rys. 1rys. 2rys. 3Na I seminarium Lacan podaje, że Freud w swojej pracy Interpretacja snów pisze o oporze w rozumieniu pracy aparatu mentalnego jako organu anatomicznego i oporze w definiowaniu lokalizacji psychicznej w pewnym sensie anatomicznym. Freud postuluje, aby opierać się na podłożu psychologicznym i przedstawiać całą złożoność funkcjonowania aparatu mentalnego na wzór pracy skomplikowanego mikroskopu czy kamery, a lokalizacja mentalna powinna odpowiadać części aparatu, w której kształtowany jest obraz. Lacan wzywa do myślenia o optyce, która zdaje się dawać nam jedynie projektowanie obrazów i obrazów, które znajdują się w sferze marzeń. Istnieją jednak różnice w obrazach optycznych. Na przykład, mówi Lacan, możemy mieć do czynienia z rzeczywistymi, rzeczywistymi obiektami, a także z wyimaginowanymi, wirtualnymi obrazami. Optyka jest również umieszczona w ściśle symbolicznych współrzędnych matematycznych. Dla istnienia optyki konieczne jest, aby każdemu danemu punktowi w przestrzeni rzeczywistej odpowiadał jeden i tylko jeden punkt w przestrzeni wyobrażeniowej; bez tego optyka nie jest możliwa. Również w optyce mamy do czynienia z wymiarem realności, jako doświadczeniem realności, jako czymś, w czym tylko w niej możemy odkryć wymiar podmiotowości, ale gdzie ta podmiotowość jest w danym momencie zaangażowana na przykładzie Lacana? Tęcza. Jeśli widzimy tęczę na horyzoncie, jest to odczucie subiektywne, bo tęczy tam nie ma, ale jeśli weźmiemy aparat i zrobimy zdjęcie, to dzięki aparatowi uchwycimy tęczę całkowicie obiektywnie. I dlatego Lacan twierdzi, że nie jest jasne, gdzie jest subiektywność, a gdzie obiektywność Cytat z Lacana „Czy aparat nie jest aparatem subiektywnym, w całości zbudowanym za pomocą niektórych x i niektórych y, żyjącym w obszarze, w którym znajduje się podmiot. żyje, czyli w dziedzinie języka?. Wrócę do tego ostatniego punktu, gdy przyjrzymy się schematom optycznym Lacana. Lacan powtarza „eksperyment z odwróconym bukietem” z zabawnej fizyki (ryc. 1). Do tego eksperymentu potrzebne będzie lustro sferyczne, pudełko z bukietem w środku i wazon na pudełku. Z tego punktu widzenia część pudełka, w której umieszczone są kwiaty, jest niewidoczna; z tej strony pudełko jest zamknięte. Przy pewnym ułożeniu wszystkich przedmiotów widzimy prawdziwy wazon, w gardle którego pojawiają się wyimaginowane kwiaty, w pudełku nie widzimy prawdziwych kwiatów. Wazon i kwiaty są jak metafora pojemnika i jego zawartości. Kwiaty są wszystkim tego typu rzeczy, pragnienia, przedmioty, skłonności itp. n. Pudełko oznacza twoje własne ciało. Wazon jest obrazem ciała. Pierwszy diagram pokazuje powstawanie pierwotnego narcyzmu, co wiąże się z obrazem cielesnym umieszczenie siebie w humanoidalnej istocie. Wklęsłe lustro stwarza iluzję kwiatów w wazonie, jako wewnętrzny mechanizm porządkowania popędów w ciele i tworzenia jednego, uzgodnionego obrazu. Lacan nazywa ten obraz, obrazem rzeczywistym, nazwijmy to i(a). Na pierwszym seminarium Lacan powie: „w istocie na początku istnieje jeden narcyzm związany z obrazem cielesnym. Taki obraz jest identyczny dla całego zespołu mechanizmów podmiotu i nadaje swoją formę podmiotowi Umwelt (zewnętrznemu) w takim stopniu, w jakim jest on osobą, a nie koniem.” Lacan