Sytuacja straty jest z natury prosta: człowiek traci coś dla siebie cennego - nadzieję, pracę, ukochaną osobę. To, co utracone, zajmowało ważne miejsce w jego sercu. Teraz to miejsce jest puste. Człowiek zazwyczaj przechodzi przez kilka etapów doświadczania straty: miałem to, straciłem, już tego nie mam, cierpię. Albo pięć etapów żałoby, o których pisała Kubler-Ross: zaprzeczenie, złość, targowanie się, depresja, akceptacja. A jeśli na tej ścieżce ktoś przejdzie przez wszystkie etapy, nie zatrzymując się nigdzie, to po stracie przychodzi coś w rodzaju płaczu, a potem akceptacja i ulga. Brak ulgi oznacza, że ​​energia gdzieś utknęła, że ​​osoba sama nie pozwala jej płynąć od początku do końca, że ​​istnieje jakiś czynnik obciążający, na przykład poczucie winy, oszukiwanie samego siebie lub coś innego. Nie spiesz się powiedz, że to wszystko nie dotyczy ciebie. Aby zrozumieć sytuację, człowiek musi zajrzeć w siebie i zdać sobie sprawę, co się z nim dzieje. Można to zrobić sam ze sobą (co jest dość trudne) lub z kimś, komu ufasz. Świadomość problemu sama w sobie leczy. Kiedy człowiek zaczyna zdawać sobie sprawę ze swojego problemu, pojawia się znacznie więcej możliwości uzdrowienia zmian. W doświadczeniu straty, jak w każdym innym ludzkim doświadczeniu, zdarzają się dla niego korzystne momenty. Najbardziej oczywistą rzeczą jest to, że strata, zwłaszcza znacząca, może dać potężny impuls do nowego życia. Krótko mówiąc, tylko tracąc stare, możemy rozpocząć coś nowego. I bardzo często nowe przychodzi do człowieka w postaci zniszczenia starego. Jeśli ktoś żyje dzisiaj, strata, która nastąpiła z biegiem czasu, traci dla niego znaczenie. Ale kiedy ktoś trzyma się straty, nawet jeśli wydarzyła się dawno temu, on sam pozostaje w przeszłości. Dlatego po stracie bliskiej osoby często zrywa komunikację z innymi krewnymi. Jednocześnie może pomyśleć: „To moja wina, że ​​odszedł”. Teraz zostałem, ale żeby kupić wino, już nigdy nie będę szczęśliwy (nigdy nie wyjdę za mąż, nie będę mieć już nigdy żadnego związku, dzieci itp.), mówi sobie jednak, żeby przeżyć tę stratę , osoba musi zdać sobie sprawę ze swojego żalu, przejść przez płacz. W końcu, żeby wyjść ze straty, trzeba najpierw naprawdę w nią wejść..