Każdy z nas wypracował sobie własny obraz świata. Człowiek może, ale nie musi, rozpoznawać obrazy świata innych ludzi, a nawet zaprzeczać samemu faktowi jego istnienia, ale nadal go ma. I to determinuje jego stosunek do świata, interakcję ze światem itp. W społeczeństwie przyjmuje się, że istnieją materialistyczne obrazy świata i idealistyczne obrazy świata. Chcę powiedzieć, że materializm, idealizm i idiotyzm to podobne pojęcia. Można powiedzieć, że nie ma to nic wspólnego z obiektywną Rzeczywistością. Lub wręcz przeciwnie, jest to istotne, jeśli weźmiemy pod uwagę, że materializm, idealizm i idiotyzm to bliźniacze dzieci tego samego rodzica, tylko płci przeciwnej, lub, jeśli chcesz, idiotyzm można przypisać mniejszościom seksualnym. Jeśli spojrzysz bez uprzedzeń i porównasz, czym jest nauka i czym jest religia, to nie znajdziesz żadnych zasadniczych różnic. Pod względem struktury są one identyczne w swojej organizacji. Zarówno tam, jak i tam istnieje pewien dogmat (aksjomaty), którego w żaden sposób nie kwestionuje się, gdy tylko kwestionuje się ten dogmat, zostaje się wyklętym. Jedyna różnica jest taka, że ​​w religii często zdarzają się zgony, natomiast w nauce jest to morderstwo społeczne, czyli innymi słowy morderstwo roli społecznej człowieka, ale któremu może też towarzyszyć śmierć – samobójstwo, jeśli dana osoba się zidentyfikowała z rolą społeczną i nie widzi już dróg samorealizacji w świecie. Musimy zrozumieć, że zarówno religia, jak i nauka są przede wszystkim narzędziami społecznymi służącymi do pracy z masami. Nie ma w tym nic innego. Oznacza to, że nie ma zasadniczych różnic. Różnica polega na prezentacji materiału. Co chcę powiedzieć o obrazie świata? Twój obraz świata powstał przynajmniej z tych dwóch przesłanek (materialnej i idealnej) i obie te przesłanki nie są prawdziwe! W zasadzie nie są one prawdziwe – nie można ich traktować jako podstawy budowania nowoczesnego obrazu świata (PW). Problemy psychologiczne, przed którymi stoi człowiek, nie odpowiadają otaczającej rzeczywistości jego uformowanego obrazu świata. I jest to nieuniknione, ponieważ twój CM, który masz teraz, w zasadzie nie odpowiada Rzeczywistości. Bo jest zbudowany na ewidentnie fałszywych przesłankach, na niestabilnym fundamencie (społeczeństwo tego potrzebuje, żeby w każdej chwili mogło tobą wstrząsnąć). Inną kwestią jest to, czy Twój CM pozwala Ci funkcjonować społecznie, ponieważ obydwa warunki są narzędziami społecznymi, społeczeństwo nie dba o to, co przełykasz, materializm czy idiotyzm, najważniejsze jest to, że będziesz kontrolowany. Dlatego Twój KM działa i wszystko jest w porządku. Oczywiście ten krótki atak na Twoją CM, oparty tylko na jednym przykładzie, materiale dychotomii ideologicznej – ideale proponowanym przez społeczeństwo, nie jest w stanie zachwiać Twoich podstaw psychologicznych. W ten sposób próbowałem jedynie osłabić opór przed zrozumieniem czegoś nowego. Wyobraź sobie, że naszą nieskończoną, różnorodną Rzeczywistością jest Woda. Sól, cukier i różne przyprawy rozpuszcza się w wodzie. Unikalna kombinacja tych rozpuszczonych w wodzie pierwiastków, tzw. receptura, to osobowość. Smak tego napoju, którego może posmakować tylko twórca, jest duszą. Oczywiście zestaw opcji (przepisów) jest nieograniczony. Zatem niepowtarzalny smak to wyjątkowość Twojej duszy. Informacja to przepis, to Twoja osobowość. Składniki receptury to obiekty psychofizyczne (PPO) Twojej psychiki. Podmiot, przestrzeń podmiotu, to objętość wody (roztworu). Ten obraz pokazuje, że smak – dusza, przepis – osobowość i podmiot mieszczą się w różnych kategoriach jakościowych, w różnych wymiarach. Smak (dusza) znajduje się poza rozwiązaniem i dlatego nie jest dostępny dla Podmiotu w celu percepcji. Przepis (osoba) może dotknąć i być świadomym jego składników (PFO), a nawet wyobrazić sobie jego Smak (dusza), ale woda pozbawiona smaku (Podmiot) jest poza jego percepcją. O nim (o wodzie - Podmiocie) można powiedzieć, że istnieje i nie ma smaku (nie ma smaku), ale jest początkiem, przyczyną i polem działania. DlaDla