Spacerując z dzieckiem, często możesz być świadkiem problemu społecznego. I tak się stało. Śnieżne Wzgórze. Tłum dzieci w różnym wieku. Matki z dziećmi. Jest wielu uczniów, którzy po szkole postanowili „oderwać się”. Czapki są przekrzywione, niektórzy mają rękawiczki, inni nie, spodnie wystają z butów, niektórzy zakładają te buty na oślep: rzepy zapinane są tylko na jednej nogawce, sznurówki wystają; marynarki są zapinane do połowy na guziki. Plecaki są porozrzucane. Czerwoni, rumiani, zmęczeni, ale szczęśliwi!!! 😆 Popychają, kopią, jeżdżą jeden na drugim. I... oczywiście nie zauważają nikogo w pobliżu, bo są pochłonięci sobą i swoją grą. Matki z dziećmi (a ja jestem jedną z takich matek) martwią się, że dzieciom stanie się krzywda. Ale to normalne i stanowi odrębną kwestię. Jedna z mam nie może tego znieść i mówi: „Chłopaki, pozwólcie maluchom jeździć! Jesteś już duży.” Część dzieci zawahała się, stanęła z boku i patrzyła, trochę narzekając. Inni jadą dalej. Przechodzi babcia: „Och, dzieciaki, dobrze się bawicie?!” Jak wspaniale – potem zwraca się do starszych dzieci. - Co robisz?! Połamiesz sobie nogi i ręce. I w ogóle są już duże.” NIE! Nie będziemy rozmawiać o zachowaniu dzieci, ale o tym, że z jakiegoś powodu dorośli zdecydowali, że dzieci, które poszły już do szkoły (a może i wcześniej), nagle stały się TAK duże (w opinii samych rodziców i innych dorosłych), że nie powinni pozwalać sobie na spacer po placu zabaw po szkole; jeździć na zjeżdżalni śnieżnej; biegać i bawić się śnieżkami, jeździć na huśtawce, odgarniać śnieg, okazywać zainteresowanie zabawkami dla najmłodszych itp. Nie pisałbym o tym, gdyby to był odosobniony przypadek. Mam z tym do czynienia niemal codziennie. W dowolnym sezonie. Oczywiście nie wszyscy dorośli tak robią. I to jest świetne! Ale cały czas widzę, jak rodzice chcą, żeby ich dzieci jak najszybciej dorosły. Ale dorastanie nie oznacza dorastania! ☝Kubki już od najmłodszych lat. Harmonogram zajęć. Nie ma więc miejsca na DZIECIŃSTWO, nie ma miejsca na zabawy, nie ma miejsca na łzy i pobłażanie sobie, wygłupy i psoty. Ale są podwójne standardy. Jesteś duży do gier, ale mały do ​​czegoś innego, co nie jest korzystne dla osoby dorosłej. Próbując „wypełnić” dzień tak, aby nie było złych myśli i działań, pomysł jest taki sobie. A dziecko nie rozumie już, kim jest: małym czy dużym; dziecko lub osoba dorosła. A czego on sam chce? Co chcę powiedzieć powyżej? Pozwólmy dzieciom ŻYĆ SWOIM DZIECIŃSTWEM. I razem z nimi pamiętajcie o swoich. A kto tego nie przeżył, niech poczuje, jak to jest być dzieckiem. (Jeśli czujesz, że jest Ci to trudne ze względów psychologicznych, zwróć się o pomoc do psychologa. Być może przenosisz doświadczenia z dzieciństwa na swoje dzieci). Będzie miał czas na chodzenie do klubów i naukę języka obcego. Ale nie możesz przywrócić swojego DZIECIŃSTWA! A w przeddzień Nowego Roku nie było lepszego powodu, aby podarować dzieciom magię i bajkę! ✨Życzę Wam i wszystkim dzieciom, abyście mogli cieszyć się od małych radości po wielkie cuda! ✨