I wcale nie dlatego, że jest straszna. Ale dlatego, że jest to nieuniknione, gwarantowane i ostateczne. To śmierć sprawia, że ​​nasz czas jest ograniczony, a przez to cenny. Kiedy cenimy czas, czas ceni nas, a słowa „nudzę się” już nigdy nie pojawiają się w naszych głowach. Czasami wciąż zatrzymujemy się na chwilę i zastanawiamy się, co właśnie robimy. Dlaczego tak się stało i dlaczego jest to konieczne? Komu to potrzebne, zwłaszcza nam? Co najlepiej zrobić, kiedy, jak i z kim? Co wybrać? W takich momentach, czy ci się to podoba, czy nie, rodzi się w Twojej głowie dialog, trilog, a nawet cała zbiorowa debata, jak Zgromadzenie Ogólne ONZ. Jeśli do takich ćwiczeń umysłowych uwzględnisz własną śmierć, uzyskasz całkiem rozsądne rezultaty. Po pierwsze, jasne stanie się ustalenie priorytetów pragnień, marzeń i celów. Po drugie, wyraźnie czujemy, które z nich są nasze osobiście, związane z naszym Wewnętrznym Dzieckiem, a które są sugerowane lub narzucane z zewnątrz. Po trzecie, wszystko to wydaje się poważne, pilne i pilne, bo jak w przypadku reklamy słodyczy Tic-Tac: „Tick-Tac, czas ucieka, posmakuj życia już teraz!” )) Przecież nawet jeśli masz szczęście wierzyć w reinkarnację lub inne życie pozagrobowe, nie możesz nie zgodzić się, że to wszystko wiąże się z wyzerowaniem, zapomnieniem lub przynajmniej całkowitą zmianą zainteresowań. Dlatego nie ma gdzie tego odłożyć: wtedy ciebie, takiego jak jesteś tu i teraz, po prostu nie będzie już istnieć. Poproś swoje Wewnętrzne Dziecko o radę - a ono zdecyduje się na haj tak szybko, jak to możliwe, właśnie teraz. Jeśli jest uciskany, uciskany i obrażony, to właśnie na podstawie tych uczuć powie Głosowi Rodzicielskiemu, że musi zrobić to, co POWINIEN zrobić. Zależnie od tego, komu i co jest winien. Jeżeli wszystko jest naprawdę źle, to zasugeruje jak najszybsze wysadzenie w powietrze całego świata) Wewnętrzny Rodzic doradzi coś w rodzaju przekazania dzieciom pochodni życia i w ogóle zadbania o zachowanie życia. Jeśli jest dla ciebie pozytywny. Jeśli nie, będzie narzekał na beznadziejność, bezsens, złość i grzeszność wszystkich i wszystkiego i zaoferuje, że to naprawi lub podda się. W zależności od tego, jak bardzo jest zmęczony. Ale jeśli poprosisz o swoją ostateczną śmierć, w cudowny sposób skrystalizuje się prawda. A to polega na tym, że żeby żyć, trzeba żyć prosto, bo najpierw tak się żyje, żyje się dość krótko, a potem nie żyje się już zbyt długo. No i oczywiście trzeba żyć, żeby się tym cieszyć, i to nie tylko dla siebie, ale i dla innych. W końcu to też ma swój dreszczyk emocji. Śmierć przemówi ustami wielu rozmówców, którzy zgodnie zgodzili się z jednym zdaniem: szkoda czegoś nie spróbować, nie zrobić, nie zobaczyć, nie odwiedzić, nie doświadczyć. Bo subiektywnie życie to seria wrażeń. Można to porównać do muzyki. Każdy moment w muzyce, który lubimy, dzieje się tu i teraz i jest piękny, ale koniecznie powiązany z poprzednimi i kolejnymi. To ciąg harmonii, z których satysfakcja przychodzi właśnie z czasem, kiedy wszystkie nadejdą razem w jedną kompletną lokomotywę, każda przyczepa sama w sobie to za mało, chociaż bardzo mi się podoba. To bardziej gra pamięci i wyobraźni niż słuchu.) Zapytaj o śmierć w dowolnym momencie i z dowolnego powodu. Tu nie chodzi tylko o to, „po co mam żyć?”, ale o wszystko w ogóle. Co w tej chwili zrobić, co wybrać i zaakceptować, czego odmówić. Śmierć odfiltruje wszystko, co niepotrzebne, a pozostawi tylko to, co najważniejsze i naprawdę potrzebne. Potrzebujesz pomocy? Proszę napisać do mnie w wiadomości prywatnej tutaj lub bezpośrednio na stronie internetowej szkoły psychologii Zen: http://zen-psychology.com/appointment