miłośników abstrakcyjnego myślenia obraz może skomplikować fakt, że wszystkie składniki rozpuszczają się na raz w nieskończonej objętości wody. Zatem objętości Rzeczywistości i Podmiotu są takie same dla wszystkich, ale składnik informacyjny - przepisy kulinarne (osobowość i smak) to indywidualne cechy, które wyznaczają osobę we wspólnym bulionie. Dzięki takiemu przenośnemu opisowi łatwiej jest wyobrazić sobie, że osoba nie jest przedmiotem materialnym, jak zwykliśmy o nim myśleć, ale jedynie cechą informacyjną. Co więcej, ta cecha informacyjna może być znana samej osobie i zmieniana w zależności od zadania. Rozważmy dla przykładu interpretację przypowieści Jezusa o talentach, przypomnę... cytuję: „-Syn Człowieczy będzie postępował jak człowiek, który udając się do obcego kraju, przywołał swoje sługi i powierzył swoje im własność. Jednemu dał pięć talentów, drugiemu dwa talenty, a trzeciemu jeden talent, każdemu według jego siły; i natychmiast wyruszył. Ten, który otrzymał pięć talentów, poszedł i je wykorzystał, i zyskał dzięki nim jeszcze pięć talentów. Podobnie ten, który otrzymał dwa talenty, nabył wraz z nimi kolejne dwa. Ten, który otrzymał jeden talent, nie chciał pracować, ale poszedł, zakopał go w ziemi i ukrył pieniądze swego pana. Po długim czasie pan tych niewolników wrócił i zażądał od nich rachunku. Ten, który otrzymał pięć talentów, przyniósł kolejne pięć talentów, podszedł do niego i powiedział: „Panie, dałeś mi pięć talentów, a dzięki nim nabyłem kolejnych pięć talentów”. Mistrz rzekł do niego: „Dobrze, sługo dobry i wierny! Byłeś wierny w małych rzeczach, nad wieloma cię postawię; wejdź do radości twego pana”. Podszedł także ten, który otrzymał dwa talenty, i powiedział: „Panie, dałeś mi dwa talenty; oto dwa pozostałe talenty, które dzięki nim nabyłem”. Mistrz rzekł do niego: „Dobrze, sługo dobry i wierny! Byłeś wierny w małych rzeczach, nad wieloma cię postawię; wejdź do radości twego pana”. Podszedł ten, który otrzymał jeden talent, i powiedział: «Panie, wiedziałem, że jesteś człowiekiem okrutnym, że żniesz, gdzie nie siałeś i zbierasz, gdzie nie rozsypałeś; ukryłeś swój talent w ziemi. Pan odpowiedział mu: „Sługo niegodziwy i leniwy, ustami twoimi będę cię sądził; wiedziałeś, że żnę, gdzie nie siałem i zbieram, gdzie nie rozsypałem; dlatego musiałeś oddać moje srebro kupcom; a ja, jeśli wróci, otrzyma z pożytkiem to, co moje. Odbierzcie mu więc ten talent i dajcie temu, który ma dziesięć talentów nic, nawet to, co ma, zostanie mu zabrane przez płacz i zgrzytanie zębów”. Opowiedziawszy tę przypowieść, Jezus Chrystus zawołał: „Kto ma uszy do słuchania, niechaj słucha!” (Mateusza 25:14-30). Oczywiście zanim przystąpię do własnej interpretacji tego tekstu, byłbym po prostu zobowiązany podać przykłady oficjalnej interpretacji kościelnej. Ale jeśli podam te przykłady, zgodnie z zasadami publikacji na stronie, artykuł nie zostanie opublikowany, więc będziesz musiał sam je obejrzeć, nie jest to trudne. Sugeruję, aby poszerzyć horyzonty, spojrzeć pod różnymi kątami. Pierwszą opcją jest zajrzenie do Wikipedii. Talent (starogrecki τάλαντον, łac. talentum) to jednostka masy i jednostka monetarna stosowana w starożytności w Europie, Azji Zachodniej i Afryce Północnej. Według wniosków metrologów masa talentu była równa masie szekla semickiego (sigil, szekel), czyli ciężkiego złotego szekla babilońskiego, równej 16,8 kg. .....Zauważcie, że w tej przypowieści nie ma ani słowa o miłości i związkach, jest w tym jakiś rodzaj komercji, pozwolił pieniądzom rosnąć i tyle, nie ma mowy o jakiejkolwiek miłości bliźniego. Mówi, że będziesz szczęśliwy i dadzą ci więcej, niż masz, jeśli to, co masz teraz, rozwiniesz i nie zakopujesz w ziemi. Bóg dał ci talent, musisz go rozwijać, rozdawać i pomnażać. I pamiętajcie, najbardziej utalentowani ludzie to wielcy egoiści. Absolutnie nie obchodzi ich społeczeństwo, które ich otacza, nawet ich to nie obchodziich bliskich, którzy są torturowani. Są po prostu w pewnym sensie fanatykami swojego talentu, który dał im Bóg. Coś im się kończy, nic ich