dodatkowo uzupełnia ten eksperyment (ryc. 2). W pudełku znajduje się wazon, do pudełka przymocowane są kwiaty, pojawia się płaskie lustro, którym steruje się poprzez nachylenie, a miejsce widzenia znajduje się gdzieś pomiędzy zwierciadłem sferycznym a tym przedmiotem. Lacan dodał do eksperymentu płaskie lustro, w obrazie którego pojawia się obraz wirtualny; na schemacie jest to oznaczone jako i'(a). Kiedy zajmujemy określone miejsce, miejsce spojrzenia na rysunku, widzimy odbicie tej samej iluzji, rzeczywisty obraz powstały za pomocą zwierciadła sferycznego, czyli wirtualny obraz obrazu rzeczywistego. Pewne nachylenie płaskiego lustra pozwala zobaczyć w nim ten wirtualny obraz wyraźniej. Wirtualny obraz jest potrzebny przede wszystkim po to, aby wyobrazić sobie siebie takim, jakim ja się objawiam. Teraz widzę.przedstawić przede mną to, co zwykle mam za plecami (w tym moją własną uczciwość). Teraz widzę w płaskim lustrze „połączenie i jedność”, które są efektem lustra sferycznego. Ponieważ podmiot ludzki nie może być oglądany sam w sobie i jednocześnie oglądany samodzielnie, musi istnieć miejsce, to miejsce spojrzenia Innego, z którym podmiot może się utożsamić i utwierdzić w swoim lustrzanym odbiciu w obrazie i podobieństwie drugiego człowieka. Podmiot poprzez identyfikację ze spojrzeniem Innego zyskuje możliwość wyobrażenia sobie siebie, zobaczenia siebie na swoim miejscu, zyskuje zdolność libidinalnego ładowania lustrzanego odbicia poprzez rozpoznanie spojrzenia Innego. Gest odwrócenia się mówi o poszukiwaniu spojrzenia potwierdzającego, że jego lustrzane odbicie jest powiązane z nim samym. Zatem. i(a) obraz rzeczywisty różni się od obrazu wirtualnego i'(a) tym, że i(a) wiąże się bardziej z iluzją jedności obrazu cielesnego zgodnie z zasadą Gestalt, jego kształtowaniem się na obraz i podobieństwo osoba, ja'(a) obraz wirtualny to obraz, za którym podmiot biegnie, aby zostać rozpoznanym przez spojrzenie Innego. Z jednej strony podmiot utożsamiany jest z lustrzanym sobowtórem, z drugiej strony. zabiera go na zewnątrz i stawia w tym miejscu małe inne, idee, przedmioty. Ten wirtualny obraz, będący lustrzanym odbiciem, nazywany jest obrazem Ideal-I. Dzięki tej wyobrażeniowej identyfikacji rodzi się iluzja jedności Ja z Ja Idealnym i jej alienujący charakter w stosunku do Ja. Narcyzm pierwotny odnosi się do obrazu cielesnego i umiejscowienia siebie w istocie humanoidalnej. W narcyzmie wtórnym powstaje relacja z innym, skutki dwoistości, relacja z Idealnym-Ja, wyprowadzenie go na zewnątrz i umieszczenie innego na swoim miejscu, napięcie pomiędzy Ja a Ja Idealnym, A TAKŻE MOŻLIWOŚĆ opuszczenia swoje miejsce i utożsamić się ze spojrzeniem Innego, a następnie powrócić na miejsce I moi. Podmiot, przywłaszczając sobie spojrzenie Innego, sam staje się widzącym, ukrywającym spojrzenie Innego. Relacja podmiotu z wirtualnym obrazem aktywowana jest nie tylko poprzez wymiar skopiczny, ale także poprzez wymiar wokalny. Podmiot mieści się w polu mowy Innego, słów, w odniesieniu do widzialnego obrazu wirtualnego. Płaska, zwierciadlana metafora głosu Innego, przygotowująca grunt pod pierwotną identyfikację z Ja-Ideałem, zaznaczonym na schemacie I, kształtowaną za pomocą słów i mowy odnośnie widzialnego obrazu. Tak więc