W procesie terapii i analizy klient zmierza w stronę swoich prawdziwych uczuć, wkracza na drogę poznania swojego prawdziwego ja, zaczyna postrzegać rzeczywistość wewnętrzną i zewnętrzną ze znacznie mniejszymi załamaniami i zniekształceniami. Terapia głębi niewątpliwie prowadzi osobę do poszerzenia świadomości. Ktoś uczy się dbać o siebie i swoje interesy, uczy się budować granice, odnajduje swój cel w życiu, uwalnia się od kompleksów, stereotypów, niepewności, złudzeń, przekleństw... Niektórzy potrzebują czegoś innego: są zmęczeni życiem duchowym zamki nie do zdobycia, otoczone dziesięciometrowymi murami, rowami, pułapkami i pułapkami, które wokół siebie zastawili, tylko po to, by uniknąć prawdziwego i pełnego połączenia z innymi ludźmi, ze światem, jeśli kto woli. Są zmęczeni swoimi „transporterami opancerzonymi”; czasami nie mają już dość siły, aby stale zadawać „prewencyjne ataki rakietowe” na otaczających ich ludzi. Klient musi otrzymać to, czego nie dali mu rodzice lub co w nim zniekształcili, np. poczucie własnej wartości i poczucie własnej wartości, jeszcze trudniej jest skorygować zniekształconą duszę, a zniekształconą nie przez wujka czy ciotkę, ale przez mamę i tatę. Dodatkowo, gdy klient nabierze wglądu lub zostanie oczyszczony z tego, co obciąża jego życie, ma inne poczucie siebie, inne postrzeganie otaczającego go świata, a to, co wczoraj wydawało się niemożliwe, nie do pokonania i nadprzyrodzone, staje się jasne jak światło dzienne. I właśnie wtedy, gdy jest wolny, kiedy odzyskał wzrok, kiedy jest pełen sił i widzi drogę, często przychodzi jedno z najtrudniejszych doświadczeń w terapii – świadomość nieprzeżytego życia. Myśli o nieprzeżytym życia i straconych szans, gorzka świadomość strat i własnych błędów. Można je porównać do starej wiedźmy z legendy o Percefalu, która przychodzi i psuje uroczystość. Ból z powodu tego, czego nie przeżyto, niesie ze sobą bolesną świadomość nieubłaganego upływu czasu i skończoności ziemskiej egzystencji. Historia naprawdę nie ma trybu łączącego. Jeśli dorosła kobieta uświadamia sobie, że brakowało jej młodości i miłości, osobiste szczęście zostało pożarte przez kłamstwa, szanse na pojednanie przepadły na zawsze, że zagubiła się gdzieś w niekończących się i przedwczesnych poszukiwaniach siebie, w stereotypach, wśród regulacyjnych wytycznych innych ludzi , cudzą wolę i moc, jej psychika dosłownie drży. Kiedy człowiek zdaje sobie sprawę, że ani przez minutę swojego życia nie żył dla siebie, a jedynie oddał komuś hołd, rozdawał niekończące się prezenty, zarabiał pieniądze na spełnianie czyichś pragnień, gonił za szczęściem, zatracając się, gdy zorientuje się, że był tylko pionkiem w czyjejś grze, która nie jest już młoda, a ciężar tego, co niespełnione, jest niewiarygodnie duży, może popaść w najgłębsze przygnębienie. Najpierw pojawia się pytanie, jak mówi bohaterka Meryl Streep z filmu GODZINY: „Dlaczego wszystko idzie nie tak?” („Dlaczego wszystko idzie nie tak?”), a potem logiczne pytanie: „Dlaczego ujrzałem światło i poznałem prawdę, skoro nic nie można zwrócić i nic nie można naprawić?”. Mężczyzna spał bolesnym snem i on myśli, że jego Analityk mnie obudził! Ale tak nie jest. W końcu coś go skłoniło do przyjścia? Coś w nim, choć późno, choć trudne, doprowadziło go do siebie, do momentu, w którym on i tylko on może dokonać egzystencjalnego wyboru: „Być albo nie być?” Jak człowiek może dokonać wyboru, jeśli nie zna siebie, swoich prawdziwych celów ani otaczającego go świata? Jak może dokonać wyboru, skoro nie wie, co to znaczy być człowiekiem – i to nie przez duże „H”, ale po prostu człowiekiem: świadomym, wolnym i odpowiedzialnym przynajmniej za swoje życie. Łatwo powiedzieć: „lepiej późno niż wcale”. Ale wybór na rzecz życia, a nie śmiertelnej egzystencji, jest wyborem wymagającym dużo pracy i wysiłku. Jeśli dojdziesz do końca, klient będzie musiał opłakiwać swoje nieprzeżyte życie i zaakceptować obiektywną rzeczywistość - poprzez ból. Z reguły po pokonaniu tego etapu i dokonaniu egzystencjalnego wyboru na rzecz życia, człowiek zaczyna naprawdę cenić siebie, swoje życie i otaczających go ludzi. Ma szansę na dalsze życie pełne, twórcze,)