nie obchodzi i są szczęśliwi. Podczas tworzenia nie mogą jeść ani pić, ponieważ w zamian otrzymują ogromną ilość energii podczas procesu tworzenia. Możemy dojść do wniosku, że przypowieść dotyczy tego, że musimy pomnażać talent, który otrzymaliśmy w chwili urodzenia. Nie ma znaczenia, jaki dokładnie mamy talent: muzyka, malarstwo, proza, sport, rzeźba, architektura, medycyna, jacuzzi, hodowla bydła itp. Ważne jest, abyśmy doprowadzili tę umiejętność lub zdolność do perfekcji, a nie zakopali ją w ziemi. Wtedy wypełnimy nasz cel na tym świecie – zadowolimy Boga. Drugą opcją jest ponowne sprawdzenie Internetu. Talent – ​​(gr. talanton – dosł. – waga, waga), największa miara wagi i jednostka licząca. Na ścianach świątyni delfickiej wypisano siedem krótkich powiedzeń - lekcje mądrości życiowej. A jedna z nich brzmi: „Miara jest najważniejsza”. Niektórzy filolodzy twierdzą, że Grecy, tłumacząc słowo miara ze starożytnego aramejskiego, jako najbliższe znaczeniu przyjęli słowo Talent. Być może 2000 lat temu słowo „talent” odpowiadało znaczeniu miary, ale jego współczesne znaczenie prowadzi do dużego błędu interpretacyjnego. Miara to zdolność oddzielenia od rzeczywistości pewnej ograniczonej objętości czegoś. Zmysł Miary pozwala także zachować równowagę (nie mylić z równowagą) nie tylko pomiędzy jednorodnymi tomami, ale także pomiędzy tomami o różnej zawartości jakościowej. Opierając się na tym założeniu, otrzymujemy nieco inne znaczenie tego, co Bóg dał swoim niewolnikom. I dał im wysokie poczucie proporcji w różnych przejawach rzeczywistości. Możesz powiedzieć: „A więc jest tak samo jak w poprzedniej wersji!” Oczywiście talentowi będzie trudno zarządzać bez subtelnego wyczucia proporcji. Ale nie mówię tu o talencie w malarstwie i architekturze. Mówię o czymś innym. Pamiętajmy, kto słuchał tej przypowieści, a słuchali jej dwa tysiące lat temu słabo wykształceni, niezbyt rozwinięci intelektualnie pasterze i rzemieślnicy. Oczywiście mieli poczucie proporcji, ale było to na poziomie intuicji. W tamtych czasach, a nawet obecnie w krajach słabo rozwiniętych, rzemiosło rodzinne przekazywano poprzez naśladownictwo, wdrukowywanie, a nie przez objaśnianie słowne, a już na pewno nie poprzez filmy na YouTubie. W związku z tym nie mieli prawie nic w sferze świadomej, ponieważ nie było to wymagane w życiu. Myśl, emocja i działanie w tamtym czasie były Jednym działaniem. Było to dla nich nie do odróżnienia; można powiedzieć, że w tamtym czasie w ogólnej masie ludzkiej takiej różnorodności Wołskiego Okręgu Federalnego po prostu jeszcze nie było. I tak Bóg dał jednemu kilka miar, a jedną miarę drugiemu. A jeśli na to spojrzymy, możemy wyciągnąć dla siebie nieprzyjemny wniosek! Ludzie rodzą się na różnych etapach ewolucji świadomości i na różnych etapach rozwoju. Ktoś zaczyna życie z 1 sposobem rozróżniania rzeczywistości, a ktoś w tej chwili korzysta już z pięciu w pełnej mocy. Ludzie nie są sobie równi od urodzenia, ale wszyscy są równi przed Bogiem. Bo nie mierzy się ilości, ale jakości wysiłku. Jest oczywiste, że na różnych zwrotach ewolucji świadomości wyniki ilościowe nie będą porównywalne, ale porównanie wysiłków jakościowych jest całkiem możliwe. I tak Bóg dał człowiekowi miarę - zdolność mierzenia Rzeczywistości - postrzegania, mierzenia, odróżniania jej jakąś cechą. Ktoś otrzymał umiejętność pomiaru, rozróżnienia jednej jakości, inny otrzymał zdolność rozróżnienia dwóch cech w Rzeczywistości, a trzeci otrzymał możliwość zmierzenia, rozróżnienia Rzeczywistości na 5 sposobów. A on przyszedł i zapytał jednego: jak sobie radzisz tutaj na ziemi beze mnie? I mówi: Postrzegałem Świat na 5 sposobów, a teraz mogę to robić na 10 sposobów, a Bóg mówi – jesteś wielki, przejmij kontrolę nad tym, co możesz teraz kontrolować. Drugi, który otrzymał 2 sposoby – mówi, że nauczyłem się 4 sposobów postrzegania rzeczywistości – mówi Bóg – jesteś wielki, przejmij kontrolę nad tym, co możesz teraz kontrolować. I ten ostatni mówi, ale i tak czułem się dobrze, więc dostałem coś tam, gdzie on czuł się źle. Od człowieka.