istotna różnica między Idealnym-Ja a Ja-Ideałem polega po pierwsze na tym, że Idealne-Ja jest mirażem, po którym podmiot spieszy się, aby dostać to, czego chce, warstwa Idealnego-Ja daje mu wsparcie , możliwość stać się chętnym i uznanym w oczach Innego, kosztem Idealnego Ja, podmiot wchodzi w różne relacje z innymi, w tym miłosnymi, ze względu na odwieczną rozbieżność między Ja a Ja idealnym, miłością może również przerodzić się w nienawiść do podmiotu. Identyfikacja z Ja idealnym ma charakter wyobrażeniowy, jednak poprzez słowa Innego konstrukcja narcystyczna zostaje zszyta z symbolicznym, a aby relacja pomiędzy Ja a Ja idealnym była owocna, konieczna jest mowa Innego, gdyż w której kształtuje się identyfikacja z ideałem siebie. W seminarium Przeniesienie Lacan przywołuje dzieło Freuda Identyfikacja, w którym Freud wyróżnia 3 rodzaje identyfikacji: identyfikacja początkowa z ojcem, identyfikacja regresywna w związkach miłosnych, identyfikacja histeryczna. Tak więc Freud pisze o identyfikacji poprzez jedną cechę ein Einziger Zug we wszystkich typach identyfikacji. Lacan podkreśla tę koncepcję i mówi o zbieżności pojęcia pojedynczej cechy z koncepcją znaczącego, od razu zauważając, że nie oznacza to, że pojedyncza cecha jest nam już dana jako znaczący. Jest całkiem prawdopodobne, że jest to po prostu znak; nazwanie go znaczącym wymaga czegoś więcej. Konieczne jest, aby ta cecha została później wykorzystana w zestawie znaczących lub była z nią skojarzona. Koncepcja ein Einziger Zug nawiązuje do pierwotnego połączenia z Innym wrelacje narcystyczne. Myślę, że identyfikacja poprzez jedną cechę w narcystycznej relacji z Innym następuje w momencie gestu odwrócenia się dziecka, w momencie ważnym dla afirmacji rozpoznanego ideału – Ja, obrazu, który odnosi się do dziecka. temat. Przecież podmiot w momencie zwrócenia się do znaczącej osoby spotyka nie martwe spojrzenie, ale spojrzenie, w którego oczach się odbija, spotyka się z odpowiedzią Innego, na przykład w postaci wykrzyknika lub jakiegoś wykrzyknika . Drugi w momencie odwrócenia się daje znak, który sprzyja identyfikacji dziecka ze swoim odbiciem w lustrze; znak ten może pochodzić od niego, tak samo jak od tego, do którego dziecko się zwraca, może pochodzić z tego samego miejsca gdzie w danym momencie następuje identyfikacja. Myślę, że w przyszłości, patrząc wstecz, na początkowe utożsamienia się z ideałem „ja”, późniejsze identyfikacje wtórne zostaną nałożone na siebie w wyniku przekształcenia pojedynczej cechy w znaczącą, wtórne utożsamienia z insygniami ojca pojawiają się w pragnieniu bycia rozpoznanym w polu widzenia i pragnieniu Innego, a rola znaczącego będzie istotna w tym sensie, że znaczący odwołujący się do innego znaczącego nada pewne metaforyczne znaczenie i wzmocnienie temu wirtualnemu obrazowi nachylenie płaskiego lustra odnosi się, jak sądzę, do roli pewnych słów wypowiadanych w odniesieniu do wirtualnego widzialnego obrazu, a w konsekwencji do roli znaczącego braku Innego w powiązaniu z wtórnymi identyfikacjami. Zatem rozbieżność pomiędzy dwoma odmiennymi obrazami powinna prowadzić do iluzji jedności obrazu rzeczywistego i wirtualnego; dwa odmienne powinny stać się jednym ze względu na miejsce wypowiedzi Innego w odniesieniu do