przyjdź. Huśtaj się na moich gałęziach. Zatańczmy razem. Mężczyzna sprzeciwił się: - Przestań tę bezsensowną paplaninę! Chcę zbudować dom. Czy możesz dać mi dom? - Dom? - zawołało drzewo. - Żyję bez domu. W domach mieszkają tylko ludzie. Nikt na świecie nie mieszka w domach, z wyjątkiem ludzi. Czy widzisz ich uwarunkowania – człowiek musi mieszkać w domu? Im większy dom, tym mniejsza staje się osoba. - Nie mieszkamy w domach. Ale możesz to zrobić: odetnij moje gałęzie, a wtedy na pewno będziesz mógł zbudować dom. Nie tracąc czasu, mężczyzna przyniósł siekierę i odciął wszystkie gałęzie z drzewa. Teraz z drzewa pozostał tylko nagi pień. Ale drzewo było szczęśliwe. Miłość jest szczęśliwa, nawet jeśli jej ręce służą ukochanemu. Miłość daje, miłość jest zawsze gotowa dzielić się. Mężczyzna nie zadał sobie trudu, aby mu podziękować. Zbudował dom. Lata minęły. Bagażnik czekał i czekał. Drzewo chciało zawołać człowieka, ale teraz nie miało ani gałęzi, ani liści, nie miało już głosu. Wiatr pędził obok, ale drzewo nie mogło zawołać. Tylko w duszy powtarzało się: „Przyjdź”. Przyjdź, mój ukochany. Przychodzić." Od tego czasu minęło wiele lat, a mężczyzna zmienił się w starego człowieka. Któregoś dnia przechodząc obok podszedł do drzewa i zapytał: „Co jeszcze mogę dla ciebie zrobić?”. Długo cię nie było. Starzec odpowiedział: „Co możesz dla mnie zrobić?”. Chcę podróżować do odległych krajów, aby zarobić więcej pieniędzy. Aby podróżować, potrzebuję łodzi. Drzewo szczęścia powiedziało: - Zetnij mój pień i zrób z niego łódź. Niezmiernie chętnie zamienię się w łódkę i pomogę Ci przedostać się do odległych krain, gdzie będziesz mógł zarobić pieniądze. Ale proszę uważaj na siebie i wracaj szybko. Zawsze czekam na twój powrót, który przyprowadził starzec