rozpoznawanego przez niego obrazu widzialnego. Zatem w drugim eksperymencie obserwujemy nie tylko ustanowienie wyimaginowanego sobowtóra, ale także wzrost rejestru symbolicznego jako rejestru różnic, mowy, znaczących, pragnienia Innego. Wszystkie elementy tworzące lustrzaną strukturę muszą zostać ukryte, sobowtór, spojrzenie i głos Innego musi zostać przypisany sobie. W ten sposób powstaje Iluzja jedności, aby mogła powstać ta iluzja jedności, podmiot musi znajdować się pomiędzy dwoma lustrami (miejscem spojrzenia Innego), aby w drugim zwierciadle można było rozróżnić efekt, jaki on lub inny obiekt wywołuje. ma na pierwszym lustrze, czyli na tym, co jest za jego plecami. Jest to wirtualny punkt, z którego podmiot widzi siebie tak, jak widzi go inny. W SEMINARII LACAN PONOWNIE POWRACA DO SCHEMATU OPTYCZNEGO (ryc. 3) i przechodzi do uproszczonej formy. Lacan chce pokazać rolę obiektu a i minus phi w odniesieniu do obrazu rzeczywistego i wirtualnego. Lęk ma ścisły związek z konstrukcją lustra, w wyniku czego coś pojawia się jako nieobecne, coś, co nie jest odbite, co musi pozostać. ukryty. To, co niewidoczne, nie odbite w lustrze, może sprawić, że dostrzeżesz obraz, utożsamisz się w nim i staniesz się widzącym. To, czego nie odbija się w lustrze, jest ukryte nie pod nieobecność, ale w obecności, szacie. Z zaniepokojeniem Lacan stwierdza, że ​​gdyby podmiot znalazł się w miejscu oznaczonym „Ja” nie poprzez Innego, wszedłby w relację z tym, co staramy się włożyć w szyjkę pierwotnego obrazu i (a), z przedmiotem jego pragnienia a. Na tych dwóch filarach, mówi Lacan, na a i i(a) opiera się funkcja pragnienia. Ponieważ jednak nie da się tego skutecznie zrobić, człowieka spotyka się zawsze jedynie z wirtualnym obrazem i'(a) tego, co jest przedstawiane jako rzeczywisty obraz i(a). W obrazie innego, naładowanym libidinalnie, ukryty jest przedmiot przyczyny pożądania a. obiekt nie odbija się w lustrze. przedmiot a jest podporą pragnień i aspiracji za obrazem, czyli jest ubrany, ukryty za obrazem i'(a). Lacan twierdzi, że nie cały ładunek libidinalny przechodzi przez lustrzane odbicie. W ten sposób pojawia się pozostałość, która nie jest zawarta w wyimaginowanym obrazie. Fallus występuje jedynie w postaci braku. Jako obraz rzeczywisty i(a), czyli obraz ciała funkcjonujący w inwentarzu podmiotu jako obraz wyobrażeniowy, czyliZlibizowany, mówi Lacan, fallus objawia się jako luka, nieobecność, jako coś, co jest na minusie. Na poziomie wyobrażeniowym nie jest ona reprezentowana, jest usuwana z lustrzanego odbicia, jakby została obrysowana, a następnie wycięta. Na poziomie minus phi następuje powiązanie z rezerwą libidinalną, z czymś, co nie rzutuje się na lustrzane odbicie, nie obciąża go, pozostając na poziomie własnego ciała podmiotu, narcyzm pierwotny, tzw. autoerotyzm Kiedy pojawia się minus phi, Lacan mówi: „Mówię coś – zrozum to bez względu na wszystko”, konfrontując podmiot z niepokojem. Zatem na dwóch ostatnich diagramach to właśnie próbuje pokazać Lacan. Po lewej stronie obrazu rzeczywistego i(a) są kwiaty jako przedmiot i wszelkiego rodzaju skłonności, pragnienia itp. ukryte za obrazem. Po prawej stronie minus phi jako pojawienie się czegoś, czego brakuje, czegoś, czego nie uwzględniono w wyimaginowanym obrazie ciała. Freud w swoim dziele Niesamowitość pisze o efekcie niesamowitości jako o powrocie wypartego, o czymś, co powinno pozostać ukryte, a zostało ujawnione. Heimlich jest swojski, przytulny, swojski w jednym zestawieniu znaczeń i ukryty, tajemniczy, sekret Geheimnisa, niebezpieczny w innym. un piętno represji, które odnosi się do pojawienia się czegoś znajomego, swojskiego, ale już w samym swoim wyglądzie jako radykalnie obcego, tajemniczego, niebezpiecznego. Freud pisze, że nie wystarczy nam wyjaśnienie unheimlich jako prostego wyniku powrotu wypartego. Freud zwraca się do animistycznych fantazji podmiotu, stwierdzając, że w każdym z nas nadal one istnieją. Najwyraźniej charakter niesamowitości wynika z tych wrażeń, które potwierdzają wszechmoc myśli i animistyczny sposób myślenia, choć w ocenie już się od nich oddaliliśmy. Zatem Freud dalej mówi o przezwyciężaniu fantazji animistycznych i o przezwyciężaniu fantazji animistycznych, ale znalezieniu ich potwierdzenia. Mówi, że przezwyciężenie animistycznych fantazji poprzez powrót wypartych nie wzbudzi strachu i poczucia niesamowitości, ale w drugim przypadku, gdy w naszym życiu wydarzy się coś, co utwierdzi te stare przekonania, mogą one przyczynić się do przeżycia z niesamowitego. Wracając do doświadczeń, gdy wyparte dziecięce kompleksy odżywają na nowo pod wpływem jakiegoś wrażenia, tak jak wtedy, gdy zdają się potwierdzać animistyczne fantazje, pojawia się efekt niesamowitości. To tak, jakbyśmy naprawdę mówili o jakimś innym efekcie powrotu wypartego, który tworzy efekt niesamowitości. Freud zastanawia się w tym dziele, czy nie chodzi tu o to, że wyparta zostaje nie tylko sama treść tej czy innej fantazji, ale także wiara w jej realność. I zauważa, że ​​to drugie poszerza rozumienie przesiedlenia poza jego granice prawne. Zastanawiałam się, czy mówimy o tym powrocie wypartego, kiedy wyparto coś niesymbolizowanego, a teraz niesamowitość pojawia się jako efekt czegoś, co nie zostało ujęte w porządku znaczeniowym, wyrażonym słowami. Niesamowity jak oddech Rzeczywistości. Następnie Freud zwraca się w stronę literatury i świata baśni. Świat baśni i fantastyki otwarcie przyjął wierzenia animistyczne, zatem odrodzenie tego, co nieożywione, spełnienie pragnień i wszechmoc myśli nie powodują efektu niesamowitości. Jeśli jednak świat stworzony przez autora przezwyciężył przekonania animistyczne, czyli świat przypomina nam naszą zwyczajną rzeczywistość, pojawienie się przez autora fantastycznej, fikcyjnej rzeczywistości, która nie pasuje i nie powinna powstać w rzeczywistości, wydaje się przerażająca, pokonane fantazje znajdują swoje potwierdzenie. Lacan wyciąga z unheimlich słowo Heim, miejsce oznaczone przez minus phi, którego prawdziwym imieniem będę nazywał Heim mieszkaniem, domem w miejscu położonym przez Innego. To miejsce manifestuje nieobecność sama w sobie, czasami zdarza się, że to miejsce objawia się jako obecne w miejscu nieobecności, wówczas – jak mówi Lacan – stając się panem sytuacji, przejmuje w posiadanie lustrzane sobowtóry, wprowadzając poczucie swojej radykalności obcość, odsłanianie podmiotu pod postacią przedmiotu. Homemade Heim zostaje uwikłany w tajemnicę Geheimnis. Lacan mówi, bez wchodzenia w sieci i zakątki rozpoznania:.